گروه ورزش ««کمال مهر»؛»؛ شاید کمتر کسی فکرش را می‌کرد سرنوشت قهرمان لیگ پانزدهم را «تفاضل گل» معلوم کند، اما رقابت تنگاتنگ پرسپولیس و استقلال صنعتی خوزستان هر دوی آنها را مشترکا به امتیاز۵۷ رساند تا خط دفاع و گلر بهتر تیم ویسی، جام را به خوزستان ببرند. بعد از اتفاقاتی که امسال رخ داد، حالا از فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ خبر می‌رسد که آقایان در تدارک تغییر قوانین هستند و بدشان نمی‌آید از فصل آینده به جای گل‌شماری، قانون بازی مستقیم را به عنوان ملاک تعیین تیم برتر در جدول تعیین کنند. به این معنا که از این به بعد اگر امتیازات دو تیم در هر نقطه‌ای از جدول مساوی شد، به جای بحث تفاضل گل، مجموع نتایجی که آنها در دو بازی رفت و برگشت برابر هم کسب کرده‌اند معلوم خواهد کرد کدام تیم باید بالاتر بایستد. البته این ایده فعلا در حد پیشنهاد است و هنوز هیچ چیز قطعی نشده، اما جالب است که پیشنهاد دهندگان این طرح ادعا می‌کنند توجه به بازی مستقیم، استانداردهای لیگ ایران را بین‌المللی‌تر می‌کند. این در حالی است که بین تمام لیگ‌های معتبر جهان، فقط در لالیگای اسپانیا از قانون بازی مستقیم تبعیت می‌شود و در مسابقات باشگاهی کشورهایی مثل آلمان، انگلیس و اسپانیا، این تفاضل گل است که تیم بالا و پایین را مشخص می‌کند. حالا معلوم نیست دوستان چطور به این نتیجه رسیده‌اند که اتفاقات حرفه‌ای فقط در اسپانیا رخ می‌دهد و بقیه لیگ‌های دنیا آماتور هستند؟!
چرا تفاضل گل عادلانه‌تر است؟
اگر قرار باشد مسوولان برگزاری لیگ برتر ایران به تامین «عدالت» فکر کنند، به نظر می‌رسد باقی گذاشتن قانون تفاضل گل بهترین انتخاب ممکن است. باید توجه داشته باشیم که بحث بازی مستقیم عمدتا در تورنمنت‌های کوتاه و مسابقاتی مورد استفاده قرار می‌گیرد که تنها چهار یا پنج تیم در حال رقابت با یکدیگر هستند. در این شرایط از آنجا که اولا احتمال هم‌امتیاز شدن تیم‌ها با هم بیشتر است و ثانیا ممکن است تیمی فقط به خاطر پیروزی قاطع در یک مسابقه سرنوشت کل جدول را به هم بریزد، به بازی مستقیم اولویت داده می‌شود تا حقی از تیم‌ها ضایع نشود. با این حال وقتی در مورد یک لیگ ۱۶تیمی با ۳۰هفته بازی حرف می‌زنیم، طبیعی است که گل‌شماری می‌تواند خیلی منصفانه‌تر از بازی مستقیم باشد. بازه برگزاری چنین لیگی، حدود ۹ماه است و وضعیت تیم‌های حاضر در آن ممکن است بارها تغییر کند. در این شرایط چرا باید به جای یک روند منظم، تنها دو بازی در سال را معیار قضاوت نهایی قرار بدهیم؟ مثلا به همین لالیگا توجه کنید؛ رئال مادرید در بازی رفت ۴گل از بارسلونا خورد، اما وضع این تیم در ادامه فصل بهبود یافت و با زیدان روزهایی طلایی را از سر گذراند. آنها حتی در بازی برگشت با بارسا، یک پیروزی مهم ۱۰نفره به دست آوردند، اما اگر امتیازات‌شان در پایان فصل برابر می‌شد، همان باخت چهار گله دور رفت همه چیز را خراب می‌کرد و هیچ جایی برای احترام به این همه پیشرفت و دگرگونی در رئال باقی نمی‌ماند. در مثالی دیگر فرض کنید امسال پرسپولیس به جای استقلال خوزستان، با سپاهان در کورس قهرمانی بود و در نهایت با قانون بازی مستقیم و به خاطر باخت چهار بر دوی ابتدای فصل، جام را از دست می‌داد. آیا این می‌توانست منصفانه باشد؟ آیا پرسپولیسی که در ادامه فصل دیدیم، همان تیم شلخته و پراشتباه هفته سوم در اصفهان بود؟ تازه فراموش نکنیم اولویت دادن به بازی مستقیم، از انگیزه تیم‌ها برای ارایه نمایش‌های تهاجمی کم می‌کند و نقش حیاتی‌تری هم به اشتباهات احتمالی داوری می‌دهد. فقط تصور کنید در بازی رودرروی دو تیم مدعی، داور یک پنالتی اشتباه بگیرد. در این صورت حتما زهر تصمیم او بیشتر و شدیدتر به جان تیم زیانکار خواهد نشست و ممکن است سرنوشت کل فصل را تغییر بدهد. آقا نکنید این کار را؛ یک قانون درست و حسابی داریم، حداقل آن را به نابودی نکشانید!