تردد وسایل نقلیه سنگین از محور کرج ـ قزوین ممنوع شداز بی‌عدالتی در ساعت کاری تا حذف حق عائله‌مندی؛ صدای خاموش زنان کارمندوزیر نیرو: ذخایر سدهای تأمین آب شرب تهران به‌شدت کاهش یافتتوزیع ۱۲.۶ میلیون لیتر سوخت یارانهای برای ماشینآلات کشاورزی البرزامر به معروف فقط محدود به حجاب نیستاستاندار البرز: تابستان سخت آبی در پیش داریماندیشه راهبردی رهبر انقلاب پشتوانه عبور نظام از بحرانهاستمسئول نمایندگی ولی فقیه در بنیاد شهید البرز معرفی شد
به گزارش گروه سیاسی «کمال مهر»؛ امروز، روزی است که روابط عمومی‌ها باید طلایه‌دار اعتمادسازی باشند؛ اما گویا در میانهٔ تردیدها و سکوت‌ها، این اعتماد به حاشیه رانده شده است. تغییر ساعات کاری ادارات، آن‌گونه که در کلامِ مسئولان آراسته می‌شود، در عمل به آزمونی سخت برای شهروندان تبدیل شده است. سیاستی که با شعار «بهینه‌سازی انرژی» آغاز شد، امروز در پیچ‌وخم اجرا، نه تنها به وعده‌هایش پایبند نمانده، که گاه به عاملی برای تضعیف اعتماد عمومی بدل گشته است.
برخی ادارات استان البرز زمان کاری خود را همان ۷:۳۰ نگاه داشته اند و مردم از ساعت ۶ صبح درمقابل ادارات در انتظار می ایستند تا آن اداره باز شود؛ این درحالی است که هیچگونه اطلاع رسانی در این رابطه انجام نشده است. این بلاتکلیفی نه تنها همچنان به ناترازی‌ها ادامه می‌دهد بلکه به وقت و هزینه و ذهن مردم نیز آسیب می‌زند.
آیا زمان آن نرسیده که به جای تکرار بخشنامه‌های مکتوب، از پشت درهای بستهٔ ادارات بیرون بیاییم و بپذیریم که سیاست‌گذاری بدون «اجرای شفاف» و «پاسخگویی»، تنها واژه‌هایی روی کاغذ است؟ وقتی اداراتی خودسرانه و یا به هر دلیلی ساعت کار را تغییر نمی‌دهند، روابط عمومی‌ها به جای روشنگری، سکوت پیشه می‌کنند، و شهروندان همچنان در بلاتکلیفیِ می‌مانند، چگونه می‌توان باور کرد که این طرح، حاصل مطالعات «کارشناسی دقیق» بوده است؟
روز روابط عمومی، یادآور این واقعیت است که ارتباط با مردم، تنها در ابلاغ دستورالعمل‌ها خلاصه نمی‌شود. روابط عمومیِ کارآمد، باید صدای مردم را به گوش تصمیم‌گیران برساند، نه اینکه پشت جملات کلیشه‌ای پنهان شود. وقتی شهروندی برای دریافت یک خدمت ساده، ساعتی زودتر می‌آید و درِ اداره را بسته می‌بیند، آیا روابط عمومیِ آن دستگاه به این پرسش پاسخ می‌دهد که «چرا بخشنامه‌ها تنها برای مردم نوشته می‌شوند، نه مدیران؟» و یا عذر بدتر از گناه آن مسئول هنگام ورود به اداره خود با مردمی که در انتظار به سر می برند چگونه مواجه می شود!؟
و بالاتر از آن، آیا نظارت بر اجرای مصوبات، تنها در حد هشدارهای رسانه‌ای باقی می‌ماند؟ اگر نظارتی وجود دارد، چرا برخی مدیران خود را فراتر از قانون می‌پندارند؟ این سکوتِ روابط عمومی‌ها و نهادهای نظارتی، نه تنها عدالت اجرایی را زیر سوال می‌برد، بلکه این گمان را تقویت می‌کند که گویا مسئولیت‌پذیری، فدای مناسبات اداری شده است.
امروز، روزی است که باید پرسید: روابط عمومی‌ها آیا حاضرند از لاک دفترها خارج شوند و به میدان گفتوگو با مردم بیایند؟ یا ترجیح می‌دهند همچنان سیاستِ «سکوت» را پیشه کنند، تا موج انتقادها در انبانِ روزمرگی گم شود؟ پاسخ این پرسش، نه در بیانیه‌ها، که در عملِ امروزِ آن‌ها نهفته است.
انتهای پیام/
م.رضائی اصل
دیدگاهتان را بنویسید