به نقل از کمال مهر، سارینا بابایی نخبه ی کوچک شهرستان فردیس وکوچکترین عضو بنیاد نخبگان و مشاور افتخاری معاون وزیر علوم ، تحقیقات و فناوری از روش های آموزشی در مدارس انتقاد کرده است و راهکارهای پرورش خلاقیت در مدارس را پیشنهاد داده است.
در ادامه یادداشت نخبه ی کوچک شهرستان فردیس را می خوانید…
خدای مهربان در وجود هرکسی استعداد خاصی را نهاده است،.این استعداد باید شناسایی وشکوفا شود، درمدارس ما معمولا برچسب کم هوشی وناتوانی به کودکان زده می شود وشاهد سرخوردگی این کودکان هستیم.
شناسایی این استعدادها وشکوفا کردن آن برعهده خانواده ها وآموزشگاه ها می باشد ،خانواده ها معمولا به علت نداشتن تخصص کافی نتوانند استعداد وتوانایی فرزندشان را تشخیص دهند وآن راشکوفا سازند،پس آنچه باقی می ماند آموزشگاه ومربیان هستند، اما در عمل آن چه مشاهده می شود رقابت، امتحان و در نتیجه ترس و اضطراب دانش آموزان است.
دانش آموزان نیاز به خلاقیت دارند، فضایی باز و بدون رقابت و استرس تا آن چه را که خداوند در وجودشان قرارداده عملی کنند،چه بسا کودکان بسیاری که برچسب کم هوشی به آنان زده می شود اما توانایی خاصی دارند که ازعهده دیگری برنمی آید.
امتحان، رقابت، ترس و درنتیجه استرس باعث سرخوردگی دانش آموزان می شود والبته انتظار خانواده ها هم براین مشکلات افزوده است.
روانشناسان ومتخصصان امرتعلیم وتربیت، خلاقیت و راه های ایجاد آن را کاملا بیان کرده اند،ولی چرا ما این امر مهم را که بسیارآسان صورت می گیرد انجام نمی دهیم ،خلاقیت، برنامه ریزی می خواهد، برنامه ای برای فراهم کردن شرایط و زمینه ی بروز و ظهور ان در دانش آموزان،شرایطی که دانش آموز ضمن احساس آرامش به آنچه دوست دارد بپردازد، البته نه آنچه که از روی احساس کودکانه باشد بلکه با راهنمایی مربیان دلسوز ومتخصص فعالیتش راشروع کند.
کشورما نیاز به افراد متخصص در زمینه های مختلف دارد ولی در ظاهر این تخصص درخارج ازمحیط آموزشگاه وتوسط افرادی که فقط تخصص را ارائه می دهند نه نهادینه کردن انسانیت فراهم می شود.
پرورش خلاقیت نیاز به تغییر شرایط کلاس وشناسایی استعداد دارد، دانش آموزان درمقطع ابتدایی نیازبه مشاوره ی تخصصی دارند مشاوری که آنان رادرک کرده و نیازها و واستعدادهایشان راشناسایی کند، اگراین مهم اتفاق بیفتد دیگرشاهد رقابت ونمره نخواهیم بود و همه ازبروز خلاقیتشان لذت خواهند برد ومتخصص آنچه که دوست دارند خواهند شد.
من از مسئولین وروانشناسان ومتخصصان کشورم می خواهم ،آنچه را که در توان دارند به کارگیرند تا قدم بزرگ در راه پیشرفت کشورمان را ازهم اکنون برداریم.
من می خواهم هم کلاسی هایم به جای اینکه همیشه منتظر زنگ رفتن به خانه باشند برای ماندن درمحیط آموزشگاه تلاش کنند وحتی ازخارج شدن از این محیط ناراحت شوند.
اگرما احساس کنیم به ما بها داده می شود تفاوتی بین ما وجود ندارد وبه یک چشم دیده می شویم مدرسه برای ما بهشت خواهد شد.
ما با جدا کردن دانش آموزان و برچسب پرهوش وکم هوش بودن برای هر دو گروه استرس و نا امیدی ایجاد می کنیم، دانش آموزان را باید ازدوران ابتدایی استعدادیابی کرد تا ازبودنشان درمحیط آموزشی لذت ببرند.
تمام طول روز فقط و فقط شاهد نوشتن آن هم همه به یک صورت و یک شکل هستیم ، دیگرفرصتی برای شکوفایی آنچه دوست داریم باقی نمی ماند،واقعا ناراحت کننده است که مرتب می شنویم برای افراد با استعدادها کشورهای دیگر بهتراست ولی من می گویم کشورم ازهمه جا برایم بهتراست ،به زبان فارسی صحبت می کنم ،همه مهربان هستند،همه ایرانی هستند.
ولی از دیدن سرکوبی خلاقیت با روشهای تدریس قدیمی، کتابهای یکنواخت و بدون تغییر،انتظارات والدین ودیگران ناراحت می شوم همه باید تشویق شوند ولی این فقط مخصوص دانش آموزان خاص است ودیگر دانش آموزان که حتما استعدادی خاص دارند ناراحت وبدبین می شوند ،یکدیگر رادوست ندارند.بیاییم دست دردست هم یک تغییر زیبا صورت دهیم واجازه ندهیم هیچ دانش آموزی فکر رفتن ازکشور را داشته باشد.
بیاییم همه استعدادها راشکوفاکنیم زیرا ما لیاقتش راداریم ومی توانیم…
سارینابابایی کلاس چهارم ابتدایی
انتهای پیام/