به گزارش افکارنیوز، در حالی که دو سال تا برگزاری رقابت‌های المپیک فرصت باقی است، فدراسیون فوتبال ایران، پس از بلاتکلیفی طولانی، عصر امروز میزبان نلو وینگادای پرتغالی است تا هدایت تیم المپیک ایران را ـ که از سال ۱۹۷۶ به بعد، تجربه حضور در المپیک را نداشته ـ به او بسپرد؛ انتخابی که مهر تأیید دیگری است، بر قدرت بالای دلالان در فوتبال ایران!
ورزش ایران پس از انقلاب اسلامی شکوفایی بسیاری داشت و به پیروزی‌های بزرگی دست یافته است، ولی هنوز در کارنامه ورزش ایران، حضور تیم ملی فوتبال ایران در رقابت‌های المپیک به عنوان یک شکست بزرگ ـ که بیش از چهل سال است در آن تحولی رخ نداده ـ خود نمایی می‌کند و به رغم حضور سه‌باره ایران در جام‌جهانی در سال‌های پس از انقلاب، هنوز تیم ملی امید، نتوانسته جایی در مسابقات المپیک داشته باشد.
اما باید گفت، یکی از دلایل بزرگ این عدم موفقیت، برنامه‌ریزی ضعیف فدراسیون فوتبال ایران برای تیم امید بوده و نگاه بخشی مدیرانی که در مسند کلان‌تری نشسته‌اند. اوج این ماجرا در نابود شدن تلاش‌های چند ماهه علی منصوریان و تیم زیر ۲۲ سال ایران بود که پس از راه‌یابی تیم ملی به جام‌جهانی فشرده شدن برنامه‌های فوتبال ایران با حکم جالب فدراسیون همراه بود که تیم زیر ۲۲ سال اولویت چهارم ماست و همین موجب شد تیم خوب زیر ۲۲ سال سرانجامی نداشته باشد و منصوریان تیمش را ترک کند. اکنون پس از چند ماه فرصت گذاشتن برای تیم زیر ۲۲ سال به فکر تشکیل تیم ملی امید برای رقابت‌های المپیک ۲۰۱۶ برزیل افتاده‌اند.
ولی پس از کلی جلسه و اخبار ضد و نقیض، شایعات امروز رنگ واقعیت به خود گرفت و نلو وینگادای پرتغالی، که سابقه حضور نه چندان موفق در پرسپولیس را داشت، در ادامه فرایند سرازیر شدن مربیان پرتغالی به فوتبال ایران، عصر امروز با مسئولان فدراسیون فوتبال ایران گفت‌وگو خواهد کرد.
بنا بر این گزارش، وینگادا که سابقه دستیاری کارلوس کی‌روش در تیم ملی جوانان پرتغال در سال ۱۹۸۹ را دارد، گویا از حمایت‌های سرمربی تیم ملی فوتبال ایران برای احراز این پست نیز بهره‌مند بوده و در دیدار هفته گذشته میان وینگادا و کی‌روش، سرمربی تیم ملی فوتبال ایران او را تشویق کرد که در مذاکرات خود با مسئولان فدراسیون فوتبال، مثبت برخورد کرده تا زمینه همکاری میان دو طرف فراهم شود.
بنابراین، آن‌گونه که از شواهد برمی‌آید، وینگادا برای هدایت تیم ملی فوتبال امید ایران مشکلی پیش روی خود ندارد و تنها محل اختلاف دو طرف، رقم قرارداد است که شاید مهم‌ترین مسأله نشست امروز وینگادا و کفاشیان باشد.
این گزارش در ادامه می‌آور، نگاهی به حضور مربیان خارجی در فوتبال ما، نشان داده که همواره حضور مربیانی از یک ملیت، ارتباط مستقیمی با حضور سرمربی تیم ملی فوتبال داشته و این البته نه نتیجه هوشمندی فوتبال ایران در جهت‌گیری به سمت یک مکتب فوتبالی، که نشانه قدرت دلالانی است که می‌توانند به آسانی با ورود یک سرمربی، دیگر هم‌وطنان آنها را هم به تیم‌های ایرانی قالب کنند.
باید گفت، پس از حضور گسترده کروات‌ها در دهه هشتاد در چند سال گذشته، شاهد حضور پرتغالی‌های فراوانی در تیم‌های ملی و باشگاهی‌مان بودیم که نلو وینگادا آخرین آنهاست.
اما قرار نیست یک‌طرفه به قاضی برویم و همه این مربیان را با یک چوب برانیم، ولی تجربه نشان داده که در سیل واردات این مربیان، تنها یکی دو مورد کلاس چشمگیری داشتند و دیگران حاصل توانایی دلالان در قالب کردن آنها به مریبان بودند که بزرگ‌ترین نمونه این ماجرا را می‌توان مربیگری برادر برانکو، بدون داشتن حتی یک سال تجربه مربیگری به تیم برق شیراز به شمار آورد.
هم‌اکنون نیز پس از حضور گسترده پرتغالی‌ها، که بیشترشان پشت موفقیت کارلوس کی‌روش پنهان شده‌‍‌اند و در آستانه رقابت‌های مقدماتی المپیک ریودژانیرو، باز هم دلالان کار خودشان را خوب انجام داده‌اند، پیرمرد آزموده و تجربه پس داده پرتغالی را به تیم ملی امید ایران رسانده‌اند که همه علاقه‌مندان به فوتبال آرزو دارند حسرت چهل ساله‌اش چهل و چهار ساله نشود.
در روزهای اخیر، شاهرخ شهنازی، دبیر کل کمیته ملی المپیک چندین و چند بار در گفت‌وگوهایی اعلام کرد که از سرنوشت تیم ملی امید گفته که چالشی با فدراسیون ندارند و درباره وینگادا اظهار‌نظر نمی‌کند.
گفتنی است، کمیته ملی المپیک همواره درباره سرنوشت تیم ملی المپیک وارد مسائل فنی نمی‌شود و تنها نگاه نظارتی و حمایتی از این تیم دارد و همین هم موجب شده که فدراسیون برای تأمین قرارداد مربی تیم امید، نگاهی به جیب کمیته داشته باشد.
به هر حال گویا کار سرمربی تیم ملی امید تقریبا مشخص شده و نلو وینگادا که ماجرای شکایتش از پرسپولیس چندین و چند ماه مسأله فوتبال ما بود، بار دیگر به فوتبال ما برگشته و هدایت تیمی را بر عهده گرفته که انتظار فراوانی از آن می‌رود. اگر به نحوه ورود وینگادا به تیم امید و برنامه‌ریزی فدراسیون برای تیم ملی امید بنگریم، شاید نباید امیدی به حضور در المپیک داشته باشیم که امیدواریم این گونه نباشد.