به گزارش کمال مهر به نقل از بولتن سی و پنجمین جشنواره فیلم فجر، فاطمه معتمد آریا بازیگر نام آشنای سینمای ایران که در جشنواره فجر با فیلم “آباجان” ساخته هاتف علیمردانی حضور پیدا کرده است، با بیان اینکه کاری به سیمرغ ندارم و همین که می‌توانم کار کنم جای شکر دارد، عنوان کرد: در دهه گذشته در جشنواره حضور نداشتم و از سه سال پیش دوباره برای فیلم‌هایی که در آن ایفای نقش داشتم، در جشنواره حضور پیدا کردم.
او با اشاره به این که طی سال‌های گذشته اشتباهات عظیمی در برگزاری جشنواره وجود داشت و به نوعی سینما و جشنواره را با مزون و نمایش اشتباه گرفته بودند، گفت: سینمای ما با یک فضای تجاری و هالیوودی اشتباه گرفته شده بود که این نوع رفتارها به سینمای ایران نمی‌چسبد.
بازیگر فیلم “آباجان” ادامه داد: بی پولی همیشه بد نیست و یادآور می‌کند ما در کجا قرار داریم. فرش قرمز و تیپ‌های آنچنانی برازنده سینمای ما نیست. در سینمای ما که هیچ نوع پول تبلیغاتی در آن رد و بدل نمی‌شود، نمایشی رفتار کردن شایسته نیست.
معتمد آریا با اشاره به حذف فرش قرمز از سینمای رسانه، تصریح کرد: از اینکه امسال در برج میلاد فرش قرمزی وجود نداشت، ذوق کردم و دوست داشتم اینجا حضور داشته باشم. سینمای ایران شایستگی بیشتری دارد که ما بخواهیم با نمایش آن را کوچک کنیم؛ این شایستگی را جوانان فیلم اولی ما به اثبات رساندند و خودشان و سینما را به رخ کشیده‌اند.
او ادامه داد: البته نباید با بها دادن به جوانان، پیشکسوتان و با تجربه‌های سینما را حذف کرد. بزرگان سینمای ما یا به رحمت خدا رفته‌اند یا در بیمارستان‌ها و آسایشگاه‌ها هستند یا برایشان ارزش قائل نیستیم و این موضوع واقعاً جای تأسف و افسوس دارد که نمی‌توانیم از گنجینه‌های هنر سینما به خوبی استفاده کنیم.
این بازیگر سینمای ایران با بیان اینکه در تئاتر به این میزان از درک رسیده‌ایم که ستون‌های اصلی ما گنجینه‌ای با تجربه‌ای هستند که پا به سن گذاشته‌اند، اظهار کرد: متاسفانه در سینما هنوز این اتفاق خوش رخ نداده است. نسل جدید باید یک الگو و رؤیایی در ذهن خود داشته باشد؛ ولی متاسفانه این الگو و رؤیا در حال از بین رفتن است.
معتمدآریا با تاکید بر اینکه امروز دیگر احتیاج به تنش و جدل در سینما نداریم و این روزگار، روزگار آشتی در سینماست و مخاطبان سینما کاملاً آگاه‌اند و می‌دانند که چه نوع فیلم‌هایی را باید ببینند، یاد آور شد: فکر می‌کنم همگان به این نتیجه رسیده‌اند که هنرمندان و سینماگران برای هیچ کس خطری ندارند و آن‌ها که به هنرمندان تهمت می‌زدند و آن‌ها را محکوم می‌کردند، اکنون اتهامشان ثابت شده و همگان فهمیده‌اند که اتهامی به ما وارد نیست و در یک زمان عده‌ای، از خدا بی خبر با زدن بر چسب به هنرمندان مانع رشد هنر و سینما شده‌اند.
او در ادامه به همکاری خود با علیمردانی اشاره کرد و افزود: هاتف علیمردانی از فیلم “کوچه بی‌نام” به من پیشنهاد بازی در فیلمش را داده بود؛ اما من به دلیل اینکه فرصت نداشتم نتوانستم با او در فیلم “کوچه بی‌نام” همکاری کنم. برای فیلم “آباجان” پیش از اینکه فیلمنامه را برای پروانه ساخت به وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ببرد، آن را خواندم و خیلی خوشم آمد. از طرفی هاتف آنقدر صادقانه با من صحبت کرد که نتوانستم به او نه بگویم و حس کردم که اجازه ندارم به او جواب رد بدهم.
این بازیگر اضافه کرد: من از کل فیلم راضی بودم و به تنها نقشی که ایراد دارم، نقشی بود که خودم ایفا کردم. چند جایی به نقش خودم نقد دارم، اما از ساختار فیلم بازی بازیگران، تدوین و مونتاژ لذت بردم.
معتمد آریا درباره این که چطور توانسته با لهجه و زبان ترکی در فیلم بازی کند، بیان کرد: من به خاطر بازی در یک فیلم در جمهوری آذربایجان با زبان آذری آشنا بودم؛ ولی زبان و گویش زنجانی کمی متفاوت بود که برای رسیدن به این لهجه هاتف علیمردانی کمک زیادی به من کرد و در نقش معلم اشکالات مرا رفع می‌کرد.
او درباره بازی‌های خود در فیلم‌های مختلف، گفت: بازی در نقش تکراری را به هیچ عنوان دوست ندارم؛ بیش از ۵۰ فیلم بازی کردم و هیچ کدام شبیه دیگری نیست. اکنون در سن و سالی هستم که نقش جسورانه کمتر برایم نوشته می‌شود.
بازیگر فیلم “آباجان” ادامه داد: من آدم بسیار خوشبختی بودم؛ زیرا در دوره‌ای کار کردم که کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، دانش سرای هنر وجود داشت و برای تئاتر ارزش زیاذی قائل می‌شدند. مربیان خوبی داشتم و همه این‌ها را در نوجوانی یاد گرفتم. امروز از تجربیاتم و آموزه‌هایم استفاده می‌کنم و با بالا رفتن سن و گذر زمان بر من افزوده شده است.
معتمد آریا در پایان این گفت و گو، تاکید کرد: تجربه نسلی و اتفاقات اجتکاعی زیادی برای من رخ داد. من ۵۵ سال عمر ندارم؛ بلکه ۱۵۵ عمر کرده‌ام، زیرا حجم اتفاقات جامعه من از یک جامعه معمولی فراتر است. تجربه من صد سال بیشتر است و به همین دلیل کارهایم متفاوت‌تر است.
گفت‌وگو از احمد معراجی