امید آهنگر را خیلی‌ها با سریال “علی کوچولو” به یاد دارند. او پس از سال‌ها فعالیت در این عرصه این روزها در هلند زندگی می‌کند و مشغول تحصیل و فیلمسازی در این کشور است.
آهنگر درباره فعالیت‌های اخیر خود گفت: این روزها مشغول تحصیل، فیلمسازی، برنامه‌سازی و همین‌طور تدوین و نویسندگی هستم.
وی گفت: از فضای هنری ایران کمی فاصله گرفتم، البته این به این معنی نیست که کار نمی‌کنم، همان‌طور که گفتم خارج از فضای هنری ایران کار می‌کنم و این دوری نیز به این دلیل است که دست‌اندرکاران فضای هنری کشور، با تصمیمات نه‌چندان درست باعث می‌شوند که من و امسال من مجبور به ادامه فعالیت در خارج از وطن باشیم.
آهنگر را بیشتر به عنوان بازیگری می‌شناسیم که سال‌های کودکی‌اش را در این راه گذرانده است. او در پاسخ به این سؤال که فکر می‌کنید چه دلایلی باعث شد که زمانی کارهای کودک مخاطب داشتند در حالی که این روزها این اتفاق خیلی به ندرت پیش می‌آید، بیان کرد: متأسفانه دلایل گوناگونی دارد که مهم‌ترین آن برمی‌گردد به اینکه آدم‌های اشتباهی در بخش‌های گوناگون هنری بر مسند قدرت تکیه زده‌اند و با تصمیم‌گیری‌های اشتباه در حوزه کار کودک، این بخش را دچار مشکل کردند. ضمن اینکه اساساً در کار کودک خبری از پول نیست و تهیه‌کنندگانِ اشتباهی و همین‌طور کسانی که مدام به دنبال پول و مقام هستند به سمت کار کودک قدم برنمی‌دارند. در حالی که در دهه شصت و اوایل دهه هفتاد این‌گونه نبود.
این بازیگر جوان همچنین درباره فضای برنامه‌سازی حال حاضر اظهار کرد: با اینکه من شش سال است که ایران نیستم، ولی مدام در حال پیگیری برنامه‌های تلویزیونی هستم. متأسفانه از لحاظ کیفی بسیار سطح برنامه‌های ما پایین است و روز به روز بدتر هم می‌شود. در حال حاضر شبکه‌های تلویزیونی بسیاری داریم، ولی هیچ‌کدام خوراک مناسبی به مخاطب نمی‌دهند و این طبیعی است که با ساخت و ادامه این تفکر، مردم به سراغ شبکه‌های ماهواره‌ای بروند، اما وقتی یک کار خوب ساخته می‌شود، ماهواره‌ها به صورت خودکار خاموش می‌شوند و مردم دوست دارند کاری را که در داخل کشور ساخته شده و وطنی است ببینند. حالا شما حساب کنید نصف شبکه‌های ما برنامه‌هایی بسازند و پخش کنند که بیننده دیگر به سراغ ماهواره نرود، مثل مجموعه “شهرزاد” که در طی این مدت بسیار خوب عمل کرد.
آهنگر در ادامه درباره تفاوت برنامه‌سازی در داخل و خارج از کشور نیز گفت: تفاوت برنامه‌سازی در خارج از کشور با داخل ایران یک مقایسه اشتباه است و به نظر من قابل قیاس نیستند، برای مثال یک کشور کوچک با جمعیت ۱۷ میلیون نفری مثل هلند که خیلی هم در عرصه سینما و تلویزیون جایگاهی در سطح جهانی ندارد، بالغ بر ۱۰۰ شبکه دارد که وقتی شما تلویزیون را روشن می‌کنید تنوع برنامه آن‌قدر زیاد است که به شبکه یازدهم نمی‌رسید و همان ۱۰ شبکه اول شما را به عنوان یک بیننده نگه می‌دارد و تمام خواسته‌های شما از یک برنامه تلویزیونی برآورده می‌شود، به خاطر همین فکر می‌کنم از لحاظ مقایسه اصلاً درست نیست.
دلایلش هم برمی‌گردد به اینکه تمامی کسانی که در همه شبکه‌های مختلف در خارج از ایران کار می‌کنند از مدیران ارشد تا کوچک‌ترین عضو آن شبکه همگی تحصیلات مدیا دارند و همگی با فضای کار هنری آشنا هستند، ولی در ایران به این شکل نیست و بالای هفتاد درصد از کسانی که در این عرصه فعالیت دارند تخصصشان چیز دیگری است. البته این امر شامل حال تلویزیون‌های ایرانی خارج از کشور یا همان کانال‌های ماهواره‌ای نیز می‌شود. شاید هم بیشتر و در این‌گونه تلویزیون‌ها به بالای ۹۰ درصد می‌رسد که یک فاجعه است.
وی در پایان خاطرنشان کرد: امیدوارم روزی شرایط فراهم شود تا بتوانم در فضای رسانه‌ای داخل مجدداً برای مردم کشورم کار کنم، چون ما هنرمندان هر چه داریم از مردم است و باید به مردم دینمان را ادا کنیم.
منبع: خبرگزاری صبا