✍️ رضا قاسمپور
امروز ۱۶ خرداد ۱۴۰۱ به دعوت خانم جنانی مدیر انرژیک “دبستان شهید کهن ترابی” محمودآباد کرج در معیت تعدادی از خیرین در صبحانه کاری این مدرسه حاضر می شویم.
با اینکه خانم مدیر شهریور بازنشست می شوند ولی تا واپسین ثانیه های خدمت در برابر دانش آموزان دوست داشتنی، مظلوم و محروم منطقه سیاهکلان خبردار ایستاده است. تا هرآنچه در چنته دارد برای بهبودی امور رو نماید.
تزئین هنرمندانه محیط اموزشی از کلاسها گرفته تا در ودیوار فرسوده مدرسه یکی از ده‌ها هنر بانوان هنرمند ایرانی است. میهمانان محو هنر سفره آرایی ساده و صمیمی همکاران خوش ذوق و با احساس مجموعه قرار می گیرند. گپ گفتی در حین صرف صبحانه صورت می گیرد.از چالش های مجموعه (فرصت ها و تهدیدات) تا ترکیب جمعیتی و بافت فرهنگی بخش سیاهکلان؛
از مدرسه قدیمی فعلی و همچنین دبستان شیک و پیک چهارطبقه که به همت خیرین و اداره نوسازی البرز به سرعت در حال آماده شدن است بازدید می کنیم.
آقایان مهندس یکانی و مهندس نوروزی ضمن تقبل هزینه مراسمات روز معلم، هزینه کتاب و نوشت افزار دانش آموزان بی بضاعت مدرسه را یکسر تقبل می کنند آقای مهندس دلیری نیز وعده هایی برای تجهیز مدرسه می دهد.
دبستان شهید کهن ترابی در دو شیفت کاری پذیرای حدود ۳۵۰ نفر دانش آموز دختر و پسر می باشد. ترکیب دانش آموزان این منطقه خوش آب و هوا، علاوه بر اهالی بومی کرج، متشکل از مهاجرین داخلی لر تبار و مهاجرین خارجی تبعه افغانستان می باشد.
آقای نیکومنش از همکاران اداری سابق، مدیریت شیفت مخالف را به عهده دارد وی ضمن تشکر از پیگیری مجدانه اتمام ساختمان جدید مدرسه می گوید: “کاش در این ساختمان چهار طبقه حداقل برای همکاران آسانسور کارتی تعبیه می کردند.”
خانم جنانی نیز ضمن بیان مشکلات مجموعه می گوید:سرانه که نداریم بعضا پول کیف و کتاب دانش آموزان را نیز همکاران دلسوز تقبل می نمایند وی می افزاید:معلمی عشق است و ایثار و فداکاری، همین الان یکی از همکارانم هفته ای چند جلسه رایگان با یک دانش آموز افغانی تبار، خارج از وقت اداری کلاس خصوصی کار می کند.
با اشتیاق سر وقت کلاس این بانوی با وقار و اصیل آذربایجانی می روم خانم اسکندری لبخندی مادرانه برلبش غنچه بسته،با نگاهی نافذ می گوید: “مژده جان را مثل بچه ام دوست دارم و نمی گذارم درس و مشقش عقب بیفتد و…”
ناخودآگاه یاد شهیدستان کرج می افتم که مدیرش حتی در ایام کرونا نیز در زیر درخت توت کلاس های رفع اشکال رایگانش را تعطیل نکرد که نکرد تا کرونا ویروس را از رو ببرد.
اینها نمونه های نازلی از دلسوزی معلمانی هستند که با اینکه خود مغروق مشکلات معیشتی و منزلتی هستند ولی با قامتی استوار و عزمی آهنین چون اسلاف خود “صمد بهرنگی” در خدمت بی منت به دانش آموزان دوست داشتنی و مستعد مملکت بال بال زنان پرچم تعلیم و تربیت را برافراشته و نمی گذارند فشار مشکلات اخلال در آموزش و نقصان در فرآیند پرورش آینده سازان مام میهن ایجاد کند.
سخن آخر
یادم آمد که پاییز سال ۹۷ نیز میهمان این دبستان ساده و صمیمی بودم در آن سال به دعوت خانم دکتر گوهرریز از خیرین کرجی به بهانه جشن یلدا در شادی دانش آموزان این مدرسه حاضر شده بودیم. خانم گوهرریز در آن سال بیش از ۷۰ میلیون صرف تعمیرات مدرسه کرده بود.خانم کرمی معاون مدرسه در کنار مدیریت وقت چون پروانه عاشقانه دور دانش آموزانش بال بال می زدند در آن روز خاطره انگیز و نوستالژیک،با اجازه مدیر و سایر مسئولان از کلاس پنجم ابتدایی پسران بازدید کردیم. جنب و جوشی غریب بر کلاس حاکم بود. یکی از اولیای خانم مدرسه که اتفاقا رییس انجمن مدرسه نیز می بودند لباس محلی پوشیده و اسباب و وسایل جشن یلدا برای کل کلاس تدارک دیده بودند، از میوه و آجیل گرفته تا انواع و اقسام وسایل و کادوهای تزئینی.
کلاس پنجم ابتدایی با سلیقه تمام معلم و بچه ها تزئین شده بود. بچه‌ها غرق شادی و سرور بودند. پخش نهار لقمه‌ای آماده شده، میوه و آجیل، شیرینی همراه با موسیقی و تئاتر و البته عکس‌های یادگاری دسته جمعی پایان بخش حضورم در دبستان شهید کهن ترابی بود.
گزارش: رضا قاسمپور