نداشتن ریش و سبیل نوجوانان و جوانان در اغلب موارد علت خاصی ندارد و به خاطر مسائل ژنتیکی طبیعت بدن فرد طوری بنا نها شده است که فولیکولهای موی کمی در اون ناحیه رشد کند.
علل در نیامدن موی صورت پسران
در نیامدن موهای صورت در جنس مذکر دو منشأ می‌تواند داشته باشد. یکی اینکه اصلا فولیکول مویی وجود نداشته باشد. مثلا در بعضی نشانگان‌ها (سندرم‌ها) مثل هیپوتریکوزیس ارثی و مادرزادی چنین مشکلی وجود دارد و به طور ژنتیکی در بعضی از پسران و مردان خانواده، قسمتی از ریش‌های فرد در نمی‌آید. در بیشتر این موارد در قسمت‌های فاقد ریش، فولیکول مو اصلا وجود ندارد و لذا هیچ درمانی نمی‌تواند باعث رشد مو شود و تنها راه‌حل کاشت مو می‌باشد که البته در موارد بسیار نادری که این تنک بودن غیرقرینه و محدود به منطقه کوچکی باشد، منطقی به نظر می‌رسد و نیاز به درمانی ندارند.
اما دومین علت نداشتن ریش و سبیل، کمبود هورمون‌های مردانه است. کمبود هورمون مردانه (آندروژن) اگر قبل از سن بلوغ رخ دهد، در جنس مذکر موجب علایمی میشود که شامل ایجاد علایم ثانویه جنسی به طور ناقص، تناسب اسکلتی خواجه‌ای، آلت تناسلی کوچک، کوچک ماندن بیضه‌ها و عدم تشکیل چین و چروک‌های خاص کیسه بیضه است. در این حالت صدای فرد نازک مانده و توده عضلانی‌اش افزایش پیدا نکرده و قدرت فرد از حد طبیعی کمتر خواهد بود.
علایم بلوغ مرتبط با رویش ریش و سبیل پسران
بزرگ شدن بیضه ها در بلوغ پسران تقریبا در سنین ۱۱٫۵ سالگی(در محدوده ۹٫۵ الی ۱۳٫۵ سالگی) آغاز می شود که فقط چند ماهی دیرتر از سن جوانه زدن پستان ها در دختران است. یک سال بعد از بزرگ شدن بیضه ها رشد آلت تناسلی آغاز می شود. قبل از رشد آلت, موهای ناحیه تناسلی در قائده آلت تناسلی ظاهر میشود و پس از رشد آلت, موهای زیر بغل شروع به رشد میکنند. تکمیل رشد بیضه ها در هر زمانی بین سنین ۱۳٫۵ سالگی تا ۱۷ سالگی ممکن است رخ دهد. افزایش طول و قطر آلت به طور طبیعی بین سنین ۱۰٫۵ الی ۱۴٫۵ سالگی رخ می دهد و تکامل آلت تناسلی در سنین ۱۲٫۵ الی ۱۶٫۵ سالگی انجام می شود. جهش رشدی در پسر ها نسبتا دیررس است, اما به طور طبیعی و بسته به سرشت هر فرد, از سن ۱۰٫۵ تا ۱۶ سالگی شروع شده و تا سن ۱۳٫۵ الی ۱۷٫۵ سالگی کامل می شود. رشد فرد با سرعت آهسته تری برای چندین سال پس از جهش رشدی ادامه می یابد.
درمان کم پشتی ریش و سبیل پسران
مردانی که از نداشتن ریش و سبیل رنج می برند، در ابتدا باید توسط متخصص غدد درون ریز تحت بررسی هورمونی قرار بگیرند تا مشکلات هورمونی احتمالی شان بررسی شود، هم چنین معاینه و بررسی موهای سر، دندان ها و علایم جنسی ثانویه می تواند برای تشخیص سندروم های خاص مفید باشد. بیشتر کسانی که مشکل نداشتن ریش و سبیل دارند با تراشیدن ریش این نقص را تقریباً غیرقابل مشاهده می کنند، ولی کسانی که اصرار به بلند کردن محاسن خود دارند می توانند از داروی «ماینوکسیدیل» موضعی که موهای ریز صورت را درشت تر می کند استفاده کنند. در مواردی هم که هیچ مویی روی صورت وجود نداشته باشد، معمولاً درمانی جز کاشت مو برای نداشتن ریش و سبیل نتیجه بخش نخواهد بود.
استفاده از رنگ مو ممکن است موی صورت را ضخیم تر و پرتر نشان دهد، ولی در صورتی که موی صورت خیلی نازک باشد رنگ کردن آن چندان موثر نیست و نمی تواند منظره ی ریش و سبیل یک فرد بالغ را نشان دهد. اگر تمایل به رنگ کردن ریش و سبیل خود دارید، از محصولاتی استفاده کنید که منحصر به موی صورت آقایان هستند و فقط برای سبیل و ریش استفاده می شوند. این محصولات باعث بروز واکنش آلرژیک یا راش نمی شوند، البته بهتر است قبل از انجام این کار آن ها را آزمایش کنید.
دلایل متفاوتی وجود دارند که موی صورت شما پس از اصلاح به علت نداشتن ریش و سبیل پر پشت و به نظر ضخیم تر می رسند. موها در نزدیکی ریشه ی مو کلفت تر و تیره تر هستند و وقتی شما مو را از نزدیکی ریشه می برید کلفت تر به چشم می آیند. خارج شدن مو از سطح پوست باعث ایجاد حالت زبری روی سطح پوست در یکی، دو روز پس از اصلاح می شود و با ادامه ی رشد مو این حالت زبری کمتر خواهد شد. اگر این باور درست باشد بیشتر افرادی که هر روز اصلاح می کنند باید ریش پر و کاملی داشته باشند،در حالی که این طور نیست.
منبع: نی نی نما
انتهای پیام/