این روایت را برای اولین بار از «احد ده‌بزرگی» شاعر سروده بازهم مرغ سحر شنیدیم و رفتیم برای پیدا کردن عکسی از آخرین نقاشی شهید «جواد روزی‌طلب».

برادر شهید «محمدجواد روزی‌طلب» در این باره گفت: برادرم بعد از عملیات خیبر و در تاریخ ۱۲ اسفند ۱۳۶۴ به همراه یکی از دوستانش در حال نقاشی گنبد امام حسین (ع) بودند؛ بعد از نقاشی گنبد، در حال نقاشی پرچم گنبد بودند که در یک لحظه خمپاره‌ای در نزدیکی‌شان می‌خورد؛ ترکش خمپاره به سر شهید روزی‌طلب اصابت کرده و خون سر او به قسمت بالای گنبد پاشیده و آن را رنگین کرد.

وی ادامه داد: برادرم، متولد ۱۳۴۱ است؛ او از کودکی بدون اینکه نزد استادی برود، نقاشی می‌کشید؛ در مجموع به فن و هنر علاقه‌ داشت؛ محمدجواد در هنرستان و در شاخه تراشکاری درس خواند و بعد از آغاز جنگ تحمیلی در بخش تبلیغات فعالیت می‌کرد. در جبهه نقاشی‌های زیادی کشید، روی دیوارهای خرمشهر، نمازخانه و قرارگاه لشکرها آثاری از او باقی ماند.

محمدجواد در این نقاشی، نام دوستان شهیدش را نوشته است.

برادر شهید «محمدجواد روزی‌طلب» یادآور شد: برادرم چندین بار به جبهه رفت؛ وقتی منطقه آرام بود، کارهای فرهنگی و هنری انجام می‌داد، وقتی هم که رزم بود، اسلحه دستش می‌گرفت و به میدان رزم می‌رفت؛ بعد از عملیات خیبر که منطقه آرام بود، به فاو رفت که در آنجا هم به شهادت رسید.

وی درباره خبر شهادت برادرش گفت: «محمود محمدزاده» مسئول بسیج استان فارس بود، برادر وی هم از شهدای مفقود است؛ بعد از شهادت محمدجواد خانواده ما را می‌شناخت و پیکر او را همان شب که به شهادت رسید، به شیراز منتقل کرد و بعد برنامه تشییع و خاکسپاری را برگزار کردیم.

روزی‌طلب با اشاره به وصیت برادرش، بیان داشت: محمدجواد وصیت کرده بود که «مادرم! در حالی که چادر را بر سر داری، خودت مرا در قبر بگذار تا مردم از این استقامت تو درس بگیرند و فرزندانشان را به جبهه بفرستند.» ما از مادرم خواستیم این کار را نکند اما گفت باید به وصیت پسرم عمل کنم و مادرم او را در قبر گذاشت.

وی خاطرنشان کرد: البته، محمدجواد دومین شهید خانواده ما است؛ برادر دیگرم شهید «حبیب روزی‌طلب» از دانشجویان جامعه‌شناسی دانشگاه تهران بود؛ بعد از انقلاب فرهنگی و جریان تعطیلی دانشگاه‌ها به قم رفت و طلبگی خواند؛ او در زمان دفاع مقدس به شیراز آمد و سرانجام در عملیات محرم در سال ۱۳۶۱ شهید شد و تاکنون پیکرش نیامده است.

انتهای پیام/