گروه جامعه کمال مهر؛ این روزها همه جا صحبت از آتش و دود است. آتشی که چند روز قبل در ساختمان خیابان جمهوری، دو زن را به کام مرگ کشاند. این بار اما نه شعله‌های آتش و مرگ‌های ناشی از سوختگی، که سقوط از ساختمان، زندگی دو شهروند را در حادثه آتش سوزی پایان داد و آغازی بر حرف و حدیث و البته تسویه حساب‌های سیاسی و غیر سیاسی شد. در چند روز گذشته، بسیار درباره علل حادثه و نقش آتش نشانان در مرگ دو شهروند گفته شده است و در این یاداشت سعی بر تکرار آن نداریم. روی سخنمان با تحلیل گرانی است که خواسته یا ناخواسته، جامعه ای را هدف قرار داده اند که تمام زندگی شان، زندگی مردم است و چیزی جز نجات آن را دنبال نمی کنند.
درست است که هر شغلی سختی ها و لذت های خاص خود را دارد اما برخی مشاغل بسیار خاص ترند و آتش نشانی یکی از آنهاست. شغلی که با اضطراب، ترس، نگرانی، شیرینی و با تلخی و تاسف همراه است.
آتش نشان دل دریایی می خواهد تا بتواند به آتش بزند و حادثه دیده ای را به زندگی بازگرداند و شاید خودش نیز در این میان با زندگی وداع کند. آتش نشانان دریادلانی هستند که در هنگام بروز حوادث جان به کف و بی محابا دل به آتش می زنند و دل دریایی داشتن یعنی همین.
بنابراین آتش نشانی یکی از سخترین حرفه های شغلی در دنیا محسوب می شود اما با این حال هنوز در کشور ما بسیاری از ابعاد این حرفه طاقت فرسا، ناشناخته مانده و آتش نشانان روزانه با مشکلات فراوانی دست و پنجه نرم می کنند.
و حال دل نوشته ای از یک آتش نشان:
از حقوق شهروندی گفتید ! گفتیم حق با شماست . از دلیل خراب شدن نردبان پرسیدید! گفتیم حق با شماست. از توقع هایتان گفتید ! گفتیم حق با شماست . دیگر توهم زده اید که آتش نشان ها موجوداتی مافوق بشری هستند! این را دیگر نمیتوان پذیرفت!
خانمها ، آقایان ! آتش نشان یک انسان است . بر مبنای وظیقه ذاتی اش کارش نجات جان انسانهاست. ولی انسان است، انسان نمیتواند به نردبان بگوید خراب نشو!
نمیتواند پرواز کند و فردی را که خود به استقبال مرگ رفته نجات دهد.
آری ! حادثه وحشتناک بود، ولی چرا یاد گرفته اید همه چیز را بر سر بی گناهان خراب کنید!
شما که این همه انتظار از آتش نشانان دارید بگویید برای آتش نشانان چه کرده اید!
جز اینکه پست های برگه های زرد شبکه اجتماعی را که برای بالا بردن آمار لایک هایشان عکس “امید عباسی” را هنوزم که هنوزه به اشتراک میگذارند لایک کردید!
چرا نپرسیدید حال همسر و فرزند آن آتش نشانی که در حادثه معلول شد چطور است؟
چرا نمی پرسید که چرا آتش نشانان با این همه فشار کاری حتی از کوچکترین مزایای مشاغل سخت برخوردار نیستند؟
چرا نیامدید بپرسید که مشکل آتش نشانان چیست؟
چرا نپرسیدید که بر سر خانواده و نامزد “علی خورشیدفر” چه آمد؟
چرا پیگیر نحوه شهادت “جواد محمدی” نشدید؟
چرا آن روز که امید عباسی رفت همه فقط با تغییر عکس پروفایلتان خود را انسانهایی “نوع دوست” نشان دادید؟
راستی وقتی در جایی که عابر پیاده، درخت یا موتور سیکلت وجود دارد، تشک عملیاتی است ومیشود آن را در پیاده روی یک متر و دو متری خیابان جمهوری پهن کرد!!
چرا کلا همه آدمهایی “جوگیر” هستیم؟
از صدا و سیمایمان جو گیر شده تا روزنامه هایمان!
نمیبینیم که عده از این آب گل آلود دارند برای مقاصد سیاسی خود ماهی های آنچنانی میگیرند؟! چرا بنیاد شهید جمهوری اسلامی شهیدان آتش نشان را به رسمیت نمیشناسد؟
چرا مجلس جمهوری اسلامی هرگز شغل آتش نشانی را به رسمیت نمیشناسد؟
چرا نمیگویید که آقای آتش نشان ! دردت چیست؟
حالا از حقوق شهروندی میگویید؟ مگر آتش نشان خود شهروند این مملکت نیست؟
مگر همین الان که این مطلب را میخوانید اگر حادثه ای یا حریقی رخ دهد به آتش نشانان متوسل نمیشوید؟
راستی یک پرسش دیگر !
اگر امروز من و همکارانم نباشند چه کسی میخواهد به شما سرویس بدهد؟
کجا هستید آن زمان که آتش نشانان هر روز و هر شب جان انسانها را در همین نزدیکیها نجات میدهند، بدون آنکه شما از آن باخبر شوید.
کجا هستید ببینید که پدری که جان فرزند خردسالش به دست آتش نشانان نجات یافته حاضر است دست آتش نشانان را ببوسد.
ما عشقمان، کارمان است. هر کاری شما دوست دارید انجام دهید ولی ما باز هم شما را نجات خواهیم داد.
راستی ! تکلیف مقصران سالی ۲۵۰۰۰ کشته تصادفات جاده ای چه شد؟ اتوبوس های اسکانیا را که یادتان هست! آلودگی هوا را چطور؟ و……..
منبع:تلاشگران البرز