شناخت استرس و پذیرش آن
اولین گام در مدیریت استرس، شناخت و پذیرش آن است. انکار اضطراب یا تلاش برای سرکوب آن، اغلب باعث تشدید احساسات منفی میشود. با نامگذاری احساسات خود (مانند “من نگرانم” یا “احساس ترس دارم”)، میتوان فاصلهای ذهنی ایجاد کرد که به فرد کمک میکند با آرامش بیشتری به موقعیت نگاه کند.
تنفس عمیق و تمرکز بر بدن
تمرینهای تنفسی ساده مانند تنفس عمیق از شکم (دم از بینی، نگهداشتن، بازدم آرام از دهان) میتوانند سیستم عصبی پاراسمپاتیک را فعال کرده و ضربان قلب را کاهش دهند. همچنین تمرکز بر احساسات بدنی، مانند لمس زمین با پا یا حس وزن بدن روی صندلی، میتواند فرد را از افکار پراکنده به لحظه حال بازگرداند.
نوشتن و بیان احساسات
نوشتن دربارهی آنچه در ذهن میگذرد، نهتنها باعث تخلیه روانی میشود، بلکه میتواند به شفافسازی افکار و یافتن راهحلها کمک کند. حتی اگر امکان نوشتن نیست، صحبت با یک فرد قابل اعتماد یا ضبط صوتی احساسات نیز مؤثر است.
فعالیتهای خلاقانه و معنوی
در شرایط بحرانی، هنر میتواند پناهگاهی امن باشد. نقاشی، موسیقی، یا حتی طراحی ساده، به ذهن اجازه میدهد از حالت اضطراری خارج شود. همچنین، دعا یا خواندن متون معنوی مثل قرآن و ادعیع میتواند حس اتصال و آرامش را تقویت کند.
ارتباط با دیگران
انزوا در بحران، استرس را تشدید میکند. حتی یک تماس کوتاه با دوست یا خانواده میتواند حس حمایت و امنیت را افزایش دهد. اگر امکان ارتباط مستقیم نیست، پیام دادن یا حتی نوشتن نامهای که ارسال نمیشود نیز میتواند مفید باشد.
تقسیم بحران به بخشهای قابل مدیریت
بهجای تمرکز بر کل بحران، بهتر است آن را به بخشهای کوچکتر تقسیم کنیم و بر اقداماتی که در لحظه قابل انجام هستند تمرکز کنیم. این کار حس کنترل را افزایش میدهد و از فلج ذهنی جلوگیری میکند.
دکتر محسن رضائی اصل
انتهای پیام/
دیدگاهتان را بنویسید