به گزارش کمال مهر؛ بدون تاریخ بدون امضاء دومین فیلم وحید جلیلوند است که پیش از این فیلم چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت را در کارنامه دارد، فیلمی خوب با فیلمنامه و کارگردانی ای خوب، که توانست در جشنواره های داخلی و خارجی موفقیتهای زیادی کسب کند و حالا جلیلوند با تجربه ای بسیار خوب حاصل از ساخت فیلم قبلی اش، اینبار گامی رو به جلو برمیدارد و بدون تاریخ بدون امضاء را میسازد، فیلم چه به لحاظ فیلمنامه چه به لحاظ کارگردانی و اجرا فیلمی بسیار موفقتر از فیلمی قبلی اش است، بدون تاریخ بدون امضاء هیچ صحنه ی زائدی ندارد، فیلم از همان ابتدا موقعیت را اجرا میکند و فضاسازی به شدت رئال دارد و مخاطب را کاملا محو فیلم میکند، استفاده نکردن از موسیقی متن در فیلم باعث شده مخاطب حتی لحظه ای از جهان فیلم خارج نشود و با تمامی شخصیتها ارتباط نزدیکی پیدا کند، دوربینِ پیمان شادمانفر به خوبی توانسته در خدمت فیلم باشد و فیلم به لحاظ فیلمبرداری و رنگ و نور کاملا در خلق فضاسازی کمک شایانی به فیلم میکند، نقاط عطف و گره های داستانی بخوبی پیش میرود و فیلم توانسته با حفظ لحنی خوب و متناسب با فضای قصه مخاطب را کاملا درگیر کند، شاید بتوان مهمترین نکته ی مثبت فیلم را در حفظ لحن و ریتم فیلم دانست، فیلمی یکدست که حتی فریادهای کاراکترهایش هم کنترل شده است، بازی نوید محمد زاده عالی و کاملا کنترل شده است، هدیه تهرانی و امیر آقایی هم خیلی خوب در فیلم ظاهر میشوند.
فیلمنامه ی فیلم به شکل دقیقی نوشته شده و گره های ایجاد شده در داستان فیلم ما را به یاد فیلمهای اصغر فرهادی می اندازد، خصوصا فیلم جدایی نادر از سیمین، در اینجا هم با کشمکش میان دو خانواده از دو طبقه ی متفاوت طرف هستیم و قهرمان فیلمِ جلیلوند یعنی شخصیت کاوه(امیر آقایی) مانند فیلم قبلی کارگردان(چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت) در صدد تحقق و زنده نگه داشتن واژه ی جوانمردی است.
فیلم پایان بندی خوبی دارد و با پایانی باز به سبک فیلمهای خرده پی رنگ پایان میپذیرد که بنظر میرسد پایانی خوب برای فیلم است، بطور کلی فیلم بدون تاریخ بدون امضاء فیلمی شسته رفته، خوب، با کارگردانی ای خیلی خوب است که میتوان جزو بهترینهای جشنواره امسال دانست.
نویسنده: محسن سلطاندوست