این نشریه آمریکایی نوشته است: ارتش آمریکا برای پیروزی در نبرد با قایق‌های پرشمار ایرانی، به استفاده از آتش سنگین بالگرد توپدار آپاچی روی آورده است. این بالگردها حداقل ۴ سال است که برای چنین رویارویی تمرین می‌کنند.
در آوریل ۱۹۸۸ (سال ۱۳۶۷) نیروی دریایی آمریکا در بزرگ ترین نبرد دریایی خود پس از جنگ جهانی دوم، با شناورهای نظامی ایران درگیر شد.
ملوانان آمریکایی برای درگیری با ناوشکن‌ها و زیردریایی‌های بزرگ شوروی آموزش دیده بودند ولی شناورهای آمریکایی، تسلیحات مناسب برای رهگیری قایق های تندرو و چابک ایرانی را که حالا به راکت مجهز شده بودند، نداشتند. ایرانی‌ها از نفربرهای دریایی کوچک هم به عنوان مین گذارهای مرگ آور بهره می‌بردند که نیروها و شناورهای آمریکایی راه مناسبی برای مقابله با آن نداشتند.
پنتاگون با در نظر گرفتن این نقطه ضعف، سریعاً بالگردهای مسلح‌شده بلک هاوک و پرنده کوچک را به همراه نیروهای یگان ویژه ۱۶۰ (که حالا نامش به هنگ ۱۶۰ نیروهای ویژه عملیات هوابرد تغییر یافته) به خلیج‌فارس فرستاد. این بالگردها از روی عرشه ناوشکن‌ها و عرشه بازطراحی شده شناورهای پشتیبانی نفت‌کش‌ها پرواز می‌کردند.
مهارت مانند عضله است و به تمرین نیاز دارد؛ از همین رو بود که در دهه ۹۰ و دهه اول قرن جدید، نیروهای آمریکایی، تمرینات خود را بر روی آب ادامه دادند.
سال ۲۰۱۱ بود که «محمدرضا رحیمی» معاون اول رئیس‌جمهور وقت ایران، تهدید کرد که مسیر تنگه هرمز به روی کشتی‌های خارجی بسته می‌شود و از همان هنگام، مانورهای رقابتی ایران و آمریکا در منطقه کلید خورد.
از سال ۲۰۱۲ پنتاگون آپاچی‌ها را به مأموریت‌های دریایی خلیج‌فارس وارد کرد. آپاچی با تجهیز به موشک هدایت شونده هل فایر، راکت‌انداز هایدرا و مسلسل سنگین ۳۰ میلی‌متری می‌تواند به راحتی با قایق‌های کوچک ایرانی مقابله کند؛ قایق‌هایی که با تاکتیک ازدحام و در شمار بالا به شناورهای آمریکایی حمله می‌کنند.
گرچه ارتش آمریکا سال ۲۰۱۱ اکثر نیروهای خود را از عراق خارج کرد، ولی اعزام نیرو به کشورهای مجاور ایران از جمله کویت و بحرین ادامه یافت. واحدهای نیروی زمینی ارتش هم ارسال بالگردهای بلک هاوک و آپاچی به کویت را کماکان ادامه دادند.
اینجا بود که ارتش آمریکا با مشکلی دیگر مواجه شد و آن هم نبود تجربه پرواز عملیاتی بر روی دریا در میان بسیاری از خلبانان بود.
فرماندهان آمریکایی برای ایجاد آمادگی در میان نیروهای خود، با فرمانده گارد ملی ارتش مستقر در کارولینای جنوبی که اتفاقا به تازگی از کویت بازگشته بود ملاقات کردند و نتیجه این شد که خلبانان آپاچی با همراهی خلبانان گارد ملی، پرواز بر روی آب‌های آزاد را تمرین کردند.
این تمرین‌ها بر روی خلیج مکزیک و سواحل کالیفرنیای جنوبی انجام گرفت و خلبان ها با چگونگی نشست و برخاست در ساحل و پرواز از روی عرشه آشنا شدند.
در این میان تیپ ۳۶ هوابرد گارد ملی تگزاس برای آموزش بیشتر وارد کویت شد و در آنجا به نیروهای آمریکایی مستقر، نحوه پرواز عملیاتی بر روی آب را آموزش داد.
سال ۲۰۱۳ بود که تیپ ۴-۲۲ پس از نهایی شدن آموزش‌ها در آمریکا، وارد کویت شد و در اولین گام، یگان آپاچی‌های این تیپ در بازسازی صحنه نبرد با ایران، به سمت جزیره «فیلچا» در فاصله ۲۰ کیلومتری سواحل کویت در خلیج فارس رفتند و در آنجا با همراهی آپاچی‌های نیروی هوایی امارت متحده عربی، به اهداف موجود شلیک کردند و پس از اتمام عملیات، بر روی هاورکرافت یواس‌اس‌هارپر فری فرود آمدند.
در ادامه این مقاله آمده است: سپاه پاسداران در چند جزیره خلیج فارس، پست‌های فرماندهی دارد که شناورهای مسلح به راکت و اژدر از آنها دفاع می‌کنند.
بالگردهای مدرن و قابل آپاچی هم مانند هر پرنده آهنین دیگری، در صورت برخورد به موانع جدی، مجبور به فرود یا محکوم به سقوط می‌شوند.
نظامیان ایرانی در خلال جنگ ۸ ساله و پس از روبرو شدن یا بالگردهای میل-۲۴ ارتش بعث عراق که بدنه‌ای زرهی داشتند، به فکر تکیه بر توان داخلی برای تولید سلاحی غیرقابل تحریم برای دور کردن این ارابه‌های شیطان افتادند.
روزهای جنگ و استفاده از همه امکانات موجود در کنار نوآوری رزمندگان سپری شد و در روزهای پس از جنگ، ایرانیان با استفاده از نقاط قوت دوش‌پرتاب «استینگر» که درسش را در والفجر ۸ پس داده بود و نمونه بادوام و کارآمد شرقی یعنی «ایگلا»، دوش‌پرتاب خود را ساختند.
خانواده دوش‌پرتاب‌های ایران میثاق نام دارد و تاکنون ۲ نمونه از آن در رسانه‌ها به نمایش درآمده است.
انتهای پیام/