چرا تصمیم های ساده رو سخت میکنیم

✍️ رضا قاسمپور
با اینکه اطلاعیه دیر هنگام روابط عمومی استانداری را در گروههای مدرسه به کرات بارگذاری کرده‌ایم. ولی، عصر‌ یکشنبه تا گرگ‌ و‌ میش دوشنبه، یک دوجین تماس بی‌ پاسخ و دهها پیام سوالی، مبنی بر تعطیل بودن یا نبودن مدارس دارم.
طبق معمول (به طرز معجزه آسایی) در یخبندان صبحگاهی قبل از هفت‌ و‌ نیم خود را به مدرسه می‌رسانم در سربالایی اردلان ۶ که به لطف شهرداری منطقه آک و دست نخورده مانده است. ماشینم سر خورده و در اصابت به جدول کنار خیابان متوقف می شود.
وارد محوطه مدرسه می‌شوم. چند نفر از دانش‌آموزان سحرخیز به سمتم سرازیر می شوند.
آقا اجازه کلاس ما هیشکی نیومده
ما بریم؟ تو رو خدا اجازه بدین ما بریم…
از پله ها بالا می‌روم دو نفر از اولیا با دیدنم روی ترش کرده و زیر لب غرولند می‌کنند. محتوای اعتراض‌ از سیمای غضبناک‌ شان قابل فهم است.
در کریدور طبقه همکف یکی از اولیا به باد انتقادم می‌گیرد که چرا مدرسه را در این یخبندان و سوز سرما تعطیل نکرده ام. لبخندی تحویلش می‌دهم شعله‌ های اعتراضش فوران می‌کند. دفتر مدیریت دعوت کرده و شیرینی و شکلات تعارف می‌کنم.
اندکی از خشمش فروکش می‌کند.
آقا این چه وضعشه؟
شما یک ماه مردم را به بهانه آلودگی هوا و کمبود گاز آلاخون بالاخون کردین…
امروز که باید تعطیل می‌شد تعطیل نکردین. امروز پسرم رو اوردنی تصادف کردم خسارتش رو کی باید بده؟…
توضیحی در خصوص مکانیزم و ساز و کارِ اجرایی ستاد بحران استانداری و البته هیچ کاره بودن مدارس در اعلام تعطیلی می‌دهم. برق پشیمانی در چشمانش موج می‌زند. مشابه چنین برخوردهای تهاجمی با تک تک معاونین و دیگر همکاران مدرسه رخ می‌دهد.
زنگ اول حداقل نصف دانش‌آموزان غایب بوده و پرچم‌ها نیمه برافراشته هستند. معلمها نمی‌دانند در کلاس‌های نیم‌ بند تدریس کنند؟ یا نقش مبصری را ایفا نمایند. چقدر خوب می‌شد دوستان ستاد بحران استانداری حداقل مانند تهران ساعت شروع کاری مدارس را استثنائا امروز از ۹/۳۰ اعلام می کردند تا از برودت هوا کاسته شده و سیمای خشن یخبندان تلطیف می‌شد.
 
 
به قلم: رضا قاسمپور