به گزارش کمال مهر، روزنامه کیهان در ستون خبر ویژه خود نوشت: حشمت‌اله فلاحت‌پیشه در گفت‌وگو با روزنامه هم‌میهن در ارزیابی بیانات اخیر رهبر انقلاب اظهار داشت: در این سخنان قابلیت‌ها مشخص شده است. این قابلیت‌ها نه براساس برجام بلکه براساس شرایط کنونی تعریف شـده است. طبق سند چشم‌انداز ۲۰ ساله و سند برنامه توسعه و سیاست‌های کلی ابلاغی، ایران در افق ۱۴۰۴ باید به تولید ۲۰ هزار مگاوات برق هسته‌ای برسد و نیروگاه‌های خود را در این قالب شکل دهد. البته زیرساخت هسته‌ای موجود را باید در حوزه‌های مختلف فناوری و صنعت به کار بگیرد.»
نماینده سابق مجلس اضافه کرد: «صدها حوزه و رشـته علمی، فناوری و صنعتی با فناوری هسته‌ای به مرحله تکنولوژی برتر می‌رسند. یعنی ایران تا به حال هزینه تحریم را پرداخته است و به طور طبیعی حاضر نیست آنچه تا امروز به آن رسیده است را واگذار کنـد.» وی با بیان اینکه تاریخ برجام سپری شده است، گفت: «اگر برجام تا یک سال و نیم پیش هم احیا می‌شد باز هم ثمرات آن به ایران می‌رسید، اما امروز احیای برجام سودی ندارد. زیرا ایران هزینه‌های زیادی در این رابطه داده است. از لحاظ دیپلماسی معنای این موضوع آن است که ایران و آمریکا باید به سمت نوعی توافق نانوشته حرکت کنند. توافق نانوشته‌ای که طبق آن طرفین نسـبت بـه رفتارهای یکدیگر باید نوعی اغماض داشته باشند. یعنی آمریکا عملا چشم خود را بـه روی برخی منافذ صادرات انرژی و نفت ایران و بازگرداندن منابع مسدود شده ایران ببندد و در مقابل نیز ایران غنی‌سازی هسته‌ای خود را در سطح ۶۰ درصد حفظ کند.»
فلاحت‌پیشه می‌افزاید: در موضوع اخیر رهبری پیام‌های آشکاری وجود دارد. مهم‌ترین این پیام‌ها هم این است که ایران دیگر تحت هیچ قرارداد و مذاکره‌ای فناوری هسته‌ای را از زیرساخت‌های توسعه‌ای خود دور نمی‌کند اما در عین حال به دنبال استفاده نظامی از تکنولوژی هسته‌ای نیست. رئیس‌کمیسیون سیاست خارجی و امنیت ملی در مجلس دهم درباره حمایت رهبری از توافق در چارچوب‌های مشخص جمهوری اسلامی نیز اظهار کرد: «معنای حمایت ایشان از توافق و مذاکره بازگشت به برجام نیست، به این دلیل که زمان برجام سپری شده است اما حمایت به این معناست که هرگونه توافقی که قابلیت هسته‌ای ایران را حفظ کند قابل انجام است، ضمن اینکه چه با توافق و چه بدون توافق ایران عملا به سمت استفاده نظامی از فناوری هسته‌ای نمی‌رود.
رهبری همچنین از حفظ قابلیت‌های هسته‌ای سخن گفتند. منظور از قابلیت هسته‌ای نیز قابلیت در قالب برجام نیست، بلکه قابلیت در شرایط کنونی است که کشور از تولید ۲۰ هزار مگاوات سوخت هسته‌ای که حکم اسناد فرادستی توسعه در ایران است، برخوردار شود. براساس اسناد فرادستی توسعه در ایران کشور موظف است تا سال ۱۴۰۴ به تولید ۲۰ هزار مگاوات برق هسته‌ای برسد. از این میزان که مربوط به سوخت زیر ۵ درصد است، تولید شروع می‌شود و تا استفاده از سوخت هسته‌ای در پیش‌ران‌هایی مانند صنعت دریانوردی تجاری، نفت‌کش و نظامی می‌رسد.
نکته مهمی که باید از امثال آقای فلاحت‌پیشه سؤال کرد این است که چرا حداقل‌های توسعه صنعتی برنامه هسته‌ای ایران در مقیاسی که ملت ایران بتوانند از عایدات آن استفاده کنند، در برجام خط قرمز عنوان شده و بانیان برجام عملاً پذیرفته بودند که این صنعت پرکاربرد را نابود کنند؟