به گزارش کمال مهر، روزنامه کیهان در ستون خبر ویژه خود نوشت: انتظامی ضمن حضور در حسینیه جماران و در گفتوگو با برنامه حضور (وابسته به سایت جماران) اظهار داشت: در مورد کنفرانس برلین آقای دکتر لاریجانی دو سال پیش جواب داد و گفت این از بیرون از سازمان صداوسیما داده شده بود و من شخصاً قبول میکنم که اشتباه شده و از اشتباهات مدیریتی من بود.
اظهارات انتظامی در حالی است که وی، دبیر کمیسیون دسترسی آزاد به اطلاعات است و عجیب است که درباره روشنگری مستند تلویزیون، از سانسور حمایت میکند!
خبرگزاری خبرآنلاین که موسس آن آقای انتظامی است، ۱۰ اسفند ۱۳۹۰ از قول آقای لاریجانی و درباره پخش کنفرانس برلین در دوره ریاستش بر صدا و سیما نوشته بود: «در آن زمان یک حرکت مشکوکی در آلمان صورت گرفت که تحت عنوان یک NGO، عدهای از افراد از جریان دوم خرداد را دعوت کرده بودند و در آن جلسه هم رفتار زشتی رخ داد و هم حرفهای بد و ضدانقلابی مطرح شد که در رسانههای داخلی انعکاس نداشت. آنقدر ماجرا فضاحتبار بود که حتی روزنامههای دوم خردادی هم تلاش کردند از کنار آن بگذرند. نوارهای آن جلسات از دو کانال به دست ما رسید و معلوم شد که برخی از آقایان حتی در نزد اجانب، حرمت منافع ملی را حفظ نکردهاند؛ لذا در معاونت سیاسی، برنامهای تدوین شد که حدود نیم ساعت بود و اجمالاً ماجرای زشت آن جلسه را روشن میکرد. این برنامه را با من در میان گذاشتند. من موافق بودم که پخش شود. پس از پخش آن، فشارها و سروصداها بلند شد اما تا حد زیادیاشتباهات سیاسی رخ داده را روشن کرد». لاریجانی همچنین درباره علت بازپخش این برنامه هم گفت: «فشار و توهین در این زمینه زیاد بود و تصور میکردند با این روش، صداوسیما عقبنشینی میکند. از طرفی عده زیادی از مردم که حساس شده بودند، آن برنامه را ندیده بودند. در جلسهای با مدیران، اکثراً مخالف پخش مجدد آن بودند، اما من نظرم این بود که باید پخش مجدد شود که اولاً مردم در جریان قرار بگیرند و ثانیاً افراطیون تصور نکنند که صداوسیما با هیاهو از حرف حق خود عقبنشینی میکند. همان روزها برای اینکه مطلب روشنتر شود و آقایان بدانند مسئولی نیستم که از زیر بار موضوع فرار کنم خودم در برنامه شبکه دو بعد از خبر حضور یافتم و توضیح دادم که این ماجرا چه بود و چرا صداوسیما آن را پخش کرد».
لاریجانی دو سال قبل هم در کلابهاوس گفت: «در مورد کنفرانس برلین بنده همین الان هم از آن دفاع میکنم، به دلیل اینکه آنجا آبروی جمهوری اسلامی را داشتند میبردند، این خیلی متفاوت از [برنامه] هویت است. این افراد بروند در خارج از کشور با آن صحنههای مبتذل، بد و بیراه به نظام جمهوری اسلامی بگویند، آن نظامی که خود اینها را بالا آورده است و آنطور توهینآمیز انجام شود. به نظر ما کار درستی بود که مردم بشناسند که اینها وقتی از کشور میروند چه رفتاری دارند؛ من از آن [پخش گزینشی کنفرانس] دفاع میکنم، الان هم دفاع میکنم.».
مرحوم هاشمی رفسنجانی در خاطرات ۷ اردیبهشت ۱۳۷۹ خود مینویسد: «آقای علی لاریجانی [رئیسسازمان صداوسیما] آمد. پیشنهاد داشت که [حزب] کارگزاران، باید مواضع درست و روشنی بگیرند. گفت، خبر اظهارات رهبری به سران دوم خرداد، امروز پخش میشود؛ تند و افشاگر است… امشب صحبتهای ایشان پخش شد. در مورد مطبوعات، برلین و اصلاحات و سایر مسائل جاری، نظرات دوم خردادیها را رد کردهاند؛ احتمالاً برای آنها گران تمام میشود.»
هاشمی رفسنجانی همچنین در خطبههای نماز جمعه ۱۳۷۹/۲/۹ به اعتراض نسبت به کنفرانس برلین پرداخت و با عبارات تندی آن را محکوم کرد: « در کنفرانس برلین میخواستند همه شوون انقلاب را محاکمه کنند و برای این کار طراحیهای زیادی کرده بودند. افرادی را به نمایندگی از جناحها و اقشار مختلف اعم از نویسنده، شاعر، حزبچی، روزنامهچی، حقوقدان و لیبرال را دعوت کرده بودند تا به قول خود همه شوون انقلاب را محاکمه کنند. از سوی دیگر، صحنهای درست کرده بودند که باز و کبوتر درست کنند و در این میان، بازها بخواهند اصل انقلاب برچیده شود».
یادآور میشود. کنفرانس برلین یا «کنفرانس ایران بعد از انتخابات » در آخرین روزهای فروردین ۷۹ توسط بنیاد هاینریش بل که زیر نظر حزب سبزهای آلمان اداره میشد، برگزار شد. این بنیاد آلمانی از برخی سیاسیون ایرانی دعوت کرد که ۱۷ نفر پذیرفتند. بلافاصله بعد از شروع این کنفرانس در برلین، بنیاد حزب سبز آلمان با همراهی بسیاری از گروهکهای سیاسی، با صدور بیانیهای مشترک خواستار تشکیل یک حکومت لائیک و سکولار در ایران شد. اظهارات برخی سخنرانان هم نقاب از چهره واقعی و منافقانه مدعیان اصلاحطلبی برمیداشت و انتشار سخنان آنها در تلویزیون برای جریان نقاق و برانداز گران تمام شد. بنابراین جای تعجب است که چرا باید به جای منافقین و براندازان، آقای انتظامی از پخش گزارشی مستند درباره کنفرانس برلین ناخرسند باشد و نسبت به خدمت مهم آقای لاریجانی در روشنگری افکار عمومی ایجاد تردید و تشکیک کند؟