فیلم‌های سوری تماشاگران برلین را به گریه در آورد

به گزارش کمال مهر؛ مهر به نقل از رویترز، فیلم « Insyriated» و «سمت دیگر امید» دو فیلم درباره سوریه هستند که اشک و لبخند را به جشنواره فیلم برلین آوردند.

تقریبا همه صحنه‌های نخستین فیلم در میان دیوارهای یک آپارتمان ساخته شده که شبیه زندانی برای ام زایان درآمده است. او مادری است که بقایش زیر صدای بمب‌هایی که فرو می‌ریزد و آتشبار تفنگ‌ها به معنی بقای خود سوریه است.

قسیم منتقد عرافی درباره این فیلم می‌گوید: این فیلم مردم را به شیوه‌ای هوشمندانه دچار شوک می‌کند. غربی‌ها به حد کافی صحنه‌های تخریب را در تلویزیون‌های خودشان می‌بینند اما شمار کمی هستند که می‌دانند چه اتفاقی دارد در سوریه می‌افتد یا این که حس گیر کردن در یک تله چه حسی است.

تماشاگران این فیلم از خود می‌پرسند که اگر در این شرایط گیر کرده بودند چه کار می‌کردند.

فیلیپ فن لئو کارگردان بلژیکی سازنده فیلم گفت سکوتی که به دنبال اکران این فیلم حادث شد و تماشاچیانی که اشک‌هایشان را در انتهای فیلم پاک می‌کردند باعت شد او با خودش بگوید: ماموریت انجام شد.

هیام عباس بازیگری که در این فیلم در نقش ام زایان بازی کرده نیز گفت: برایم سخت است که بگویم از دیدن این فیلم برای نخستین بار با تماشاگران خوشحال شدم. وی افزود: این فیلم مردم را به مردم سوریه نزدیک می‌کند و نمی‌توانم بگویم مردم چرا پس از دیدن این فیلم سالن را در نهایت سکوت ترک کردند.

«سمت دیگر امید» ساخته آکی کوریسماکی کارگردان فنلاندی از طنز برای تصویر کردن تجربه مسافر قاچاقی به نام خالد در هلسینگی استفاده می‌کند که پس از این که تقاضای پناهندگی‌اش رد می‌شود تصمیم می گیرد به صورت غیرقانونی در این کشور باقی بماند.

سرنوشت او با ملاقات شخصیت اصلی بخش دوم فیلم که فروشنده‌ای فنلاندی است و رستورانی را در پایتخت فنلاند می‌خرد و به دنبال آن به خالد کار و تختخوابی برای اقامت می‌دهد، تغییر می‌کند.

شخصیت‌های شاد و حتی مضحک فنلاندی فیلم تنها منبع تابیدن طنز به دل خالد هستند که تقریبا همه خانواده‌اش را در بمباران‌های حلب از دست داده و خواهرش را اندکی پس از این که از ترکیه وارد اروپا شد از دست داد.

کوریسماکی در نشست مطبوعاتی این فیلم به خبرنگاران گفت از آنجا که بسیاری از فنلاندی‌ها ورود پناهجویان مسلمان به کشورشان را تهاجم می‌دانند به سراغ ساخت این فیلم رفت. وی با محکوم کردن بی‌ارزش شدن اصول دموکراسی در اروپا گفت: می‌خواهم اول اروپا و بعد دنیا را عوض کنم.

منتقد عراقی درباره این فیلم می‌گوید: این فیلم از کمدی استفاده می‌کند تا تراژدی را نشان دهد. این فیلم ترکیبی کاریکاتوروار است و مردم را با این پرسش تنها می‌گذارد: باید بخندیم یا گریه کنیم؟