سرآمد همه تکنولوژی های نوین که جهت دهنده ذهن مخاطبین و حتی مخترعین نوآور بوده و برای ایشان به عنوان یک تابلوی آرزوی جذاب تبدیل شده، آرزوها و آمال بشر را جهت داده و مسیر زندگی را برای انسانها تعیین می کند، “رسانه” است.

دل هر رسانه را که بشکافی، داستانهاش در میان بینی!
رسانه های نوین که جامع ترین دیدگاههای بشر را انعکاس داده و بُعدِ جدیدی به زندگی وی هدیه داده اند را که می کاوی، از همه هستی و مادیات سخن به میان آمده الّا «او» که خالق هستی است؛ گویا -نعوذ بالله- همه هستند الّا «هو».

از همه چیز و همه کس یاد شده، امّا او که دلیل هستی است فراموش شده؛ گویا ابنای بشر در فراموشخانه ذهنِ رسانه هایِ سرتاسر مادّی، در تاریکیِ محض، برای زیستن به سبک زندگی غربی ذوق مرگ شده اند؛ و کمال و تلاش و تکاپوی خود را برای رسیدن به انوار الهی –که کمال محض است- را از دست داده اند.

نبردی به طول تاریخ
از فراسوی تاریخ تا کنون، قابیلیان و ابوجهل ها، هماره در نبردی دائم با جبهه حق، سعی در خاموش کردن نور الهی داشته اند – یُرِیدُونَ لِیُطْفِؤُوا نُورَ اللَّهِ بِأَفْوَاهِهِمْ- در حالی که خداوندگار هستی همیشه به واسطه بندگان خالص خویش جبهه حق را یاری رسانده و نور را بر ظلمت چیره ساخته است و در آخر نور الهی است که سرزمین تاریک ذهن ها را روشن ساخته و بر سراسر جهان تجلی خواهد یافت «وَاللَّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَلَوْ کَرِهَ الْکَافِرُونَ».(۱)

امّا… امّا به شرط اینکه مردان خدا پرده پندار دریده، در جبهه دفاع از مبانی ارزش های الهی جانانه ایستادگی کرده، و به تبیین مفاهیم والای دینی بپردازند و خود با روحیه ای جهادی، عالم و عامل بدان باشند؛ که اگر چنین نشد: «إِنَّ اللَّهَ لا یُغَیِّرُ ما بِقَومٍ حَتّی یُغَیِّروا ما بِأَنفُسِهِم»(۲)

هفت هزار و پانصد میلیون نفر در کدام جبهه اند؟
جمعیت جهان نزدیک به ۷٫۵۰۰۰٫۰۰۰٫۰۰۰ نفر می باشد؛ یعنی در هر روز حدود ۲۶۸۰۰۰ نفر به دنیا آمده و ۱۱۲۰۰۰ نفر از دنیا رخت بر می بندند…!!!

امّا سؤال اینجاست اگر قرار است “اسلام” دین جهانی بوده و همه ملت ها را مجذوب خود کند، چرا خیل عظیمی از مردم جهان بدون آشنایی با اسلامِ عزیز در تاریکیِ جهل و بیداءِ ظلمتِ اندیشه های غیر اسلامی (غربی و شرقی) به سر برده و با همان اعتقاداتِ باطل به دیدار حضرت حق می روند؟

در جهانی که شیطان، نیروهای سواره و پیاده خود را علیه “معارف حَقّه شیعه” گُسیل داشته است (إنّ الشیطان قَد جَمعَ حزبه و استَجلبَ خَیلهُ و رجله)؛

در جهانی که استکبار، با قدرتِ رسانه های نوین و ساختار حکومت های استعماری و استبدادی، اذهان مردمان سیه بخت را در چنته فزون خواهی خود گرفته و تمام تلاش خود را در سیاه نمایی علیه اسلام، بالاخص تشیع عزیز مبذول داشته است؛ چه کسانی خواهند توانست معارف الهی و مبانی اعتقادی و انسان ساز تشیع را به درستی و بدون انحراف به جهان معرفی کرده و معارف الهی را گسترش دهند؟

در جهانی همه شور و همه “شرّ”، چه کسانی با بانگ جلیّ، ندای «ها علیٌّ بشرٌ کیف بشر» را سر داده و آدمی را با عظمت امیرالمومنین-علیه السلام- و مسیر سبز علوی آشنا خواهند کرد؟

به قطع و مسلّم تنها کسانی می توانند معارف الهی را برای تشنگان طریقت بیان نموده و ره گم کردگان منجلاب اندیشه های غربی و شرقی را از زلال اندیشه های ناب و معارف حَقّه ی الهی بهره مند سازند، که خود عالم و عامل به دین مبین بوده، با مبانی اندیشه های اسلامی خو گرفته و با تمام تلاش، به تبیین و تبلیغ دین سرمدی در میان همه ملّت ها بپردازند.

