به گزارش گروه اجتماعی«کمال مهر»؛، گربه سیاه گوش ایرانی یکی دیگر از گونه های کشور ما محسوب می شود که اکنون به دلایلی از جمله تخریب زیستگاه ها، شکار در جهت استفاده از پوست و کاهش طعمه که در همه آنها رد پای انسان ها کاملا به وضوح رویت می شود، در لیست گونه های در حال انقراض جهانی (اتحادیه جهانی حمایت از گونه های طبیعی IUCN) جا خشک کرده است.
**زیستگاه سیاهگوش در ایران
زیستگاه سیاهگوش در ایران مناطق بیابانی و نیمه بیابانی به ویژه حاشیه کویر مرکزی است.
جنوبی‌ترین مرز پراکنش این گونه در شهرستان استهبان و منطقه بهرام گور و شمالی‌ترین آن در استان خراسان شمالی است. غربی‌ترین گزارش‌ها از سیاهگوش در استان ایلام و لرستان و شرقی‌ترین آنها در خراسان جنوبی بوده‌اند.
منطقه حفاظت‌شده عباس‌آباد نائین از بهترین زیستگاه‌ها برای سیاهگوش است که هر سال گزارش‌هایی از مشاهده یا کشتار این حیوان در آنجا ارسال می‌شود.
**طعمه سیاه گوش گربه‌سان کوچک
سیاه‌گوش‌ها اغلب جانورانی با وزن کمتر از ۵ کیلوگرم را طعمه خود می‌کنند؛ حیواناتی چونخرگوش صحرایی، هیراکس، جربیلها و موشها وپرندگان. گاهی به حیوانات بزرگ‌تر از خود همچون غزال، آنتیلوپها، بزهای کوهی کوچک و بچه‌هایشترمرغ هم حمله می‌کند و از کوچک‌ترین گربه‌سانانی است که توانایی شکار حیوانات بزرگ‌تر از خود را دارند. وی برای شکار حیوانات بزرگ پس از پریدن بر پشت آنها و گرفتن گردن با آرواره، گلوی آنها را می‌درد. در هنگام شکار حیوانات بزرگ (بزرگ‌تر از خرگوش صحرایی) به خوردن امعا و احشای داخلی بدن و بخش‌های مرغوب‌تر گوشت اکتفا می‌کنند.
مهارت آنها در شکار پرندگان ستودنی است. سیاهگوش می‌تواند با پریدن در هوا یک یا حتی چند پرنده را بقاپد. سیاه‌گوش‌ها می‌توانند به مدت طولانی بدون آب زندگی کنند و آب بدن خود را از تا حد زیادی از بدن شکار تأمین می‌کنند.
**سایه شوم انسان بر سر سیاه گوش
طبیعت رام‌شونده و مهارت شکارگری بالای این حیوان موجب شده تا آن را از روزگاران باستان به عنوان حیوان شکاری اهلی کنند. به روایت شاهنامه فردوسی، تهمورث اولین کسی بود که سیاهگوش را به همراه یوز، شاهین و باز اهلی کرد:
البته سیاهگوش در مقایسه با خویشاوند گربه‌سان خود یوز، حیوانی کوچک‌تر، ضعیف‌تر و کندتر است. به همین جهت یوز حیوان شکاری بسیار مرغوب‌تر و محبوب‌تری از سیاهگوش بود و سیاهگوش بیشتر برای شکار حیوانات کوچک مثل خرگوشها و غزالهای جوان پرورش داده می‌شد.
علی نسوی که متخصص نگهداری از حیوانات شکاری بود در این باره می گوید : سیاهگوش فقط برای شکار خرگوش صحرایی مناسب است با این حال از یک استاد دیگر این فن، ابوالقاسم اصفهانی، نقل می‌کند که سیاهگوش توانایی شکار مرغابی، هوبره و درنا را هم دارد.
سیاهگوش امروزه نیز گاهی به عنوان حیوان خانگی نگهداری می‌شود و به‌خوبی با زندگی در کنار انسان خو می‌گیرد.
شکار این حیوان برای استفاده از پوستش به‌ویژه در غرب و مرکز آفریقا تهدیدی برای ادامهٔ حیات اوست.
بسیاری از کشاورزان این حیوان را آفت می‌دانند چون ممکن است به حیوانات خانگی همچون ماکیان یا گوسفند و بز حمله کند.
دیدن سیاه‌گوش‌ها در حیات وحش حتی در مناطقی که فراوانی زیادی دارند، به‌ندرت اتفاق می‌افتد چراکه این حیوان خود را به‌خوبی پنهان می‌کند.
انتهای پیام/