کمال مهر: نادیا حسینی پور متولد سال ۷۵، اصالتا کرمانشاهی از خانواده ای متوسط از لحاظ مالی و ساکن اخترآباد مهرشهر است و دانش آموز سال سوم متوسطه در دبیرستان فاطمه پزشکی است که در رشته ریاضی تحصیل می کند.
مهارت وی با این سن در تدریس من را برآن داشت تا به همراه جلیل کریوند، رئیس اداره سواد آموزی ناحیه ۴ کرج به مدرسه حبیب ابن مظاهر بروم و شاهد تدریس وی باشم.
مدرسه حبیب ابن مظاهر در اخترآباد شهرک ولیعصر(عج) واقع است با ساختمانی قدیمی و فرسوده که علاوه بر ۸۰۰ دانش آموز پسر و دختری که در ان تحصیل می کنند کلاس سواد آموزی این دانش آموز هم در آن برگزار می شود.
سواد آموزان کلاس نادیا حسینی مادرانی به فاصله سنی ۳۰ تا ۴۸ سال و دردوره سواد آموزی یعنی ( اول تا سوم دبستان) هستند. برای انها هم جای تعجب بوده که مدرسی با این سن به آنها سواد خواندن و نوشتن یاد می دهد اما بسیار از وی راضی بودند. سواد آموزی که خود را حمیده رسام معرفی کرد گفت: دختر معلولی دارم که به واسطه شرایطش به مدرسه نرفته اما نادیا در مسجد محل به او درس می دهد و خواندن و نوشتن و قران خواندن را به او یاد داده است.
نادیا حسینی می گوید ازکودکی به تدریس علاقه داشتم و گچ و تخته جزیی از بازی من بود سال دوم دبیرستان با تشویق خانم نقوی معاون پرورشی مدرسه فاطمه پزشکی و حمایت و امضای مدیر مدرسه خانم باجورلوند همکاری خودم را با نهضت سواد آموزی شروع کردم.
این مدرس نوجوان در ادامه گفت: اولین کسانی که با سواد کردم پدر و مادرم بودند که با معدل ۱۸ و ۱۹ قبول شدند، به دنبال آن عمه و خاله ام را با سواد کردم و در نهایت کلاس تشکیل دادم. اولین روز حضورم در کلاس بهترین روز زندگی ام بود چون حس می کردم به آرزوی دیرینه ام رسیده ام. نادیا می گوید آنقدر شوق تدریس دارم که به علی برادر ۴ ساله ام نصف حروف الفبا را یاد دادم و خیلی از آموزش های مرا سریع یاد می گیرد و حتی در آموزش های کلاسم از مثال استفاده می کنم مثلا ل مثل دسته چتر!این نوع آموزش همیشه در ذهن سواد آموز می ماند.
نادیا بسیار درسخوان است و علاقه دارد در رشته ریاضی در دانشگاه ادامه تحصیل دهد و معلم شود.
اما سواد آموزان این کلاس از نداشتن فضایی مناسب برای تحصیل ناراضی بودند و می گفتند هر روزی که به مدرسه می آییم یا در نماز خانه درس می خوانیم یا اینکه باید یک ساعت منتظر باشیم که کدام کلاس زنگ ورزش یا ساعتی آزاد باشد که به کلاس برویم واین از انگیزه ما برای ادامه تحصیل می کاهد. نادیا هم می گوید ماژیک، وایت برد و … را با هزینه خودم تهیه می کنم نهضت سواد آموزی کتاب و لوازم التحریر سوادآموزان را تقبل می کند، و مشکلی که در حال حاضر با آن مواجه هستم این است که با وجود اینکه توانایی تدریس در پایه چهارم تا ششم را هم دارم اما اداره نهضت و آموزش و پرورش فقط در صورت داشتن فوق دیپلم این اجازه را می دهد. یعنی من چون مدرک ندارم و دانش آموزم مهارتم نادیده گرفته می شود؟! من کلیپ آموزشی و مواردی که برای خانمها مفید باشد از طریق گوشی خودم به آنها یاد می دهم چون امکاناتی در اختیار ندارم که از طریق لپ تاپ یا هرچیز دیگری به آنها آموزش دهم و با این خانم هایی که در کلاسم حضور دارند تا کنون ۲۵ نفر را باسواد کرده ام اما ۱۶ نفر تا کنون مدرک سواد آموزی گرفته اند.
نکته جالب اینکه خانم حسینی می خواهد بعد از پایان دوره سواد آموزانش را به یک بانک ببرد تا با نحوه کار با عابر بانک آشنا شوند چون در کلاس شیوه نوشتن ارقام، ریال و … را به آنها یاد داده طوریکه آنها کارهای روزمره خود را به تنهایی انجام میدهند. یکی از سواد آموزان گفت من قبلا درختی ( خیابان ایثار در کرج) و دیگر مناطق را با نشانه بلد بودم اما دیگر می توانم همه خیابان ها را بخوانم و راحت آدرس پیدا کنم. آیا چنین دانش آموزی شایسته حمایت از طرف وزارت متبوع نیست!؟ در کنار اجر معنوی که این دانش آموز برای هدف از کارش عنوان می کند و با جان و دل تلاش می کند چرا از توانایی استعداد های جوان استفاده ای نمی شود؟
دانش روز