حوزه علمیه و تفکر جهانی اسلام
در این میان حوزه های علمیه به عنوان متکفل آموزش، تبیین و ترویج مبانی نظری و عملی اسلام محمدی شناخته شده و با رویکرد پرورش طلاب عالم و متعهد، گام در مبارزه با افکار انحرافی و آشفته نهاده اند؛ این “حوزه های علمی شیعی” هستند که بر خود فرض می دانند ۷ونیم میلیارد انسان را با معارف شیعه آشنا کرده و راهنمای ایشان برای رسیدن به معرفت حضرت حق-جلّ و علا- باشند.

حوزه و نیازهای جامعه جهانی
حوزه های علمیه برای گسترش اندیشه های ناب شیعی بایستی پاسخگوی نیازهای جهانی بوده و در عرصه های مختلف همچون: اقتصاد اسلامی، جامعه شناسی اسلامی، روان شناسی و تربیت اسلامی، سبک زندگی اسلامی، اخلاق و عرفان اسلامی، و غیره و غیره و غیره…، صاحب مبانیِ به روز شده و کارآمد باشند.

برای نیل به این امر، حوزه های علمیه نیازمند جذب و پرورش نخبگان و استعدادهای خاص برای استخراج و تبیین مسائل مذکور بوده و با همفکری و همیاری نخبگان دانشگاهی بایستی به یک مُدلِ عظیم برای “تمدن بزرگ اسلامی” رسیده و آن را به جهانیان عرضه دارند.

شبکه تولید، توزیع و مصرف حوزه های علمیه برای مردم
هر مسلمان به حکم عقل و شرع و به دلیل اینکه اسلام را پذیرفته و بایستی با مبانی دینی و ارکان اسلام آشنا باشد، و برای مطالعه و بهره مندی از مباحث دینی، باید –حدّاقل- به عنوان “مصرف کننده” بوده و مباحث دینی را که تولید شده است، برای زندگی خویش بیاموزد و به کارگیرد.

در این شبکه علمی (تولید، توزیع، مصرف) تولیدکنندگانِ علوم دینی، “مراجع و مجتهدین” هستند که مبانی زندگی دینی را از منابع اسلامی استخراج کرده و به صورت کاربردی ارائه نمایند؛ توزیع کنندگان این علوم نیز “مُبلّغین و کارشناسان دینی” هستند که مبانی دینی را در خورِ فهمِ مخاطبین خود، در قالب ها و سبک های مختلف ارائه می کنند.

نیاز حوزه های علمیه به جذب و پرورش نخبه های جوان و مستعد
حوزه های علمیه برای جهانی کردن اندیشه های شیعی و سیراب نمودن میلیاردها انسان طالب حق و حقیقت از زلال اعتقادات اسلامی، و آشنا نمودن مردمان جهان با مقام و معارف اهل بیت-علیهم السلام- نیازمند جذب و پرورش نخبه های جوان و مستعدّ هستند تا بتوانند بدین امر نائل آیند.

نظام جمهوری اسلامی ایران و دولت های مختلفی که به رأی مردم و تنفیذ حاکم شرع و ولیّ فقیه تعیین می شوند نیز برای دفاع از اسلامی بودنِ خود و ترویج اسلام ناب محمدی در جهان، باید از رونق گرفتن حوزه های علمیه حمایت کرده و در تحقق این امر کوشا باشند.

یک حقیقت تلخ!!

لیکن حقیقت اینجاست که برای تکمیل “شبکه تولید و توزیع مبانی دینی” و تبلیغ اسلام در جهان و پاسخگویی به ۷ونیم میلیارد جمعیت جهان، حوزه های علمیه نیازمند پرورش نیروهای کارآمدِ فراوان هستند؛ به گونه ای که اگر فرض کنیم سرانه آموزش مبانی دینی توسط هر طلبه ۱۰۰۰ نفر باشد و هر طلبه به ۱۰۰۰ نفر مبانی دینی را آموزش داده و پاسخگوی سوالات و شبهات فراوان ایشان باشد؛ حوزه های شیعی فقط نزدیک به ۷۵۰۰۰۰۰ نفر “مُبلّغ توانمند” نیازمند خواهند بود. در حالیکه با در نظر گرفتن جامعه آماری کل طلاب جهانِ تشیع، تنها نزدیک به ۳% این تعداد محقق شده و حوزه های علمیه نیازمند ۹۷% رشد برای رسیدن به مطلوب خواهند بود.

