تورقی هرچند گذرا در این صحیفهی گرانسنگ، نکاتی بسیار زیبا، راهگشا و کلیدی را در برابر علاقهمندان، قرار می دهد که چیزی نیست جز تجربه ی عمری جهادِ خالصانهی فی سبیلالله.
امام «روحالله خمینی» به تاریخ ۱۴ شهریور ۱۳۶۷ شمسی، در پیامی که به مناسبت شهادت «عارف حسین حسینی» رهبر شیعیان «پاکستان» صادر نمودند، این چنین بیان فرموده اند:
آن چه «امام خمینی» در تمام عمرش ندید
«…بزرگترین فرق روحانیت و علمای متعهد اسلام با روحانی نماها در همین است که علمای مبارز اسلام همیشه هدف تیرهای زهرآگین جهانخواران بوده اند و اولین تیرهای حادثه قلب آنان را نشانه رفته است؛ ولی روحانی نماها در کنف حمایت زرپرستان دنیاطلب، مروّج باطل یا ثناگوی ظلمه و مؤید آنان بوده اند.
تا به حال یک «آخوند درباری» یا یک «روحانی وهابی» را ندیده ایم که در برابر ظلم و شرک و کفر، خصوصاً در مقابل «شوروی» متجاوز و «آمریکا»ی جهانخوار ایستاده باشد. همانگونه که یک روحانی وارستۀ عاشق خدمت به خدا و خلق خدا را ندیدهایم که برای یاری پابرهنهگان زمین لحظهای آرام و قرار داشته باشد و تا سر منزل جانان علیه کفر و شرک مبارزه نکرده باشد…»