اساسأ تصویر مرد در سینما و تلویزیون بنابر تحولات فرهنگی اجتماعی موجود و مدرنیته در جامعه تغییر کرده است اما دو سریال ماندگار و به یادماندنی” پدر سالار” و”خانه سبز” نقش پدر را به درستی به تصویر کشید و آنها را برای همگان ماندگار کردآنجا که “محمدعلی کشاوز” در نقش پدری مقتدر پدر سالاری را در دهه ی هفتاد به تصویر کشید و زنده یاد “خسرو شکیبایی” در “خانه سبز” تلاش می کند تا مردانگی و همسر خوب بودن را به پسرش یاد بدهد.

بر این باورم که چند فیلم ماندگار در سینمای ایران وجود دارد که با دیالوگ و بازی باور پذیر نقش پدر را با تصویری رئالیستی تر از مقام وموقعیت پدر به تصویر کشیده است.

“مجید مجیدی “در آواز گنجشک ها” با بازی “رضا ناجی” توانست قلب داوران ایرانی و خارجی را به تسخیر خود در آورد و مخاطب را با زندگی روستایی یک خانواده چهار نفره درگیر کند .

“ابراهیم حاتمی کیا ” نیز در فیلم سینمایی “به نام پدر” با بازی زیبای “پرویز پرستویی” دیالوگی را ماندگار کرد که هنوز هم وقتی اسم آن فیلم به میان می آید بی شک دیالوگ “پرویز پرستویی” هم برایمان تداعی می شود، آنجایی که دختر پای خود را بر اثر اصابت با مین از دست می دهد و پدر می گوید خدایا پای مرا بگیر و پای دخترم را بهش برگردان…

از بازی ها و نقش های ماندگار کم نداریم ، اما شاید ما خوب به رابطه ها و حضور شخصیت پدر در آثاری که ساخته می شود توجه نکرده‌ایم.

به راستی” کیومرث پور احمد “در سال ۷۹ با بازی زیبای “محمد رضا فروتن “نقشی از تصویر پدرانه را به تصویر می کشد که او در تمام داستان فیلم درگیر رابطه خود با دخترش می ماند.

بازی دیدنی” شهاب حسینی” در نقش پدر معلول که تا به حال در سینمای ایران چنین نقشی به تصویر کشیده نشده  بود جای بحث داشت “همایون اسعدیان” نیز در فیلم سینمایی” طلا و مس” با بازی “بهروز شعیبی “نیزدر نقش  طلبه  ای جوان را به تصویر کشید که تمام تلاش خود را می کند تا همسر بیمار را خود را تیمار کرده و در غیاب همسرش برای دو فرزندش هم پدر باشد هم مادر…

“رضا عطاران “نیز در فیلم سینمایی “دهلیز” نقش متفاوتی را ایفا می‌کند و نقش پدری را به تصویر کشد که برای حفظ آرامش روحی و آینده ی  فرزندش خود را ۷ سال از دیدن او محروم می کند.

و اما “داریوش مهرجویی” نیز در “نارنجی پوش”،” حامد بهداد” را در نقش “حامد آبان” قرار می دهد و در جدال و کش مکش او و همسرش  برسر حفظ زندگی فرزندش در تمام فیلم برای مخاطب سوژه  ی داغی را بوجود می آورد.

اما به راستی که “اصغر فرهادی” با بازی دیدنی” پیمان معادی “رابطه ی پدر و فرزندی را به تصویر کشید که نگاه منتقدین و داوران داخلی و خارجی را به خود جلب کرد پسری که پدری مبتلا به آلزایمرش را در کنار خانواده خود نگه داشته و تضاد رابطه همسر  و فرزند روشنفکر و پدر بیمارش او را سخت دچار گرفتاری کرده، در جایی که همسرش لیلا حاتمی به او می گوید پدرت که تو را نمی شناسد او مریض است هیچ کس را نمی شناسد و پیمان معادی همسر در پاسخ به او می گوید اما من که او را می شناسم من که می دانم او پدرم است همین مرا بس است …گرچه نمی توان با چند شخصیت و نقش متفاوت تمامی پدران را به تصویر کشید وچه بزرگ پدرانی را همچون زنده یاد “خسرو شکیبایی،محمد علی فردین،مهدی فتحی،رسول ملا قلی پور،جمشید اسماعیل خانی،حسین پناهی ،حمید سمندریان پدر تئاتر ایران،هادی اسماعیلی،اسماعیل دادفر که امروز دیگر میان ما نیستند را با نقش های جاودانشان برای برای ابد در خاطراتمان به یادگار گذاشتند.

یادداشت از:مهدیس مستعد

انتهای پیام/ اس