سلام با اتفاقات این چند روز پرسپولیس مجاب شدم نظر خودمو اینجا بنویسم تا شاید کمى آرام شوم. در بزرگى نام على دایى در فوتبال شکى نیست. همانطور که در بد بودن پرسپولیس این سالها شکى نیست. دایى بزرگوار میدانم که امسال تیمت از لحاظ مهره بسیار در تنگنا بود و دستت خالى اما على جان کاش در طول این سالها کمى خوددارتر بودى. کاش میدانستى که همیشه نیاز به دادن جواب نیست، همانطور که در گذشته جوابت را در زمین میدادى. کاش یادمان نرود که طرفداره بیچاره(از جمله خودم) برد میخواهد. با آرامش، بااحترام. اختلاف شما و جناب مایلى کهن یا دیگر عزیزان، پرسپولیس و پرسپولیسى را آزار میدهد. حالا که هست کاش میماند براى خودتان. میماند براى وقتى دیگر. اما چه میشود کرد که بعضیها را نمیشود دوست نداشت. دایى براى من از آن دسته دوستداشتنى هاست. مثل پروین مثل عابدزاده، مثل کریم، مثل نامجومطلق و مانند حمیدعلیدوستى. پرسپولیس سالهاست که رنگ آرامش نمیبیند. سال ١٣٧٧ شاگرد آقاى درخشان بودم در تیم ملى المپیک. از لحاظ فنى دوستش داشتم. بازیکن درخشان و ماندگارى هم درتاریخ پرسپولیس بودند و خواهند بود. اما به خودشان هم گفتم، با دایى خوب تا نشد. میشد شکل بهتر و حرفه‌اى ترى عمل کرد. اما این طبیعت فوتبال است. بى‌شک درخشان کار سختى در پیش دارد چون شکل حضورش کمى بى‌مقدمه و آنى بود. در این چند روز هم شایعاتى مبنى بر حضور من در کادر ایشان بود که دراین مورد باید به صراحت بگویم، من، براى این نیمکت مقدس هنوز بسیار کوچکم. با اینکه در این سالها، عده‌اى رویش نشستند که در قواره آن نبودند ولى من که عظمتش را خوب میشناسم. به على دایى عزیز و افشین خان پیروانى مهربان خسته نباشید میگم به خاطر تمام لحظاتى که براى تیم محبوبم تلاش کردند و آرزوى روزهاى درخشان دارم براى پرسپولیس و کادر فنى جدیدش. و در آخر اعلام میکنم، با اینکه به شخصه دست بوس تک‌تک بزرگان این باشگاه هستم ولى سربلندى پرسپولیس برایم از هر نامى بالاتر است.
طرفدار همیشگى پرسپولیس پژمان جمشیدى

انتهای پیام/