اما آنچه بیش از همه در این بخش از نیویورک خودنمایی می‌کند وجود بزرگترین گور دسته جمعی دنیا در جزیره ممنوعه “برانکس” است که بیش از یک میلیون نفر را در خود مدفون می‌بیند.
گورستانی که توسط زندان‌بان‌ها محافظت می‌شود
بیشتر ساکنان نیویورک حتی نمی‌دانند که این مکان وجود دارد. اما یک میلیون روح فراموش شده در گور دسته جمعی حفر شده توسط محکومین در جزیره ممنوعه کوچکی، واقع در شرق برانکس به خاک سپرده شده‌اند.
یکی از مهمترین دلایل ناشناخته ماندن این گورستان برای اکثر شهروندان نیویورک به این دلیل است که توسط سیستم زندان‌های این شهر اداره می‌شود. اجساد بدون هویت بدون هیچ سنگ قبری در این جزیره مدفونند. روی زمین بخش‌هایی دیده می‌شوند که با علامت سفید مشخص شده‌اند که نشان می‌دهد در این بخش ۱۵۰ جسم بی‌جان دفن شده‌اند. این گورهای دسته‌جمعی حتی پذیرای هزاران کودک و نوزادی است که در کنار یکدیگر به خاک سپرده شده‌اند.
اینجا یکی از بزرگترین گورستان‌های آمریکا است گورستانی که هیچ بازدید کننده‌ای ندارد! نزدیک به ۱۵۰۰ جسد تازه هر سال به این گورستان انتقال داده می‌شوند. این را “ملیندا هانت”، رئیس پروژه جزیره هارت در مصاحبه با نیویورک تایمز عنوان می‌کند. به نوشته نیویورک‌تایمز مقامات می‌گویند که نزدیک به یک میلیون نفر از سال ۱۸۶۹ اینجا به خاک سپرده شده‌اند.
جزیره‌ای خالی از سکنه که هرگونه فیلم‌برداری و عکاسی در آن ممنوع است و هرگونه بازدید و تصویربرداری از این جزیره بر باد رفته باید با اطلاع و مجوز وزارت اصلاحات صورت پذیرد. اول بار از این مکان به عنوان گورستان در جنگ داخلی آمریکا استفاده شده است. جزیره هارت به طرق مختلف به عنوان یک اردوگاه آموزشی، یک زندان برای دستگیر شدگان، یک پناهگاه برای بیماران روانی و حتی یک پایگاه موشکی در طی جنگ سرد به کار گرفته شده است.
تنها راه ارتباطی این جزیره اسکله‌ای است که به روی عموم بسته است و توسط نرده و سیم خاردار محافظت می‌شود و تابلویی که به مردم هشدار می‌دهد که از ورود به این محدوده جدا خودداری کنند.
گذشت زمان و عدم دسترسی به مدارک و اسناد تعیین هویت
در گذر سال‌ها، پرونده به خاک سپرده شدگان در این جزیره تکه تکه شده و از بین رفته است. مسئله‌ای که چالش بزرگی پیش روی کسانی است که در پی یافتن خانواده و بستگانشان به این گور دسته جمعی مراجعه می‌کنند. در بیشتر موارد مدارک سوخته و از بین رفته است و خانواده‌ها گاهی اوقات حتی نمی‌توانند در صورت پیدا کردن عزیزان خود هویت آن‌ها را تشخیص دهند.
” شما حق دارید بدانید که عضو خانواده‌تان کجا دفن شده است. این مسئله بسیار مهمی است و قابل قبول نیست که به مراجعین بگوییم بدن عزیز از دست رفته شما ناپدید شده است” ،این سخنان را خانم هانت در گفتگوی خود با خبرنگار نیویورک تایمز بیان کرده است.
در این رابطه وزارت اصلاحات گفته است که قرار نیست هیچ زیرسازی در این جزیره متروک برای تسهیل رفت و آمد بازدیدکنندگان بوجود بیاید. با این حال، تحت فشار خانواده‌ها و رسانه‌ها چند بار طی سال ۲۰۰۷ مقامات اجازه داده‌اند که برخی راه‌سازی‌ها در این جزیره اتفاق بیفتد.
یکی از مراجعین که پرستار زنی است که کودک خردسالش را برای دفن شدن به این مکان آورده بودند به خبرنگار نیویورک تایمز می‌گوید: “آن‌ها شما را چک می‌کنند گوشی تلفن همراه و سایر لوازم الکترونیکی شما را می‌گیرند و بعد یک شماره شناسایی به شما می‌دهند، و از شما می خواهند، موقع خروج آن را تحویل مامورین بدهید و لوازم خود را دریافت کنید.
او افزود: “رفتاری که آن‌ها با شما دارند شبیه رفتاری است که ماموران هنگامی که به عنوان یک ملاقات کننده وارد یک زندان می‌شوید انجام می‌دهند”.
در نوامبر ۲۰۱۱، به یک گروه کوچک از زنان که مسئولان این گورستان را تهدید به شکایت کرده بودند اجازه بازدید از برخی قبرهای خاص داده شد.
