این هنرمند برجسته که خالق بسیاری از قطعات زیبا و به یادماندنی است، اوایل پیروزی انقلاب اسلامی از اعضای اصلی کانون موسیقی چاووش بود و قطعات زیبا و به یادماندنی از جمله شهید و ایران خورشیدی تابان دارد را ساخت و نواخت.
این هنرمند کشورمان در ایران در گروه های موسیقی چون شیدا و چاووش فعالیت های بی نظیری داشت. فعالیت او با حسین علیزاده با هدف بازخوانی آثار گذشتگان موسیقی ایرانی گامی موثر برای حفظ این موسیقی ها بود که سال ۱۳۵۴ و با تشکیل گروه موسیقی شیدا رخ داد.
او سپس کانون موسیقی چاووش را با همکاری هنرمندانی مثل حسین علیزاده، پرویز مشکاتیان و علی اکبر شکارچی راه اندازی کرد و طی یک فعالیت چشمگیر آثاری از این گروه به جا ماند که به گفته بسیاری از استادان از بهترین کارهای موسیقی ایران به شمار می روند. پس از انحلال گروه چاووش و بعد از سفرهای زیادی که برای کنسرت به ایتالیا، فرانسه و آلمان کرد، در سال ۱۳۶۵ به آمریکا رفت. علاوه بر کنسرت های متعدد در سراسر آمریکا، مرکز فرهنگی هنری شیدا را در واشنگتن بنیان گذاشت. از خوانندگانی که در این سال ها با او همکاری کرده اند می توان به محمدرضا شجریان، شهرام ناظری، هنگامه اخوان و محمد معتمدی اشاره کرد. لطفی فعالیت خود در عرصه موسیقی را تا پایان عمرش در مکتبخانه میرزاعبدالله واقع در منطقه پل چوبی تهران ادامه داد و مشغول بازسازی آلبوم های موسیقی گذشتگان و حفظ آنها بود.
او همچنین معلم بسیار خوبی بود و شاگردان فراوانی را پرورش داد، از جمله استعدادهای جوانی که او کشف و معرفی کرد می توان به محمد معتمدی خواننده موفق ایرانی اشاره کرد که آوازهای موسیقی ایرانی را بخوبی اجرا می کند.
تاثیرگذاری در موسیقی ملی
در پی درگذشت این استاد بزرگ، اهالی موسیقی به انتشار پیام ها و تشریح جایگاه او پرداختند. محمد سریر، رئیس هیأت مدیره خانه موسیقی ایران درباره این هنرمند بزرگ گفت: تأثیر کارهای ایشان در حوزه موسیقی ملی ما محسوس است. قطعا آثاری که ایشان خلق کردند، همان طور که در گذشته بود، در آینده هم خواهد ماند و یادگار ارزشمندی است.
سریر تاکید کرد: تأثیر کارهای ایشان را بی شک در سال های آینده و در نسل آینده موسیقی ایران خواهیم دید.
حسین علیزاده، استاد تارنواز ایران هم در پیامی درباره درگذشت محمدرضا لطفی نوشت: ملت ایران، امروز در سوگ خاطرات و زندگی عاشقانه شان نشسته اند تا جاودانه نغمه هایش را بر لب داشته باشند.
ضایعه دردناک
کیخسرو پورناظری، آهنگساز هم لطفی را از بزرگان عرصه آهنگسازی و نوازندگی تار و سه تار ایران معرفی کرد و پیام تسلیتی را منتشر کرد که در آن آمده است: «خبر بس تلخ و زودهنگام بود. فقدان محمدرضا لطفی ضایعه دردناکی برای جامعه موسیقی است. او از تواناترین استادان ایران در آهنگسازی، نوازندگی و تدریس بود. چهره شناخته شده، مطرح و موثری که کارهای باقیمانده از او جزو ماندگارترین آثار هنری این مرز و بوم است.
وزنه ای در تارنوازی
حسام الدین سراج هم لطفی را وزنه ای در تارنوازی ایران دانست و گفت: لطفی در موسیقی ایران، وزنه سنگینی به شمار می آمد و آهنگ های جالبی ساخته بود که برای همه، ارزشمند و ماندگار است.
کیوان ساکت، دیگر نوازنده مطرح تار کشورمان هم دو، سه سال گذشته را اندوهناک ترین سال ها برای موسیقی ایران برشمرد و گفت: موسیقی ایرانی شمار زیادی از هنرمندان کم نظیر خود را از دست داد. گویی آسمان با هنرمندان عرصه موسیقی عداوت می ورزد. ساکت درباره درگذشت محمدرضا لطفی اظهار کرد: استاد لطفی که در چند دهه، یکی از تأثیرگذارترین هنرمندان عرصه موسیقی ایران بود، متأسفانه در «روز معلم» از میان ما رفت. کمتر کسی است که به موسیقی ایرانی علاقه مندی، انس و الفت داشته باشد و نام لطفی را نشنیده باشد. او ادامه داد: ایشان بیشترین تأثیر خود را در دهه های ۵۰ و ۶۰ روی موسیقی ایران گذاشت و خواننده های بسیاری در کنار این مرد هنرمند رشد کردند و جزو چهره های سرشناس موسیقی شدند. ساکت بیان کرد: سروده هایی که اول انقلاب و به مناسبت پیروزی انقلاب ساخته و به وسیله خوانندگان مطرحی اجرا شدند، همراه با نام لطفی در حافظه تاریخی مردم خواهند ماند. این هنرمند پیشکسوت اظهار کرد: نوازندگی «محمدرضا لطفی» برگرفته از شیوه استادان لطف الله مجد و علی اکبرخان شهنازی و در برخی موارد استاد جلیل شهناز بود.
استاد محمدرضا لطفی پس از مدت ها مبارزه با بیماری سرطان، سرانجام روز گذشته در ۶۸ سالگی چشم از جهان فرو بست.
پیکر محمدرضا لطفی بنا به خواست او در گرگان زادگاهش به خاک سپرده می شود. تا زمان تنظیم این گزارش جزئیات خاکسپاری این هنرمند اعلام نشده بود.
