به گزارش«کمال مهر»؛ در تقویم شمسی کشور، بیست و هفتمین روز از شهریور ماه، به مناسبت پاسداشت یاد و نام استاد آذری‌زبان شعر ایران، محمد حسین بهجت تبریزی، متخلص به شهریار، روز بزرگداشت شعر و ادب پارسی نامگذاری شده است.
استاد و شاعری که در فاصله تولد ( ۱۲۸۵ ) تا وفات ( ۱۳۶۷ )، مسیری پر فراز و نشیب را طی کرد و عشق و شور او در ادبیات و شعر، پس از گذشت این همه سال نامی پرآوازه از او بر جای گذاشت.
در شرح حال شهریار این چنین آمده است؛ محمد حسین مقطع ابتدایی را در شهر تبریز گذراند و سپس به مدت ۳ سال در دارالفنون تهران ادامه تحصیل داد. در دانشگاه رشته پزشکی را برگزید و به گفته برخی تنها ۶ ماه مانده به پایان دوره، از پزشکی انصراف داد. گفته می‌شد بی‌مهری از سمت معشوقه باعث دلسردی محمد حسین از تحصیل شد.
شهریار سپس به خراسان رفت و در اداره ثبت اسناد شهر مشهد و نیشابور مشغول به کار شد اما پس از گذشت ۴ سال مجدد به تهران بازگشت و این بار به استخدام بانک کشاورزی درآمد.
مدتی بعد انتقالی گرفت و به تبریز زادگاهش بازگشت و در آنجا با دختری از بستگان به نام عزیزه ازدواج کرد، حاصل این ازدواج سه فرزند به نام‌های شهرزاد، مریم و هادی بود.
دیگر برگ‌های زندگی این استاد ۸۲ ساله، در اشعار ویژه و ناب او می‌گذرد؛ غزلیاتی ناب که به گفته محققان، به سبکی خاص و منحصر به‌فرد سروده شده است. ارادت و دلدادگی شهریار به مقام حضرت علی ( ع ) و حافظ به خوبی در اشعارش هویداست. سرانجام شهریار پس از مدتی بیماری در ۲۷ شهریور ۱۳۶۷ درگذشت و بنا به وصینش در مقبره الشعرای تبریز دفن شد.
عشق و علاقه شهریار به شعر و ادبیات از سالهای کودکی در وی نمایان بود، او در ۲۵ سالگی اولین دفتر شعر خود را با مقدمه ملک الشعرای بهار منتشر کرد و بعدها مهم‌ترین منظومه او به نام ” حیدربابایه سلام ” به اکثر زبان‌های زنده دنیا ترجمه شد.