درهای بسته گوردسته جمعی به روی عموم
در طول این سال‌ها تنها ۵۰۰ خانواده توانسه‌اند عضو خانواده خود را در این گورستان شناسایی کنند. تحقیقات نشان می‌دهد در سال ۱۸۶۹، یک زن ۲۴ ساله به نام “لوئیزا وان” اولین کسی بوده که در قبرستان هارت به خاک سپرده شده است.
لازم به ذکر است بخش “برانکس” در میان سایر بخش‌های شهر نیویورک محله‌ای فقیر به حساب می‌آید که ساکنینش اکثرا سیاه پوست‌های آمریکایی هستند که روزانه با بیکاری و غم نان دست و پنجه نرم می‌کنند و در این موقعیت راحت‌ترین راه برای پول درآوردن فروش مواد مخدر و تن فروشی است که رفته رفته بین جوانان محله برانکس جا افتاده است.
سختی شرایط موجود، بی‌عدالتی و عدم توجه قانون و دولت به این منطقه و وضیعت ساکنینش باعث روی آوردن به خشونت برای حل مسائل و درگیری‌های خونین شده است. بوجود آمدن دسته‌های مختلف یا به اصطلاح “گنگ”ها نیز معلول همین بی عدالتی و عدم توجه است. چرا که یکی از اهداف درگیری گنگ‌ها بدست آوردن احترام و اسم و رسمی بین بچه محل‌ها و بقیه “گنگ”هاست.
مرزی میان زندگی و مرگ
“نیویورک ابزرور” در گزارشی که از گورستان “برانکس” تهیه کرده‌است می‌نویسد: دهه‌ها، موانعی که تقریبا شکست ناپذیر می‌نمایند، مردم نیویورک و “جزیره هارت” را از هم جدا کرده است؛ در واقع این موانع مرز میان زندگان و مردگان است.
بازدید میدانی از این جزیره متروکه به جز برخی موارد نادر هنوز هم به طور کامل ممنوع است، به نوشته “ابزرور” که تعداد اجساد دفن شده در این گور دسته جمعی را حدود ۸۵۰،۰۰۰ نفر تخمین می‌زند به جرات می‌توان گفت گورستان برانکس تنها گورستانی است که بازدید از آن نیاز به کسب مجوز دارد. مجوزی که اخذ آن همراه با غرولندهای مسئولان دولتی است.
این گورستان که به شکل جزیره‌ای در ساحل شهر “برانکس” قرار گرفته است وسعتی بالغ بر ۱۰۱ هکتار دارد که در سال ۱۸۶۸ با هدف کاربری “محل دفن عمومی برای فقرا و غریبه‌ها” خریداری شده است.
در واقع این جزیره یک گور دسته جمعی بزرگ است که تنها و تنها اجساد فقرا و غیرآمریکایی‌ها در آن دفن می‌شود و دولت آمریکا حتی بین اجساد “آمریکاییان اصیل” و متمول و فقرا و غریبه‌هایی که در جستجوی کار یا به هر دلیلی به این کشور آمده‌اند فرق می‌گذارد. در حال حاضر شورای شهر در نظر دارد به احتمال زیاد این جزیره را به یک مکان باز و قابل دسترس تبدیل کند.
با این حال، کسانی که اعضای خانواده‌شان در این مکان به خاک سپرده شده‌اند می‌گویند پیشرفت خاصی در زمینه بهبود شرایط این گورستان به چشم نمی‌خورد.
به گزارش “هافینگتن پست” یکی از مراجعینی که فرزندش در این گورستان دفن شده است به خبرنگار این روزنامه گفته است “به ما هیچ اطلاعی از اینکه فرزندمان در این مکان به خاک سپرده شده داده نشده است. در حال حاضر، که نهایتا بعد از جست و جوی فراوان فهمیدیم که او اینجا دفن شده است، نمی‌توانیم بر سر قبر او حاضر شویم چرا که به ما اجازه ورود به این محل داده نمی‌شود”. بنابر اظهارات “لوری گرانت” فرزند دختر او در سال ۱۹۹۴ بدون اطلاع او در این جزیره دفن شده است.
“هافینگتن پست” می‌افزاید: خانم “گرانت” یکی از مادرانی است که درک نمی‌کند که چگونه کودک وی بعد از طی امور اداری مربوط به کفن و دفن، سر از این جزیره خالی از سکنه درآورده است. در واقع نوزادان، درصد قابل توجهی از خیل عظیم مدفون شدگان در این جزیره را تشکیل می‌دهند.
“پگی رگنسبورگ”، که به طور ناگهانی از دفن نوزاد خود در این مکان باخبر شده است، به خبرنگار “هافینگتن‌پست” گفته است؛ برای اولین بار از وجود “جزیره هارت” آگاه می‌شود و پس از دریافت تماس‌های بسیار از سوی والدین داغدیده دیگری از وجود این گور دسته جمعی با خبر شده است.
