محسن مصلحی اظهار کرد: براساس تصمیم شورای تأمین سازمان میراث فرهنگی و گردشگری به‌خاطر حفظ و پایداری «منار جنبان» این بنا از حرکت باز می‌ایستد، چون هر سال براثر حرکت‌های متعدد، قسمت‌هایی از آجرها و کاشی‌های آن ریخته و بنا دچار آسیب جدی شده است.
وی حرکت دادن غیراصولی این بنا را در طول سال‌های گذشته تأیید کرد و گفت: تا سال‌های ۶۳ و ۶۲ از روی سی‌وسه‌پل و پل خواجو، ماشین تردد می‌کرد؛ اما برای ماندگاری این آثار تاریخی، از همان سال‌ها، تصمیم گرفتند که از ورود خودروها به این پل‌ها جلوگیری شود و مانعی ایجاد شد. به‌دنبال این سیاست، برای بناهای دیگر که در معرض آسیب و خطر هستند نیز چنین تصمیم‌هایی گرفته خواهد شد تا آن بناها حفظ شوند.
او در ادامه با بیان این‌که طراحی اولیه‌ی «منار جنبان» برای حرکت دادن نبوده است، اظهار کرد: حرکت دادن این منار به مرور زمان اتفاق افتاد و در طول زمان، تخریب‌هایی را به بنا وارد کرد. برای ما حفظ و ماندگاری «منار جنبان» از حرکت دادن آن مهم‌تر است، برای همین تصمیم گرفتیم دیگر «منار جنبان» را تکان ندهیم.
مصلحی بیان کرد: این موضوع مورد اعتراض برخی گردشگران قرار گرفته، ولی باید بدانیم چه تصمیمی به صلاح میراث فرهنگی و حفظ و پایداری آثار در درازمدت است.
مدیرکل میراث فرهنگی و گردشگری استان اصفهان افزود: اکنون «منار جنبان» مرمت شده و برای این‌که گردشگران نسبت به این تصمیم آگاه و توجیه شوند، قرار است تابلویی را نصب کنیم و دلیل حرکت ندادن آن را توضیح دهیم. علاوه بر این، در مانیتوری که کنار بنا نصب می‌شود، فیلم‌هایی که قبلا از حرکت دادن «منار جنبان» گرفته شده است، به‌نمایش درمی‌آید.
«منار جنبان» از فروردین‌ماه سال گذشته برای مرمت شدن، دیگر تکان داده نشد که این موضوع، با اعتراض برخی گردشگران همراه شد. آن زمان، معاون میراث فرهنگی استان اصفهان گفت: هیچ‌یک از مناره‌های این بنای تاریخی برای تکان خوردن مشکلی ندارند؛ تکان دادن یا تکان ندادن آن‌ها به تشخیص کارشناسان اداره کل میراث فرهنگی استان اصفهان انجام می‌شود و هر دو مناره براساس سیاست‌های ما تکان داده می‌شوند.
حالا پس از گذشت نزدیک به یک سال، مسوولان میراث فرهنگی کشور تصمیم گرفته‌اند برای حفظ و ماندگاری مناره‌های باقی‌مانده از دوره‌ی صفویه، دیگر آن‌ها را تکان ندهند.
بنیان این مناره در دوره‌ی ایلخانی و در اواخر پادشاهی «اولجایتو» بر زمین گذاشته شد. بنایی که به‌عنوان مقبره‌ای برای «عمو عبدالله» عارف و زاهد دوره‌ی ایلخانی ساخته شد و شامل یک سنگ بزرگ مرمری و یکپارچه روی قبر بود و دورتادور آن به خط ثلث و به‌صورت برجسته سوره‌ی «یاسین» حجاری شده بود. در آن زمان روی آرامگاه «عمو عبدالله» فقط یک بنای بدون مناره ساخته شد، بنایی شامل یک ایوان آجری که مکانی را برای زائران این زاهد فراهم می‌کرد.
اما تاریخ این بنای ساده و ارزشمند، ۳۰۰ سال پس از ساخت مقبره‌ی «عمو عبدالله» متفاوت شد، زمانی که دانشمندان دوره‌ی صفویه دو مناره روی این مقبره ساختند تا آن را متفاوت با دیگر بناهای شهر اصفهان کنند.