گروهورزش«کمال مهر» – عکس انداختن کنار روبان افتتاح ورزشگاه، همان اندازه لذتبخش و دوست داشتنی است که عکس انداختن در مراسم کلنگ زنی! وقتی در سال ۱۳۷۶ (اواخر دولت ششم) کلنگ ورزشگاه پارس در دوران ریاست مصطفی هاشمی طبا، کاندیدای فعلی ریاست جمهوری به زمین خورد، فوتبال شیراز حال و احوال خوبی داشت! اگر این ورزشگاه که هفته پیش در دولت یازدهم (!) افتتاح شد، همان سالها و در اوج دوران فوتبال شیراز به بهره برداری می رسید، باز هم این شهر در شرایط کنونی، جایگاهی در سطح اول فوتبال ایران نداشت؟
*ستاره هایی که دیگر نیستند!
دورانی که امثال داریوش یزدانی، سیاوش اکبرپور، ستار زارع، افشین پیروانی، غلامحسین پیروانی، امیدرضا روانخواه و خیلی های دیگر از شیراز به بهترین تیم های ایران راه پیدا کرده و از بازیکنان تیم ملی به شمار می رفتند. برخی تا اروپا هم رفته و لژیونرهای سرشناسی شدند اما حالا هیچ یک دیگر در فضای فوتبالی شیراز نیستند یا اگر دستی بر آتش دارند، در حد مدارس فوتبال است!
*تکمیل پروژه با بودجه ۹ برابری!
ساخت ورزشگاه پارس در سال ۱۳۷۶ در جنوب شهر شیراز و در منطقه‌ای به نام میانرود شروع شد. آن زمان قرار بود این ورزشگاه با بودجه‌ای بالغ بر ۶۰ میلیارد ریال به اتمام برسد اما ساخت ورزشگاه میسر نشد! تا با روی کار آمدن دولت حسن روحانی با اختصاص بودجه ای ۹ برابر (!) معادل ۵۴۰ میلیارد ریال به اتمام برسد. به راستی، آیا توجیه اقتصادی و منطقی دارد چنین رقم هنگفتی هزینه ورزشگاهی شود که عملا فاقد کابری مشخص و در نتیجه، سازه ای بی فایده و بلا استفاده است؟
*۱۳۷۶ برق شیراز آسیایی شد
زمانی که این ورزشگاه کلنگ خورد، برق شیراز در فینال جام حذفی و در ضربات پنالتی موفق شد تیم بهمن را در ورزشگاه ارتش شیراز شکست داده و نماینده ایران در جام باشگاه های آسیا شود. آن روز ۲۵ هزار فوتبالدوست شیرازی برای تماشای این مسابقه روی دکل های ورزشگاه ارتش نشسته بودند تا استادیوم ۱۸ هزار نفری، ۷ هزار نفر بیش از ظرفیتش تماشاگر در خود جای بدهد. اما امروز که با گذر زمانی طولانی، این مجموعه به افتتاح رسیده، قرار است چه استفاده ای داشته باشد؟ کدام تماشاگر و کدام تیم در این استان حضور دارد که بخواهد وارد این مجموعه شود؟
*سایه کلنگی که برای عده ای خاطره شد
آن زمان می طلبید ورزشگاهی ۵۰ هزار نفری برای این استان و در نزدیکی شیراز ساخته شود ولی فوتبالی های فارس فقط سایه کلنگی که بالا رفت و به زمین خورد را به یاد دارند. شاید برخی از افرادی که ۲۰ سال پیش در جشن قهرمانی برق شرکت کردند، حالا فرزندان بزرگ یا عروس و داماد دارند و برخی متأسفانه در دل خاک آرمیده اند!
*تأسیس ورزشگاه برای استان بدون تیم!
افتتاح ورزشگاه برای شهری که سال ۱۳۸۸ تیم قدیمی اش (برق شیراز) از لیگ برتر به دسته یک سقوط کرد و پس از یک فصل تلاش در دسته یک دیگر اثری از آن در فوتبال استان فارس باقی نماند، چه مفهومی می تواند داشته باشد؟ واقعا چرا باید ورزش کشور از چنین سطح کارشناسی و مدیریت پایین و ضعیفی رنج ببرد و به راحتی منابع مالی محدودش تلف شود؟
*فجرسپاسی هم که در حال سقوط است!
