این اسناد همچنین نشان می‌دهد که دولت کارتر در آن زمان ضمن اطلاع از ماجرای سرقت اورانیوم غنی‌شده به اسرائیل، تلاش داشته این ماجرا مخفی باقی بماند.
البته ۵ سال پیش یعنی در مارس ۲۰۱۰ نیز اسنادی منتشر شد که نشان می‌داد ۳۳۷ کیلوگرم مواد رادیواکتیوی که در دهه ۱۹۶۰ در مرکز هسته‌ای آپولو ناپدید شد، در واقع جهت استفاده در رآکتور هسته‌ای اسرائیل در دیمونا به سرقت رفته بود.
اسناد جدیدی که به تازگی از حالت محرمانه خارج شده، نشان می‌دهد که در آن دوران، مقامات ارشد سیا، اف.بی.آی، کمیسیون انرژی اتمی آمریکا و نهادهای امنیت ملی این کشور از روابط رئیس مرکز هسته‌ای آپولو با نیروهای اطلاعاتی اسرائیل مطلع بوده‌اند.
اما علت اهمیت ماجرای سرقت تجهیزات هسته‌ای توسط اسرائیل در دهه ۱۹۶۰ (که با توجه به اسناد جدید، تقریبا انکار آن نشدنی است) ربط آن با جنجال‌های آمریکا علیه برنامه هسته‌ای ایران است.
این که ماجرای سرقت تجهیزات هسته‌ای از آمریکا به اسرائیل در ۵۰ سال پیش رخ داده و اینک افشا می‌شود، نشانه‌ای از عدم صداقت آمریکا در سیاست‌های منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای است.
وقتی آمریکا ۵۰ سال قبل، عامل تجهیز اسرائیل به بمب هسته‌ای شده و البته اینک هیچ مقام آمریکایی اطلاعی از سطح برنامه هسته‌ای و تعداد بمب‌های اسرائیل ندارد، چطور در نقش پلیس بین‌الملل به بازجویی از ایران می‌پردازد و این کشور را به تلاش برای ساخت بمب هسته‌ای متهم می‌کند؟