واجبی که هنوز به حدّ کفایت نرسیده است!!!
اغلبِ مراجع، تحصیل در حوزه های علمیه را برای کسانی که از هوش و استعداد نسبی برخوردار هستند “واجب کفایی” قلمداد کرده و با در نظر گرفتن آمار مذکور دانستیم که این واجب هنوز به حدّ کفایت نرسیده و فاصله زیادی با حدّ مطلوب دارد. پس کسانی که در حدّ متوسط به بالای جامعه هستند به فتوای اغلب علماء “واجب” است در حوزه های علمیه به تحصیل مشغول شوند.

بیهوده عمر گرانمایه را در حوزه های علمیه هدر ندهیم!
با توجه به آماری که مطرح شد، در وضعیت کنونی، هر طلبه باید به جای ۳۲ نفرِ دیگر نیز تلاش و جدیّت داشته باشد و خلأ حضور دیگر نخبگانِ کارآمد در حوزه های علمیه را پُر کند؛ پس “همراهان طلبه” باید بدانند: “اگر انگیزه کافی و جدیت وافی نداشته باشیم و از مهارتهای مختلف تبلیغی و پژوهشی و علمی برخوردار نشویم، بهتر است حوزه را رها کرده(۳) و به دیگر امور بپردازیم؛ زیرا که: اینجا عرصه جهاد فرهنگی و معنوی است؛ اینجا خط مقدم دفاع از ارزش هاست؛ اینجا مغزِ پویای مبارزه با کژی ها و انحرافات است؛ اینجا حوزه «علمیه» است…!”

خلاصه بحث:

۱- زندگی انسانها در حال پیشرفت و جهانی شدن بوده و آدمی در بسیاری از موارد، مقهور و مسحور فن آوریهای نوین شده است؛

۲- با بررسی رسانه های نوین و تأثیر آن بر زندگی انسانها درخواهیم یافت که این تکنولوژی ها باعث دور شدن نسل آدم از کمال طلبی و عبودیت الهی خواهد شد.

۳- در طول تاریخ شیطان و ایادی او با هر وسیله ای به دنبال خاموش کردن نور الهی و گمراه نمودن اذهان عموم مردم بوده اند.

۴- وظیفه هدایتگریِ ۷ونیم میلیارد جمعیت جهان به عهده دین شناسانِ عالم و عامل است که باید با روحیه “جهاد علمی و معنوی” به روشنگری و تبیین معارف الهی بپردازند؛

۵- حوزه های علمیه به عنوان تنها رکن استخراج و تبیین معارف دینی شیعی، باید پاسخگوی نیازهای جامعه جهانی در عرصه های مختلف نوین نیز باشند تا مُدلِ “تمدن بزرگ اسلامی” شکل گرفته و به مردم جهان ارائه شود؛

۶- حوزه های علمیه برای ایجاد “شبکه تولید و توزیع مبانی دینی” در عرصه جهانی، نیازمند ۷ونیم میلیون طلبه و مبلّغ توانمند هستند؛

۷- حوزه های علمیه برای نیل به این مسأله، باید خلأ ۹۷درصدی خود را با جذب و پرورش نخبه های جوان و مستعدّ جبران نمایند؛

۸- به فتوای علماء حضور و تحصیل در حوزه های علمیه “واجب کفایی” است و این “واجب” هنوز به حدّ کفایت نرسیده است؛

۹- طلاب حاضر در حوزه های علمیه نیز باید با انگیزه فراوان به آموختن عمیق علوم دینی و مهارتهای مختلف تبلیغی و پژوهشی بپردازند تا خلأ حضور دیگر نیروهای متعهد و کارآمد در حوزه های علمیه را جبران نمایند.

پی نوشت:

۱- صف/۸ / ترجمه: می خواهند نور خدا را به دهان هایشان خاموش کنند ولی خدا کامل کننده نور خویش است، اگرچه کافران را ناخوش آید.

۲- رعد/۱۱ / ترجمه: خداوند سرنوشت هیچ قوم (و ملّتی) را تغییر نمی‌دهد مگر آنکه آنان آنچه را در خودشان است تغییر دهند.

۳- به مصداق کلام امام خمینی-ره- که فرمود: اگر خداى نخواسته درس نخوانید حرام است در مدرسه بمانید.

حجت الاسلام امیرحسین مستاجران

انتهای پیام/