به گزارش «کمال مهر» سالن آماده اجرای نمایش می شود و مخاطب به خیال خودش قرار است به تماشای یک نمایش کمدی در یکی از پاتوق های روشنفکری اهالی تئاتر بنشیدند. با این فرض که استانداردهای شوخی در تئاتر با تلویزیون و سینما متفاوت است و خط قرمزهای تئاتر با توجه یه محفلی بودن آن، همیشه کمرنگ تر از سایر عرصه هاست. اما همه چیز از جایی شروع می شود که رکیک گویی نه چاشنی نمایش که تبدیل به متن و ماهیت آن میشود.
کارگردان این نمایش همه ی تلاش خود را انجام داده تا بتواند مخاطب را ۷۰ دقیقه پای این متن بی سر و ته نگه دارد. البته این تئاتر با نگاهی به نمایشنامه به همین نام و به قلم “بن جانسون” روی صحنه رفته، اما جالب اینجاست که تئاتر “مهدی کوشکی”، به شدت وقیح تر و مستهجن تر از متن اصلی است و در واقع کارگردان با طراحی لاینقطع میزانسن های صرفا جنسی، بلایی به سر متن “بن جانسون” نگونبخت آورده که احتمالا روح او این روزها از چنین اجرایی در عذاب است.
شدت این میزانسن های جنسی تا جایی است که در بسیاری از لحظات تئاتر، بازیگران با وقاحتی کم نظیر، با حرکات دست و بدن و حتی گاه تکان دادن دکور متحرک این اثر، تمام تلاش خود را به کار می برند تا اعمال زناشویی را به لخت ترین حالتی که تاکنون در یک اثر هنری وطنی دیده اید، روی صحنه به مخاطب یادآور شوند.
بدین ترتیب تمام اکسسوار این تئاتر تبدیل به ابژه های جنسی میشوند و باتوم و شاخه گل و لته سفید روی صحنه معناهایی دیگر و بسیار مستهجن روی صحنه به خود می گیرند تا تیم به ظاهر هنری این اثر، به زعم خود خنده از مخاطب بگیرند.
در جای دیگر نمایش پدری دختر خود را برای به دست آوردن پول به «ولپن» شخصیت اصلی و ثروتمند ماجرا می سپارد و در ادامه نمایش مدام با این مسئله شوخی می شود. اتفاقی که بسیار قابل تأمل است که چگونه می توان با آن خندید.
به گزارش رجا، همچنین از ابتدای کار الفاظ رکیک و زننده و کنایه گویی های کاملاً واضح سکسی به سوی مخاطب در سالن شلیک می شود و مخاطب در حیرتی عجیب مدام از خود می پرسد «مگر ممکن است؟!»
کار البته اشاره های سیاسی هم دارد ولی حجم بالای رکیک گویی ها و مستهجن بودن صحنه ها جایی برای جدی گرفتن آن ها نمی گذارد و باز این میزانس های جنسی کار هستند که به چشم می آیند.
جالب اینکه در ابتدای این نمایش از زبان یکی از بازیگران این چنین بیان می شود که قرار است یک «کمدی دلارته» روی صحنه اجرا شود. جنسی از کمدی وقیح ایتالیایی که اساساً بر همین مدل هجوگویی و شهوترانی و شوخی با اسافل اعضا و موضوعات استوار است. سبکی از کمدی که در سینمای پیش از انقلاب ایران به واسطه اکران گسترده این نوع از فیلم های ایتالیایی بسیار رایج بود و الهامبخش افرادی چون نصرت الله کریمی میشد.
نکته ابهام برانگیز اما این مسئله است که اجرای مدل های مختلف تئاتر نیازی به امکان سنجی برای اجرا در کشوری مثل ایران ندارد. آیا هر مدلی از نمایش که در کشور های دیگر با سبک زندگی های دیگر به اجرا در آمد می تواند در تهران هم به اجرا در بیاید؟ آیا میتوان کمدی دلارته ایرانی داشت؟ چه کسی به این تیم اجازه چنین اقتباس رقت آوری داده است؟ اصولا حد یقف چنین اقتباس هایی چیست؟ آیا با همین مسیر، به زودی ممکن نیست به مدد گشاده دستی مدیران تئاتری، چشم مان به جمال پورنوی ایرانی روشن شود؟
اینکه چگونه این تئاتر در خانه هنرمندان که مدیریت آن را «مجید رجبی معمار» به عهده دارد به روی صحنه رفته و آیا اساساً او و تیم مدیریتی ایرانشهر به سرپرستی حسین پارسایی با آن ادعای ارزشی بودن، می دانند که در زیرمجموعه ی خود چه می گذرد یا نه، سؤال مهمی است که باید به آن پاسخ داده شود.
اگر چه عده ای خیال می کنند که با توجه به دوران انتخابات و عدم توجهی که به مسائل فرهنگی وجود دارد می توانند در این وضعیت هرت آباد، به بعضی ها امتیاز داده و اجازه نمایش آثاری از این دست را بدهند اما تردیدی وجود ندارد که این لکه های سیاه بر کارنامه ی مجید رجبی معمار باقی خواهد ماند.
یاد آوینی بخیر؛ چه کسانی که از گرده امثال آوینی ها و به واسطه نفس کشیدن زیر سقف روایت فتح بالا رفتند و امروز به روایت فحشا رسیده اند …