خدایا،بارالها!تو بندگان خود را آزاد و آزاده آفریدی و در مسیرشان قبض و بسطی به جز به اختیار نچیده ای. پروردگارا!بارالها! تو به حکم محکم حکمتت، بندگانت را در حصار اجبار، بندی امر و نهی نکرده ای که تکلیف و بایدها و نبایدها را بر اساس حسن و قبح عمل تبیین کرده ای! تو که علیم و قادری چنین حکیم و صابری!
دریغا که جماعتی از بندگانت که خود را در بند امتثال اوامرت نمی بینند بر تخت جباریت می نشینند. بندگان آزاد را به بردگی مدرن برمی گزینند. انسانها را در زندان خواسته های شوم و زیاده طلبی های مشئوم و رفتارهای مذموم، حبس می نمایند. پارا فراتر از زندانبانی می گذارند که زندانی حقوقی دارد و چون کسی به احقاق حق این زندانی بر نمی خیزد و عاطفه ای را بر نمی انگیزد، حق در محاق کامل فرو می رود و دیگر زندانی در حصر دیوار و نرده نیست،در محاصره گلوله و بمب است!
انگار مصمم هستند آنجا نوار غزه نباشد، حصار غزه باشد. باریکه غزه نباشد، تاریکه غزه باشد. در حصار غزه به خلاف همه حصارها که حصن و محافظند اینجا دیوارها خبیث و معارضند. دردا که حصار، جان پناه است و این نوار طناب دار است!
این حصن و حصار در محاصره جنگلی از ابوالحصن، روباه مکار و انسانهای بیمار صهیونیست قرار دارد. در صحن زندان برای زندانیان فرصت تنفسی هست و حال اینکه در آنجا صحن صحنه ای از دود و آتش و اشک آور و زجر آور و در نهایت تک تیراندازانی است که برای اثبات مهارت تیراندازیشان پیشانیهای کوچک کودکان را سیبل کرده اند!
باورتان می شود که مزدور مزوری از این طایفه همیشه سرگردان و خدازده تاریخ در شبکه اجتماعی بی محابا می نویسد: امروز ۱۳ سر کوچک را متلاشی کردم. امروز ۱۳ کودک فلسطینی را از جمع مبارزین فردا حذف کردم! و در همان روزها در تل آویو جشنی به مناسبت بمباران مدرسه تحت نظارت یونیسف برپا می شود و شعر آن این است: فردا کودکی در فلسطین نخواهد بود که به مدرسه برود. فردا مدرسه ای در غزه نخواهد بود که کودکی را بپذیرد! و هلهله می کردند.
دیدید ماده شیری که آهوی شکار شده اش را وقتی درید و آهو بره ای را در شکمش دید، از خوردن آن آهو منصرف شد و تلاش می کرد بره آهو را نجات دهد. ای وای من که غریزه وحشی سلطان درندگان به کودک رحم دارد و این بی بته ها و بی ریشه های تاریخ و این حرام لقمه های ربا خواره همیشه تاریخ، درنده خویی را تا ورای حیوانیت و تا مرز دیوصفتی پیش برده اند اولئک کالانعام بل هم اضل.
آی قلدران و خائنان تحت حمایت عمروبن عبدود، میدان خندق در پیش است. ما را از احزاب نترسانید، مابا علی (ع) به میدان آمده ایم، بار دیگر هم سر عمروبن عبدود را در کنار سرهای خائنان جای خواهیم داد.
دیری از روز ۱۷ شوال سال روز جنگ خندق نگذشته است. عمروبن عبدود نعره زد:شما که می گویید کشتگانتان در بهشت هستند و مقتولان ما در جهنم! آیا یکی از شما نیست که من او را به بهشت بفرستم یا او مرا به دوزخ روانه کند؟ گویی یادآوری و اشارتی به فرهنگ احدی الحسنیین است. پیروزی که پیروزی است، شهادت هم که بهروزی است. پس: چه کم آید از تو گر من، برسم به آرزویی؟!
تازه آن پهلوان قریشی بود چه ارتباطی با این پلیدان صهیونیست دارد که به شنیدن ترقه ای چون موش به سوراخ می خزند؟ صهیونیست خبیث مرد میدان کودک بی سلاح است! رژیم کودک کش اسرائیل آبرویی برای خود باقی نگذاشته است. مردک نادان عقب افتاده ای به نام نتانیاهو خود را با موشه دایان و قصاب صبرا و شتیلا آریل شارون می خواست هم وزن کند. شرایط زمان و مکان را فراموش کرده است. شرایط جهان اسلام را فراموش کرده است. اگر برخی سران خفته اسلامی، ننگ نفی قاعده نفی سبیل و عدم اجرای: “و لن یجعل الله للکافرین علی المومنین سبیلا” را به قیمت تداوم چند روزه قدرتشان می خرند به اسفل سافلین! بیداری جهان اسلام را عشق و امید است!
اگر در یک جنگ ۶ روزه و در واقع ۱۲ ساعته، ۴ کشور عرب به مرز انفعال و التماس از قدرتها و مجامع جهانی افتادند و آن چنان زهر چشمی از اسرائیل دیدند که عاقبت مذاکره و صلح و تسلیم را برگزیدند؛ملت از خواب گران برخاسته فلسطین و مردم مقاوم حصار غزه چنان درسی به اسرائیل دادند که اینک برای آتش بس متوسل به سازمانهای جهانی شده است! و این نیست جز تغییر روحیه، فکر و نگاه قومی به دیدگاه ناب اسلامی! الله اکبر که وعده خدا حق است: ان الله لا یغیرما بقوم حتی یغیروا ما با انفسهم.
الله اکبر! نه اسرائیل ۱۹۶۷ قوی تر از امروز بود و نه اعراب ۱۹۶۷ ضعیف تر از امروز! اگر در آن روز اسرائیل ۱۰۰۰ تانک و ۳۶۰ هواپیما داشت، مصر به تنهایی ۲۰۰۰ تانک و ۸۰۰ هواپیما به انضمام شبکه های پر قدرت سام ۲ را در اختیار داشت. آری امروز غزه قهرمان با همراهی ملت مسلمان و مردم بیدار جهان در کنار ایران و علی زمان کاری کردند کارستان! و این طلیعه نصرت و یاری خداوند است که قدرتی فوق قدرتش متصور نیست “ان ینصرکم الله فلا غالب لکم”. و بشارتی است بر شکاف گنبد آهنین و خروج غاصبان از برج و بارویی که برای خود ساخته اند و زود است که به سرنوشت ذلت بار گذشتگان خود مبتلا شوند و همچون یهود عنود که از مدینه النبی اخراج شدند سرزمین قدس را به اجبار ترک کنند انشاءالله
که این سنت لا یتغیر الهی است:
“هو الذی اخرج الذین کفروا من اهل الکتاب من دیارهم لاول الحشر ما ظننتم ان یخرجوا وظنوا انهم ما نعتهم حصونهم من الله فاتاهم الله من حیث لم یحتسبوا و قذف فی قلوبهم الرعب یخرجون بیوتهم بایدیهم و ایدی المومنین فاعتبروا یا اولی الابصار(حشر/۳)
“والحمدلله رب العالمین”
انتهای پیام/