“خیلی ساله که دیگه هیچی یادم نمی مونه. برای اینکه اسم محبوبترین نویسنده ی زندگیم یادم بیاد باید فکر کنم و اکثر اوقات مجبور می شم از آیدین بپرسم که اسم نویسنده ی محبوب من چیه. هیچ فیلمی، هیچ کتابی، هیچ هنرپیشه ای. نه اسم آدم ها یادم می مونه نه قیافه هاشون. نه جزییات اتفاق ها و در خیلی از موارد نه حتی خود اتفاق ها. انگار یه شب تو خواب، قرار من و حافظه ام این شد که هرکدوم بریم سی خودمون و اینجوری لااقل من ساده تر زندگی کنم و با وجود این من اون بالرین سنگی پشت سرمون توی عکس رو خوب به خاطر دارم. من حس لمس کردن بلوز گلدار قهوه ای ژورژت فاریا رو که مامانم دوخته بود یادم میاد که چه کیفی داشت. من بلوز ارسطو با راه های سبزش و زبریش و اون دندون شیری پرستو که چطور افتاد رو یادمه. ماشین آتش نشانی اسباب بازی ارسطو که ازش جدا نمی شد و کلاه آتش نشانی اش که همیشه سرش بود و آماده به خدمت رسانی،حی و حاضر تو ذهنمه، آنقدری که وقتی خبر پلاسکو رو شنیدم اول از همه یاد ارسطو افتادم و عشقش به آتش نشان شدن. ارسطو وقتی این عکس رو می گرفتیم آتش نشان خونه ی ما بود و اونجور از ته دل می خندید. قلبم درد می گیره وقتی می دونم پسرای بعضی خانواده ها در بزرگسالی همچنان عاشق آتش نشان شدن بودن و آتش نشان موندن و دیگه هرگز کسی در خانواده شون از ته دل نخواهد خندید.”
