به گزارش ویژه های «کمال مهر»؛
آن ماری شیمل در فروردین ۱۳۰۱ در شهر ارفورت آلمان، دیده به جهان گشود و در بهمن ۸۱ در گذشت.
او در سن نوزده سالگی، وارد دانشگاه شد و پس از اخذ دکترای اسلامشناسی – در حالی که بیست و چهار سال داشت – با تدریس در دانشگاه، به تعلیم و تربیت دانشجویان مشتاق به معارف شرقی و دینی پرداخت. آن ماری شیمل در دانشگاههای چندین کشور به تدریس و تحقیق پرداخت; اما بیشتر فعالیتهای خود را در کشور ترکیه متمرکز کرد. در سال ۱۹۶۵م. مسئولیت کرسی فرهنگ و هنر اسلامی دانشگاه «هاروارد» به وی پیشنهاد شد و دو سال بعد، پس از انعقاد قراردادی با این دانشگاه، در هاروارد، به تدریس تصوف و خوشنویسی و شعر اسلامی پرداخت.
شیمل از معدود فرهیختگان جهان است که به پاس فعالیتهای علمی اش، حدود ۲۰ مدال و نشان افتخار از نقاط مختلف دنیا دریافت کرد.
همچنین از سوی دانشگاههای سند، اسلام آباد و پیشاور پاکستان، او پسالای سوئد، قونیه ترکیه، تهران و الزهراء به وی دکترای افتخاری اهدا شد. ریاست انجمن جهانی علوم دینی، عضویت در آکادمی سلطنتی علوم هلند و آکادمی علوم و هنر امریکا و ویراستاری نشریه عربی زبان «فکروفن» در سالهای ۱۹۶۳- ۱۹۷۳ م. بخشی از مسئولیتهایی است که او بر عهده داشت.
این بانوی آلمانی موفق شد مدت ۶۰ سال در دانشگاههای چندین کشور به تدریس اسلام شناسی و فرهنگ مسلمانان بپردازد. تعداد آثارش به حدود صد و ده جلد میرسد؛ اما مقالهها، ترجمهها و مقدمههایی که وی بر کتابهای دیگران نوشته، به قدری زیاد است که تاکنون کسی نتوانسته فهرست کاملی از آنها تهیه کند. وی در اسفندماه سال ۱۳۸۱ دارفانی را وداع گفت و در آلمان، به خاک سپرده شد.
خانم آن ماری شیمل در یکی از آثار خود، پس از مطرح کردن بحثهایی درباره اهمیت نماز در اسلام و تأثیر آن بر رشد افراد، مینویسد: «در پایان نماز، پس از سلام و صلوات بر پیامبران، فرشتگان و انسانهای مؤمن، آدمی میتواند دعاهای مورد نظر خویش را بر زبان آورد؛ درخواستهایی شخصی یا مناجات که صحبتی صمیمی و از روی انس و الفت با خداست؛ البته این دعاها را همواره میتوان بر زبان آورد؛ اما پس از نماز، اثر بیشتری دارد؛ زیرا انسان هنوز در وضعیت پاکی بدنی و روحی است».
این بانوی محقق اضافه می‌کند: یکی از دعاهایی که همیشه اجابت میشود، دعایی است که انسان در حق دیگران می‌کند و نه تنها اعضای خانواده و دوستان را شامل میشود، بلکه تمامی مخلوقات را در بر می¬گیرد. وی سپس مناجاتهای امام سجاد علیهالسلام را به عنوان دعاهایی با عبارات بسیار عالی، اما روان و با نثری مسجع، معرفی کرده، یادآور میشود که ترجمهای بسیار زیبا، به زبان انگلیسی از این دعاها در دسترس میباشد.
وی در مصاحبه ای میگوید:
«من همواره دعاها را از اصل عربی میخوانم و به هیچ ترجمه ای، مراجعه نمی کنم؛ البته بخشهایی از صحیفه سجادیه را به زبان آلمانی ترجمه کرده ام. وقتی مشغول برگردانیدن این دعاها به زبان مذکور بودم، مادرم به دلیل کسالت در بیمارستانی بستری بود و من مدام به او سر میزدم و کاملا در جریان احوالش بودم. پس از این که او به خواب میرفت، در گوشه ای از اتاق، مشغول پاکنویس ترجمه ها می شدم. اتاق مادرم دو تختی بود و در تخت دیگر، خانمی که عقاید کاتولیکی محکم و راسخ و در عین حال متعصبانهای داشت، بستری بود. او از روی ایمانی که به مذهب خویش داشت، وقتی متوجه شد من مشغول ترجمه دعاهایی از یک متن شیعی هستم، آزرده خاطر شد و با ناگواری و نگرانی گفت: مگر در مسیحیت و در کتاب مقدس خودمان از نظر دعا کمبودی داریم که تو به دعاهای مسلمانان روی آوردهای؟ جوابی به وی ندادم؛ اما وقتی کتابم چاپ شد، نسخهای از آن را برایش فرستادم. مدتی بعد با من از طریق تلفن تماس گرفت و گفت: «بسیار صمیمانه از این هدیه جالب، متشکرم؛ زیرا هر روز به جای دعاهای انجیل، آن را میخوانم»!
آری، ترجمه «دعاهای معصومین علیهم السلام» به ویژه صحیفه سجادیه، میتواند تا این حد در میان غربیها تحول آفرین و کارساز باشد.