مروان ۴ ساله به هنگام فرار از سوریه به همراه خانواده اش به طرف مرز اردن از خانواده اش جدا مانده بود وباقی مسافت تا مرز اردن را تنهایی طی کرده بود.
فارغ از اینکه مروان به کدام گروه و دسته درگیر در صحنه جنگ داخلی نزدیک است، او تنها یک کودک ۴ ساله است که در همه آیین و سنن و عرف های مرسوم در ۴ گوشه جهان هنوز مسئول اعمال خود نیست، اما در اثر شرایطی که به او تحمیل شده ، زندگی اش در مخاطره قرار گرفته است و چه بسا شانس زیادی آورده که در راه رسیدن به مرز سوریه و اردن به گروه های “جگر خوار” برخورد نکرده است.
طبق گزارش های سازمان ملل مروان ؛ یکی از ۱ میلیون کودک آواره جنگ داخلی سوریه و ۲ میلیون بزرگسال آواره است که در طی ۳ سال گذشته در اثر جنگ و کشتار مجبور به ترک خانه و زندگی خود شده اند.
او احتمالا خاطرات کودکی ندارد و از زمانی که چشم گشوده فضایی اضطراب آلود و جنگی را تجربه کرده است.
اوبه احتمال زیاد صدها و هزاران بار به صورت وقت و بی وقت صدای موشک و بمب، فروریختن ساختمان ها و فریاد و ضجه شنیده است و خاطره کودکی برای او ملغمه ای از لحظه های ترس و اضطراب با مخلوطی از مهر و محبت مادری است.
دنیا به مروان و میلیون ها مروان دیگر در گوشه کنار جهان که قربانی خشونت ها و جنگ های بزرگان بر سر پول و قدرت و ایدئولوژی اند، بدهکار است و تک تک ما انسان ها یک دنیای فارغ از تعصب و خشونت و سرشار از انسانیت به مروان و دهها میلیون کودک مشابه او بدهکاریم.
جهان باید در عصر فضای مجازی و اینترنت و ماهواره و حقوق بشر و …از آنچه در سوریه و دیگر نقاط درگیر جنگ داخلی می گذرد شرمسار باشد. بیش از ۷ میلیارد انسان ساکن روی کره زمین نتوانسته اند جلوی خون ریزی ۳ ساله در سوریه رابگیرند و نماینده سازمان ملل و اتحادیه عرب پس از نشست بین المللی ناکام اخیر در سوییس درباره بحران سوریه، از مردم سوریه به دلیل تداوم این رنجی که می برند و ادامه مرارت هایی که می کشند تنها توانست عذرخواهی کند!
معلوم نیست آیا در آینده بار دیگر شاهد مروان خوش شانسی که بتواند خود را از جهنم جنگ داخلی سوریه برهاند و از ” دریای مواج مرگ و خون” به “ساحل سختی “برسد، خواهیم بود یا نه ؟ اما مانده ایم از خوش شانسی او برای رسیدن به نیروهای کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل و در نهایت آغوش مادرش خوشحال باشیم یا بر حال او و میلیون ها کودک کمابیش مشابه او در سرتاسر جهان که قربانی خشونت و تعصب و جنگ اند اشک بریزیم!