فجر سپاسی دیگر تیم دوست داشتنی شیراز در این مدت چطور روزگار سپری می کرد؟ تیمی که اگر در لیگ برتر بود، مسابقاتش در فصل بارندگی همواره سوژه برنامه نود می شد. از رنگ سبز پاشیدن روی چمن زردش گرفته تا جمع آوری آب با اسفنج (ابر) و سطل از سطح زمین! حالا هم که همین تیم در رده شانزدهم لیگ دسته اول کاندیدای سوم سقوط به دسته پایین تر یعنی دوم است! تیمی که تا ۵، ۶ سال پیش هر بازی اش حداقل ۵ هزار تماشاگر داشت، این هفته ها با حضور ۲۰۰ تماشاگر مسابقاتش را برگزار می کند!
– تا چه زمانی باید در حال درس گرفتن از تصمیمات اشتباه بود؟
– تا چه وقت باید کلنگ را در نقاط اشتباه بر زمین زد؟
– تا کی باید در مدیریت منابع، فرصت سوزی کرد؟
– تا کجا باید تاوان بی تدبیری مدیرانی را داد که صِرف قیچی کردن روبان و گرفتن عکس و پرکردن رزومه در هر ناکجاآبادی، کلنگ بر زمین می زنند؟
*ورزش یا سرطان؟
کشور را سرطان و انواع بیماریهای مفصلی ناشی از نبود فرهنگ ورزش از کمبود فضای ورزشی مناسب گرفته و سرانه فضای ورزشی “مفید” (قابل استفاده، نه وسط بیابان و صحرا) برای هر ایرانی در مملکتی با این وسعت به زیر یک متر تقلیل یافته است ولی باز هم شاهد تکرار مکررات هستیم! قرار است این افتتاح ها چه دردی از مردم دوا کند یا چه کمکی به باشگاه های رو به زوال کشور کند؟
*کاش اسم ورزشگاه “مجتمع تجاری بود”
چطور مجتمع های تجاری با هزینه های بیش از ۵۴ میلیارد تومان ظرف دو سال به بهره برداری می رسند ولی وقتی پای دولت و بودجه بیت المال وسط است ۲ سال به ۲۰ سال افزایش پیدا می کند؟ ای کاش کنار نام ورزشگاه پارس عبارت “مجتمع تجاری” هم لحاظ می شد تا شاهد یک مدیریت کارآمد بودیم.
*افتتاح ورزشگاه بدون ورزشکار!
متأسفانه این اولین خطا در هدف گیری و تصمیم سازی های ورزشی نبوده و قطعا آخرین هم نخواهد بود. افتتاح ورزشگاه بدون حضور یکی دو چهره ورزشی با کدام عقل سلیم جور در می آید؟ نمی شد برای این افتتاحیه از دو تیم فوتبالی با ستاره هایشان دعوت می شد؟ حالا که باب اتلاف منابع و هزینه های بی ثمر باز است، ۵۴ میلیارد با ۵۵ میلیارد تفاوتی برای دولت معزز و با تدبیر می کرد؟ متأسفانه این رشته سرِ دراز دارد!
*مسابقات تیم بوشهری در شیراز!!!
آخرین خبر در این باره هم برگزاری احتمالی مسابقات تیم پارس جنوبی جم پس از صعود به دسته برتر فوتبال ایران در این ورزشگاه بود. تیمی در شهری در فاصله ۲۸۷ کیلومتری شیراز به دلیل نداشتن استادیومی با استانداردهای لیگ برتر مسابقاتش را در این ورزشگاه برگزار کند! هر بازی خانگی یک سفر و دوباره بازی بعدی بیرون از خانه سفری دیگر! هتل، خوراک و از همه بدتر همواره مهمان! کدام شهروند جم برای حمایت از تیمش هر هفته ۲۸۷ کیلومتر را می رود! شاید یک اتوبوس آدم. در حالی که این تیم در خانه هر هفته ۵ هزار تماشاگر دارد.
بگذریم…
خانه از پای بست ویران است … خواجه در بند نقش ایوان است …