براساس نوشته‌های “آلن زاگارل” با عنوان ظهور شیوه زندگی در ارتفاعات ایران پیش از تاریخ، که ترجمه آن توسط میراث فرهنگی استان چهارمحال بختیاری به چاپ رسیده است، اکثر مناطق ایران در دوره باستان کوچ گرد و عشایر بودند که پیش از حمله آریاییان در منطقه شمال ایران امروزی و فلات مرکزی قومی سکونت داشتند که به فن خانه‌سازی با سنگ آشنا بوده و دژها و خانه‌هایی می‌ساختند که به راحتی به تصرف دشمنان در نمی‌آمد یافته‌های این پژوهشگر آمریکایی که در فلات مرکزی به قوم بختیاری و در شمال ایران به تالشان اشاره دارد، ساخت نخستین خانه‌های سنگی را به آنها نسبت می‌دهد.
اما از آنجا که در کوه‌ها و میانکوه‌های منطقه تالش معادن آهک و گچ فراوان بوده و حتی امروزه هم در روستای کهن‌رو (کانرود) از معادن آهک همچنان بهره‌برداری می‌شود، در زمان باستان هم تالشان با بهره‌گیری از ما سه بادی کنار دریا و آهک، ملائی محکم ساخته و با قطعات سنگ و چوب فراوانی که در دسترس داشتند، خانه‌های دائمی برای خود می‌ساخته‌اند. درحالیکه تمدن‌های دیگری چون قفقاز، آناتولی و…. با گله‌داری و چارنشینی و جابجا شدن دائمی، صحرانوردی می‌کردند.
چرا که برای دسترسی به مراتع و علفزارها مجبور به این کار بودند اما قوم تالش که در کرانه سرسبز و کوههای جنگلی غرب دریای خزر می‌زیسته‌اند برای تغذیه دام‌هایشان علفزارهای کافی همواره در دسترس داشتند و از این جهت در خانه‌های دائمی و مستحکم، بطور یکجانشین زندگی می‌کردند.
این گزارش براساس یافته‌های “ژاک دهرگان” در حفاری‌های منطقه می‌افزاید: تالشان حتی قبل از ورود آریائیان به این منطقه، دارای تمدنی بسیار پیشرفته و خانه‌های مستحکم از سنگ و گچ بوده‌اند و به همین خاطر آریائیان قوم تالش را مانند گیل، “دیو” می‌نامیدند، چون در مقابل تهاجم آنها سخت پایداری کرده و مانع ورود آنها شده‌اند.
گزارش از:رضا شوکتی
انتهای پیام/ اس