به گزارش گروه بین‌الملل«کمال مهر»؛ سی‌ان‌ان در مطلبی نوشت: برای رسیدن به مدال طلا، بسیاری از ورزشکاران شکست می‌خورند و از رقابت‌ها حذف می‌شوند. اما برخی نیز تقلب می‌کنند.
تقلب در ورزش می‌تواند یک ملت را شرمسار کند. تاریخ المپیک نیز مملو از رسوایی‌های مختلف است. این رسوایی‌ها در زمان پیدایش بازی‌ها در یونان باستان نیز وجود داشته اند.
امروزه ورزشکاران المپیک همانند ورزشکاران در ۳ هزار سال پیش سوگند یاد می‌کنند. اما در آن دوران، هنگام سوگندیاد کردن پرچم المپیک را در دست نمی‌گرفتند. در عوض، در دستانشان گوشت حیواناتی بود که برای خدایان افسانه‌ای خود قربانی می‌کردند. این امر نمادین، نشان می‌داد در صورتی که ورزشکاران سوگند خود را بشکنند چه عاقبتی در انتظارشان خواهد بود. با این حال، برای برخی افراد، سوگند یاد کردن معنایی نداشت. به همین دلیل تقلب در المپیک آغاز شد.
در یونان باستان، نوشیدنی‌هایی که سرشار از کافئین بودند، و نیز گوشت مارمولک به عنوان داروهای افزایش دهنده عملکرد شناخته می‌شدند. همچنین کشتی‌گیرها که برای محافظت از پوستشان در مقابل آفتاب از پودرهای خاصی استفاده می‌کردند، گاهی اوقات برای لیز کردن بدن خود به روغن متوسل می‌شدند.
در آن دوران، رشوه نیز بسیار رایج بود. “یوفولوس” – یک بوکسور اهل تسالی – یکی از افراد شناخته شده در این‌باره است. وی در سال ۳۸۸ پیش از میلاد مسیح، به ۳ نفر از رقبایش رشوه داد تا خودشان را روی زمین بیاندازند.
در صورتی که جرم ورزشکاران اثبات می‌شد، آن‌ها مجبور به پرداخت مبالغی بودند که صرف ساختن مجسمه‌هایی می‌شد که در طول مسیر رسیدن به استادیوم اصلی المپیک قرار می‌گرفتند. هر مجسمه، نام فرد خاطی و جرم وی را با خود همراه داشت. جریمه‌های وضع شده برای یوفولوس آنچنان زیاد بود که گفته می‌شود از مبالغ دریافتی به وسیله وی، ۶ مجسمه برنزی در مقابل استادیوم ساخته شد. با این حال، هر سال به تعداد این مجسمه‌ها افزوده می‌شد.
میانبرهای نوین به مدال طلا:
مانند روزگاران باستان، الزاما تمامی تقلب‌ها با مصرف دارو نبوده است. به عنوان مثال، “فرد لورز” – دونده آمریکایی – در المپیک سال ۱۹۰۴ بر سکوی نخست ایستاد. اما پس از آن، مشخص شد وی مسیری را با کالسکه طی کرده و مسافت ۲۵ مایلی (۴۰ کیلومتری) این مسابقه را به ۱۱ مایل (نزدیک به ۱۸ کیلومتر) کاهش داده بود.
در سال ۱۹۸۴، “مدلین دو خسوس” — دونده پورتوریکویی – پس از یک پرش بلند دچار مصدومیت شد. وی با خواهر دوقلوی خود که ورزشکار نیز بود صحبت کرد تا به جای وی در مسابقه شرکت کند. فریب آن‌ها کارساز شد و تیمشان به مرحله بعدی راه یافت. اما هنگامی که مربی آن‌ها از این مسئله آگاه شد، تیم پورتوریکو را از راه یافتن به مرحله فینال باز داشت.
نخستین تقلب المپیکی در حوزه فناوری در سال ۱۹۷۶ ثبت شد. “بوریس اونیشنکو” – شمشیرزن اهل شوروی سابق – در شمشیر خود وسیله‌ای الکترونیک مخفی کرده بود که هرگاه وی دکمه‌ای را فشار می‌داد، برایش امتیاز ثبت می‌شد.
استفاده از داروهای افزایش کارایی:
اما بسیاری از افرادی که به المپیک راه می‌یابند تا این حد خلاق نیستند. تقلب‌های نوین شامل استفاده از داروهای نیروزا می‌شوند. معروف‌ترین این داروها، “داربیپوئتین” است. این دارو تعداد گلبول‌های قرمز که وظیفه اکسیژن رسانی به ماهیچه‌ها را بر عهده دارند افزایش می‌دهد. همچنین از “فوروزماید” برای کاهش وزن استفاده می‌شود. داروهای هورمونی مانند “سوماتروپین” و استروئیدهای آنابولیک نیز در شمار داروهای غیرمجاز برای ورزشکاران قرار دارند.
کمیته بین‌المللی المپیک نخستین بار در سال ۱۹۶۸ آزمایش دوپینگ را اجباری کرد. نخستین ورزشکاری که به دلیل دوپینگ رد صلاحیت شد، یک فرد اهل سوئد بود. پزشکان با کمال تعجب دریافتند آنچه وی استفاده کرده بود به هیچ عنوان عملکردش را افزایش نمی‌داد. وی به مقامات المپیک گفت پیش از شرکت در مسابقه، تحت تاثیر نوشیدنی‌های الکلی بوده است.
طی سال‌ها، تقلب با مواد نیروزا گریبانگیر بسیاری از ورزشکاران شده است و بسیاری از مدال‌ها به این دلیل باز پس گرفته شده اند. به عنوان مثال، ۶ ورزشکار رشته دو و میدانی اهل روسیه تمامی مدال‌هایی که در بازه زمانی سال‌های ۲۰۰۸ و ۲۰۱۳ به دست آورده بودند را از دست دادند.
در رده بندی رشته‌های ورزشی که بیشترین تقلب با مواد دارویی در آن‌ها صورت گرفته است، وزنه برداری رتبه نخست را به خود اختصاص داده است.
اما لزوما تمامی افرادی که جواب آزمایش دوپینگ آن‌ها مثبت بوده است، خود از این مسئله با خبر نبوده اند. به عنوان مثال، پس از تخریب دیوار برلین در سال ۱۹۸۹، حقیقت درباره دوپینگ نظام‌مند ورزشکاران به وسیله دولت جمهوری دموکراتیک آلمان (آلمان شرقی) روشن شد. به همین دلیل، مشخص شد مدال‌های بسیار زیادی که آلمان شرقی به خانه برده بود، علی‌رغم گزارش‌ها، به دلیل قابلیت‌های فیزیکی طبیعی ورزشکاران نبوده است. بلکه پزشکان و مربی‌های این ورزشکاران، به آن‌ها داروهایی را با نام “قرص ویتامین” تجویز می‌کردند. به دختران و زنان جوان بیش از سایر ورزشکاران استروئیدهای آندروژنی و تستوسترونی داده می‌شد. این داروها عوارض فجیعی – مانند آسیب به کبد و کلیه، کیست تخمدان، سرطان و حتی مرگ — برای این زنان به همراه داشت.
انتهای پیام/