به گزارش گروه ورزشی«کمال مهر»،کومودوس پادشاه روم در فیلم گلادیاتور تصمیم می گیرد با ماکسیموس گلادیاتور محبوب روم بجنگد. اما پیش از نبرد او را با خنجر زهرآگین زخمی می کند. با این حال ، ماکسیموس او را در میدان نبرد می کشد و انتقام خانواده اش را می گیرد و خودش هم بر اساس جراحت ناشی از زهر خنجر می میرد.
۱۷ سال پس از اکران این فیلم ، بار دیگر رم شاهد آخرین نمایش آخرین گلادیاتور این شهر است. فرنچسکو توتی که مدتهاست زخمی است و با بازی ندادن به او زخمی اش کردن امشب امیدهای عاشقان رم را می کشد و کفش هایش را برای همیشه می آویزید.
امشب ورزشگاه المپیکوی شهر رم ، تبدیل به کولوسئوم( معروف ترین و بزرگترین آمفی تئاتر این شهر که محل نبرد گلادیاتور ها بود) می شود و ۸۲ هزار تماشاگر که از مدتها پیش بلیت این مسابقه با تیم جنوا را خریداری کردند به ورزشگاه می آیند تا غم انگیز ترین سکانس تاریخ ۸۰ ساله باشگاهش را مشاهده کنند. می آیند تا با چشم خویشن بینند که جانشان می رود.
۲۸ مه ۲۰۱۷ ازین به بعد بین بدترین خاطرات تاریخ فوتبال قرار می گیرد. شاید نزدیکترین معنی که بتوان برای آن پیدا کرد واژه « فاجعه» است. فاجعه ای که دیر یا زود باید رخ می داد و هیچکس نمینوانست جلوی آن را بگیرد. لازم نیست فقط طرفدار رم یا فوتبال ایتالیا باشید که عمق فاجعه را درک کنید ، همه کسانی که فوتبال را دوست دارند ،از شنیدن این خبر غمگین می شوند.
بازیکنی که ۲۴ سال و تمام عمر فوتبال حرفه ایش را در یک تیم سپری کرد و پیشنهاد های باشگاهی بزرگتر را رد کرد.می تواسنت در سال ۲۰۰۳ به رئال مادرید بپیوندند و افتخارات ورزشی اش را چند برابر کند اما در رم ماند تا محبتش را در قلب هواداران چند برابر کند. مارادونا که خیلی ها به عنوان بهترین بازیکن تاریخ فوتبال می دانندش ،توتی را بهترین بازیکن تاریخ می داند.
بعد از سه سال در تیم جوانان، توتی اولین حضور خود را برای تیم بزرگسالان رم در سن شانزده سالگی هنگامی که وویادین بوسکوف مربی این تیم بوددر ۲۸ مارس ۱۹۹۳ در پیروزی ۲–۰ مقابل برشاانجام داد، در فصل بعدبامربیگری کارلومازونه توتی اولین گل خود را در ۴ سپتامبر ۱۹۹۴ در تساوی ۱–۱ برابر فوجا به ثمر رساند.پرنس رم از سال ۱۹۹۸ کاپیتان این تیم شد و در سال ۲۰۰۱ تنها قهرمانی اش در سری آ را با پیراهن جالوروسی به دست آورد.
یکی از به یادماندنی ترین صحنه هایی که از الکاپیتانو به در اذهان باقی مانده است، به نیمه نهایی یورو ۲۰۰۰ مربوط می شود که در ضربات پنالتی مقابل هلند ، بار دیگر چیپ زدن را به یاد دنیای فوتبال آورد و ایتالیا را راهی فینال کرد و شاید بازی روزگار باشد که این سال ، همان سال اکران فیلم گلادیاتور است.