این بر خلاف وجدان انسانی است
“این بر خلاف وجدان انسانی است”. خانم “رگنسبورگ” با بیان این مطلب از تمایل خود برای خاکسپاری فرزندش گفت و افزود خدا می‌داند چند پدر و مادر دیگر به دنبال فرزندان خود می‌گردند، در حالی که فرزندان آن‌ها بدون اینکه کسی بداند و مراسم تدفینی برایشان ترتیب داده شود اینجا رها شده‌اند.
“کل سفر از ابتدا تا انتها مثل اتفاقاتی است که در یک رمان هولناک رقم می‌خورد”؛ این سخنان “ایلین یوسف” پدر دختر ۵ روزه‌ای است که در این گورستان دفن شده است. وی برای سوگواری بر مزار دخترش، از مصر به این جزیره آمده است.
به گفته “نیویورک آبزرور” ورود محققان و روزنامه نگاران به این جزیره مدت‌ها است که به طور کامل ممنوع است. همانطور که برای بازدید از محل قبرهای واقعی، “مک لافلین” یکی از مسئولین اداری این جزیره می‌گوید: “دسترسی بیشتر به این جزیره در حال حاضر به دلیل نگرانی‌های امنیتی و همچنین به دلیل عدم وجود سیستم حمل و نقل عمومی دشوار است.
پروژه جزیره هارت
پروژه “جزیره هارت” یک سازمان خیریه ثبت شده در نیویورک و نیوجرسی است. ماموریت پروژه جزیره هارت این است که بتواند هر چه سریع تر شرایطی را فراهم سازد که اولا سوابق افرادی که در این مکان به خاک سپرده شده‌اند مشخص شود و بستگان آن‌ها از محل دفن عزیزانشان باخبر شوند؛ دوما هر چه زودتر امکان بازدید از این مکان برای خانواده این افراد فراهم گردد. در پایگاه داده‌های پروژه جزیره هارت سوابق کفن و دفن بین سال‌های ۱۹۸۰-۲۰۱۱ ثبت و نگهداری می‌شود.
گردانندگان این پروژه از طریق این پایگاه داده آنلاین و از طریق پروژه‌های هنری و سایر علوم انسانی سعی می‌کنند علاوه بر مطلع ساختن مردم از روند کفن و دفن افراد، کمک های ارسالی توسط سازمان‌ها و اشخاص را در جهت پیشرفت این پروژه جمع آوری کنند.
بازگرداندن زندگی به جزیره مرده گان
“نیویورک دیلی نیوز” در گزارش خود از احتمال تبدیل شدن این جزیره به یک پارک عمومی خبر می‌دهد. به گفته این روزنامه نمایندگان مجلس درصدد هستند لایحه‌ای را به تصویب برسانند که از تبدیل شدن بخشی از این جزیره به یک پارک عمومی حمایت می‌کند.
گور دسته جمعی
این تصاویر در ۱۳ سپتامبر ۱۹۹۰ توسط کلر یافا( Yaffa ) گرفته شده است که نشان می‌دهد اجساد به طور دسته جمعی در گودالی که توسط زندانیان در این جزیره حفر شده است دفن شده‌اند. به گفته “کلر یافا” از سال ۱۸۶۹ تا سال ۲۰۱۱ بیش از ۱ میلیون نفر در این جزیره دفن شده‌اند.
“باربارا دولنسک”( Dolensek) از اعضای انجمن مدنی نیویورک درباره پیشنهاد لایحه تبدیل بخشی از این جزیره به پارک عمومی به خبرنگار “نیویورکر” می‌گوید: “اگر پیشنهاد پارک تصویب شود، باید ابتدا راهی برای مقابله و مهار ترافیکی که به واسطه هجوم مردم برای دیدن این مکان ممنوعه بوجود خواهد آمد پیش بینی شود.
“دولنسک” افزود: من فکر می‌کنم حتی بعد از بازگشایی این مکان و ساختن یک پارک عمومی باید ملاقات مردم از این جزیره و علی الخصوص بخشی که تبدیل به گورستان شده را همچنان محدود نگه داشت.
تمدن آمریکایی در بوته آزمایش واقعی
در نهایت بر اساس آنچه در گزارش اشاره شد از جمله ارائه نامناسب و نامعقول خدمات برای فقرا و غیرآمریکایی‌ها و تفکیکی که حتی در هنگام مرگ بین آمریکاییان اصیل و ثروتمندان و در سمت مقابل رنگین پوستان و مهاجران و در نحوه برخورد با جسد آن‌ها از سوی مسئولان صورت می‌گیرد این سوال مطرح می‌شود که آیا تمدنی که به اصطلاح بر مبنای حقوق انسانی و فرهنگ اصیل غربی بنا شده است و توسط شیپورهای رسانه‌ای غرب در جای جای کره خاکی مردم را بدان فرا می‌خواند توانسته است از آزمایش واقعی سربلند خارج شود؟
تمدنی که حتی بعد از مرگ مابین انسان‌ها تفاوت قایل می‌شود و اجساد بیش از ۱ میلیون انسان را فقط و فقط به دلیل فقر و رنگ پوست بدون اطلاع خانواده‌شان دزدانه و دسته جمعی و بدون برگزاری مراسم کفن و دفن به خاک می‌سپارد.
انتهای پیام/