«کمال مهر»؛ به نقل از تصویرالبرز، در یک عصر پاییزی و در ایامی که شهر را سیاه پوش و خود را عزادار حادثه عظیم کربلا کرده ایم محیای رفتن به خیابان امام خمینی(ره) نظرآباد و نگارستان ۲۹ می شوم و در همان ابتدای کوچه صدای تعزیه خوانانی که خاطرات زیادی برای من و مردم شهرم دارند را میشنوم و قدم هایم را سریعتر بر میدارم تا به اواسط کوچه و حسینیه ابا عبدالله حسین(ع) برسم.
ایرج اصل فلاح یکی از بانیان تعزیه پدر خود را واقف اصلی زمین حسینیه و این تعزیه خوانی عنوان می کند و چند لحظه ای در کنار وی اشعاری که بین شبیه خوان حربن یزد ریاحی و ابن زیاد می گذرد را به تماشا می نشینم و در همین حال با حاج آقا اصل فلاح بانی تعزیه همکلام میشوم و می گوید: سال ۱۳۴۸ زمین حسینیه وقف شد و سال ۱۳۷۵ تعزیه امام حسین(ع) با همت خود مردم و علاقه مندان شکل گرفت و پس از مدتی برای آسایش مردم حسینیه ابا عبدالله الحسین(ع) با مساحت ۲۱۰۰متر ساخته شد و حدود یک دهه هست که مردم در این حسینیه به تماشای تعذیه مشغول هستند.
لحظاتی بعد به پشت صحنه تعزیه خوانی میروم و با یکی از قدیمی ترین تعزیه خوانان و مخالف خوانان نظرآباد همکلام می شوم و با او از گذشته های دور سخن می گویم و اینکه حسین خرمن گیر بیش از سی سال از تعزیه می خواند و از کودکی عاشق تعزیه خوانی بوده و اکنون که مویی سپید کرده در کنار نوه خویش نقشی را که سالهاست بازی می کند را تمرین می کند تا بررروی صحنه برود و یکی از افتخاراتش سالهای حضور در تعذیه،تهیه لباس بازیگران با پول شخصی خود است و بر این باور است که چراغ تعزیه نباید خاموش شود و این سنت قدیمی باید حفظ شود.
در طرف دیگر اتاق لباس، مهدی حسنی بازیگر جوان تعزیه خوانی مهیای رفتن بر جلوی دیدگان مردم است که خود را کوچکترین مخالف خوان کشور را عنوان می کند و اینکه با سن کمتر از بیست سال علاوه بر نمایش خوانی،نعزیه خوانی به نقالی هم می پردازد و با علاقه ای که به سالار شهیدان امام حسین(ع) و ۷۲ تن دارد حاضر شده است در تعزیه مخالف خوانی کند.
پس از گفتگو با این همشهریانم و در راه بازگشت از تعزیه خوانی به این نکته می اندیشم که چه اراده ای موجب می شود تعزیه خوانی پس از سالها چراغش روشن بماند و به خود امیدواری می دهم نسل من و آینده این چراغ را با شعور و آگاهی روشن نگاه دارد.
انتهای پیام/