قهرمانی در جام جهانی ۲۰۰۶ مهمترین افتخار توتی است که همراه با تیم ملی ایتالیا به دست آمد و او نیز نقش مهمی در این قهرمانی داشت. او در این ۲۴ سال ۷۸۵ بار پیراهن گرگها را به تن کرد و ۳۰۷ گل به ثمر رساند.
او سرانجام هفته گذشته در پیامی خطاب به هواداران رم خبر خداحافظی اش را اعلام کرد.
متن پیام خداحافظی توتی:« نمی توانم عمق احساسم را در قالب چند کلمه بیان کنم، عشقی که به زرد و قرمز داشته ام و دارم.
هیچ وقت علاقه من به فوتبال کمرنگ نخواهد شد، عشق و علاقه ای بس عمیق است که نمی توانم درک کنم چگونه می خواهم بدون آن زندگی کنم. از دوشنبه وارد دوره جدیدی در زندگی شخصی ام خواهم شد و آماده پذیرش چالش های جدید هستم.»
توتی زمانی که کودک بود در زمان بیماری و کابوس های شبانه اش، هیولاهایی را به نام بازیکنان لاتزیو نام می برد. حالا شاید کودک دیگری نیز در رم باشد که امشب کابوس بازیکنان لاتزیو را ببیند. کابوسی که ترس خداحافظی کایپتان به وجود می آورد.
اصلا مهم نیست که توتی جامهای زیادی نبرده و هیچ اهمیتی ندارد که او تاکنون فاتح توپ طلا نشده. ورزش الهام بخش می خواهد کسانی که در یک لحظه شما را عاشق آن ورزش کنند. فوتبال توتی می خواهد، اگر مسی و رونالدو همه جامهای ممکن را درو و همه رکوردها را جابه جا کنند ، باز هم امثال توتی ، دلپیرو ، مالدینی ، رونالدینیو، زیدان و… هستند که افتخار این نسل از فوتبال محسوب می شوند. این رباتها و ماشین های گلزنی نیستند که در اذهان مردم می مانند بلکه اسطوره هستند که در قلب ها و اذهان می مانند.فوتبال گتوزوی جنگنده و متعصب و پیرلوی هنرمند می خواهد ، کانتونا می خواهد که با یقه بالازده وسط مسابقه به سمت هوادار کریستال پالاس حمله می کند و این فوتبال را غیرقابل پیش بینی کند. مسی و رونالدو هر چقدر هم طرفدار داشته باشند سالها پس از خداحافظیشان فقط با آمار و رکوردها به یاد آورده می شوند و مانند پله جایشان در قفسه ای در موزه است که هر از چند گاهی گردگیری و نگاهشان کنی . اما هواداران بارسلونا هیچگاه رونالدینیو را با آمار و رکوردهاش به خاطر نخواهند آورد. بازیکنی که در میانه میدان شعر می گفت و چشمت را چنان مست می کرد ، که از خود بی خود می شدی و محو تماشای هنرمایی ستاره برزیلی. درست مثل مارادونا و زیدان که با آمار به خاطر آورده نمی شوند.
بسکتبال را با مایکل جردن میشناسند ، کریم عبدالجبار فقط یک مجسمه ۲ متر و ۱۸ سانتی متری است که متعلق به آمار و خاطره هاست. همانطور که تنیس متعلق است به راجر فدرر با رقص زیبای راکتش در میانه میدان نه رباتهایی مثل جوکوویچ که فقط زورشان زیاد است.
سالها بعد برای فرزندانمان با افتخار می گوییم که در نسلی زندگی می کردیم که توتی فوتبال بازی می کرد. کسی که ما را دیوانه می کرد، شیفته و عاشقت می کرد. کسی که بر عکس فوتبالیست های زمانش ادا در نمی آورد و نقاب نداشت. کسی که الهام می بخشید و مجذوبت می کرد. از مسی و رونالدو چیزی نمی گوییم . از فرنچسکو توتی می گوییم آخرین گلادیاتور تاریخ…
یادداشت : مسیح درخشنده
انتهای پیام/