گرچه این موضوع میتواند عواقبی نیز به همراه داشته باشد. زیرا در جایی که درکشور خودمان بازیگران مطرح و چهره های سینمایی هستند که به قول خودشان اگر فیلمنامه را دوست داشته باشند در آن پروژه به ایفای نقش میپردازند و یا عده ای از آنها عنوان میکننداگر قرار باشد فلان کارگردان مطرح سینما فیلم بسازد حتی اگر بازی قابل توجهی در آن پروژه نداشته باشم بدون خواندن فیلم نامه و نقش نیز در آن پروژه بازی میکنیم، عده ای دیگر نیز که گویا راهش را به درستی بلد شده اند انگار نشسته اند و فقط آمار و ارقام نجومی از خود تعیین می کنند و کسی نیست بگوید این رقم دستمزد بر چه مبناواصولی است وهستند سرمایه گذارانی که حاضراند هر مبلغی را برای دستمزد بپردازندتا آن بازیگر در پروژه شان حضور داشته باشد.
گرچه بازیگران پیشکسوت و یا فراموش شده ای هستند که سالهاست از این عرصه دور مانده و حتی در یک نقش کوتاه نیز بازی نکرده اند و کسی نیست که حتی جویای احوال آنهاشود.
اما وقتی نگاهی به کارنامه‌ی برخی از بازیگران بیندازیم متوجه می شویم عده ای از آنها که گویا باکارگردان پروژه نیز عهد برادری بسته اند در چندین فیلم سینمایی متمادی سپس از آن نیز همکاری داشته اند چه فیلم آقای فیلمساز بفروشد و یا نه؟
گویا سینما و عرصه فرهنگ ما طی چند سال اخیر تن به حاشیه های بسیار داده و حاشیه را بیشتر از متن پسندیده و گاه به آن دامن زده است ولی متاسفانه دیگر مشکلات سینمامان به همین جا ختم نمیشود و حالا نوبت به حضور “آیشواریا رای “و “مهند “و “چنار” در فیلم های سینماییمان شده است، فیلم هایی که علاوه بر هزینه ی بالا تولید آن در کشورهای خارجی دستمزد بالای بازیگران خارجی را نیز به همراه دارند و متاسفانه رقابتی ناسالم میان فیلمسازان به وجود آمده تا به هر طریقی مخاطب را به سینما بکشانند و هر کس به دیگری بگوید فیلم من فیلم پر مخاطب سال شده است.
اما آیا به جای این وضعیت آشفته بهتر نیست فکری به حال سالن های سینمایی شهرستان ها و آنهایی که در آستانه تعطیلی هستند کنیم به کرات گفته شده که سینما به امید مخاطب زنده است اما آیا خوراک فرهنگی متناسب مخاطب ودرشان و بادر نظر گرفتن قشر جوان کشور را تولید کرده ایم.
چرا وقتی فیلمی اکران میشود یکی تعداد بیشماری سالن سینمایی دارد و دیگری باید لحظه شماری کند تا کی کف فروش فیلمش افت میکند تا فیلم دیگری را جایگزین آن کنند و هستند آقایانی که نمیدانیم چگونه در طول یکسال چندین پروانه ساخت و نمایش برای آثارشان میگیرند و بدون اینکه مشکلی برایشان پیش آید هنوز این فیلم اکران شده مقدمات ساخت فیلم جدید شان را فراهم میکنند. هستند فیلمسازان بسیاری که سالهاست فیلم ساخته و حتی آخرین فیلم های آنها نیز اکران نشده است و کسی نیست بگوید چرا؟
از همه ی اینها که بگذریم حضور بازیگران خارجی در فیلمهایمان با در نظر گرفتن معیار ضوابط و ساختار فرهنگی آثار مسأله مهمی است که این روزها مطرح میباشد که باید مسئولان مربوطه در این خصوص آسیب شناسی کنند که آیا حضور بازیگران چهره های هالیوود و یا بالیوود در آثار ایران لازم است و یا خیر و مخاطب و فیلمساز امروز و نسل جوانی که فیلمسازان دهه گذشته را الگوی خود قرار داده اند با واقعیت ها و حقایق این موضوع آگاه کنند.
گزارش از:مهدیس مستعد
انتهای پیام/ اس