وی افزود: نویسندگی در آن زمان از حال و هوای متفاوتی برخوردار بود و حتی خود من در زمان نگارش هیجان‌زده و سراسر پر از نشاط و شادی بودم به همین خاطر کاری جذاب و خاطره‌انگیز شد.
سجاده‌چی تصریح کرد: فیلمنامه “پاتال” تنها ۳۰ صفحه بود که به دلیل سرعت کار همان متن به تصویر کشیده شد که البته در ابتدا شخصیت “پاتال” یک اسباب بازی بود که داخل آن یک موش آرزوهای بچه‌ها را برآورده می‌کرد اما با صحبتهایی که با فرشته طائرپور، وحید نیکخواه آزاد و رضا کیانیان،این شخصیت به کره زمین تغییر یافت.
وی ادامه داد: کره زمین به عنوان نماد جغرافیایی که در دلش موجودی تاریخی نهفته بود و پیری آن نماد گذر و زمان و تجربه برای آن شخصیت بود و همین پیر بودن آن اسم اثر را تعیین کرد.
سجاده‌چی در خصوص نام “پاتال” عنوان کرد: زمانی که شخصی پیر می‌شود به آن نام پیر و پاتال را اختصاص می‌دهند و به همین دلیل ما هم برای این شخصیت نام “پاتال” را انتخاب کردیم.
وی درخصوص جذابیت این کاراکتر بیان کرد: “پاتال” برای “بچه‌های دیروز” همچنان خاطره‌ساز است و از این موفقیت این اثر تولید آن با عشق و نشاط جوانی، به دور از هر گونه تفکرات مادی بود.
وی در خصوص دوری‌اش از نویسندگی در ژانر کودک اظهار داشت: بزرگ شدن انسان و روزمرگی‌های زندگی باعث شد تا در مسیرهای دیگری گام بردارم و از این ژانر فاصله بگیرم و به نوعی مسائل اقتصادی مزید بر علت شد.
وی خاطرنشان کرد: خوشحالم که “پاتال و آرزوهای کوچک” مجدد وارد نمایش خانگی می‌شود و خاطرات کودکی مجدد زنده می‌شود.
انتهای پیام/ اس