امیر عطاران، منتقد و فعال اجتماعی طی یادداشتی اختصاصی برای گروه سیاسی پایگاه خبری تحلیلی «تیتر یک» نوشت: حکمرانی، فرایند و جریانی در درون یک حکومت است که نگریستن و توجه به آن از ضروریات حکومت‌داری است.
عدم توجه به شیوه حکمرانی، حکومت‌ها را در ادامه مسیر با چالش‌ها و گسل‌های عمیق اجتماعی و سیاسی مواجه می‌سازد و نه تنها فاصله دولت و ملت را بیشتر می‌کند، بلکه توازن قدرت را به نفع گروه و یا طبقه‌ای خاص هدایت می‌کند.
حکومت‌ها فارغ از نوع و ماهیت خود، در پیوند و ارتباط با جامعه و آحاد مردم می‌بایست به چگونگی حکمرانی توجه نمایند و بر اساس ایدئولوژی و ارزش‌های حاکم در جامعه، الگویی نظامند تعریف و ایجاد نمایند.
اگر فرایند حکمرانی شکل نگیرد، جهت‌گیری و مسیر رابطه حکومت با مردم از بالا به پایین (عمودی) خواهد شد؛ در حالی که در فرایند حکمرانی ارتباط دولت و ملت، افقی طراحی می‌شود.
چراکه فرایند حکمرانی، شهروندان را از انفعال اجتماعی به فعالان اجتماعی تبدیل می‌کند و در این شرایط مردم در اداره حکومت نه تنها مشارکت بلکه شراکت هم خواهند داشت.
آنچه که در فرایند حکمرانی به عنوان حلقه اتصال بین حکومت (به معنای دولت) و مردم باید توجه داشت تغییر رویکرد به سوی مردمی‌سازی کردن ارکان حکومت است.
از این رو، ضرورت اهمیت دادن به سازمان‌ها و تشکل‌های مردمی و غیردولتی و طبقات نخبگانی می‌تواند نوع ارتباط دولت و ملت و جریان حکومت را از مشارکت به شراکت هدایت کند.
انتخابات در نظام جمهوری اسلامی ایران به عنوان یکی از ارکان اساسی حکومت فرصت مناسبی خواهد بود تا حکمرانی مردم‌سالارانه را در حکومت مردم‌سالاری دینی تقویت بخشد؛ صدای مردم بی‌صدا نشود و جایگاه مردم در نظام دینی به عدالت اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی نزدیک‌تر شود.
معصومه میرحسینی – تیتر یک
انتهای خبر/