به گزارش گروه سیاسی «کمال مهر»»، طی هفته های اخیر زمزمه هایی از سوی برخی جریانات سیاسی کشور مبنی بر آشتی ملی شنیده می شود با این تحلیل که با روی کار آمدن دولت تند رو و افراطی در آمریکا و برنامه های تنش آمیز آنها ما در کشور به اتحاد و وحدت ملی نیاز داریم تا بتوانیم در برابر دشمن ایستادگی کرده و تهدیدات را خنثی سازیم.
بر اساس این تحلیل نظام و حاکمیت(بخوانید مردم) باید برای حل یک مشکل خارجی، تغییراتی را در داخل کشور بپذیرند و در شرایط کنونی به خاطر دفع تهدید و جنگ از طریق بازگشت، باز کردن فضا و آشتی عده ای را که از نظام فاصله گرفته اند، را باز گردانند.
یعنی آن کسانی که در سالهای ۸۸ و ۸۹ تمام قد در مقابل مردم و نظام ایستادند و آن فتنه آمریکایی-اسرائیلی را تحمیل کردند امروز به خاطر دفع تهدید جنگ از سوی ترامپ بخشیده شده و آشتی صورت گیرد.
درباره علل و جوانب این پدیده بحث ها و نکته های زیادی وجود دارد که از اقتضای این مطلب خارج است، اما نکته ای که باید در ذهن باقی بماند و تجربه شود این است که آشتی ملی تاکتیکی است که چندین بار از سوی جریانات مختلف استفاده شده و نتایج آن نیز کاملاً ملموس است.
این تحلیل که عده ای برای اهداف سیاسی و جریانی خود در داخل یک دستاویز خارجی بوجود می آورند و با استفاده از آن منافع خود را پیش می برند در ایران سابقه دار است که در این مطلب فقط به یکی از آنها اشاره می شود.
در اوایل سال ۸۱ پس از مطرح شدن بحث لوایح دوقلو و رد آن توسط شورای نگهبان عده ای از اصلاح طلبان که دستیابی به هدف های خود را دور می دیدند با ارسال نامه ننگینی به رهبر انقلاب خواستار نوشیدن جام زهر و قبول تغییرات اساسی در کشور شدند و جالب است که دلیل آن را نیز تهدید خارجی و حمله آمریکا می دانستند.
امروز هنگامی که پس از ۱۴ سال آن نامه و حواشی آن را بررسی می کنیم شباهت های فراوانی میان نامه جام زهر نمایندگان اصلاح طلب و طرح آشتی ملی کنونی مشاهده می کنیم.
برای این منظور قسمت هایی از آن نامه را می خوانیم:
” شاید در تاریخ پر فراز و نشیب معاصر ایران، هیچ زمانی را به حساسیت امروز نتوان یافت … شاید دوره کنونی از این لحاظ بی مانند باشد که شکافهای سیاسی و اجتماعی با تهدید خارجی و برنامه آشکار دولت ایالات متحده آمریکا (به عنوان قدرتی که در برابر خود مانعی نمی بیند) برای تغییر نقشه ژئوپولتیک منطقه همزمان شده و نظام ناچار به کنش و واکنش در برابر این برنامه است… و نیروهای خارجی از هر طرف کشور را احاطه کرده اند.
آنچه مانع عملی شدن تهدیدات خارجی می شود، نه توپ و تانک و موشک و سلاح بلکه افزایش مشروعیت نظام، وحدت ملی و یگانگی حکومت و ملت است. تنها راه برطرف کردن تهدید خارجی همان راهی است که ملت ما را در برابر رژیم دیکتاتوری شاه، متحد و بر سرنگونی آن مصمم ساخت و این تنها در صورتی میسر است که ملت مطمئن باشد خواسته و رأی او منشأ اثر و تغییر خواهد بود.
با این تفسیر از وحدت ملی نه تنها تهدیدهای بیگانه خنثی خواهد شد، بلکه می توان امیدوار بود تا به فرصت نیز تبدیل شود.
تعظیم به مردم خود سبب جلوگیری از کرنش به بیگانگان می شود.
بهترین شیوه مواجهه با چنین ترفندهایی را نه ایجاد جامعه ای تک صدایی و تشدید روشهای اقتدارگرایانه و مرعوب کننده، بلکه آشتی با مردم و استقرار و تمکین به روند مردمسالاری واقعی و ارائه الگوی عملی سازگار با حریت و کرامت شهروندان، از جانب حکومت می دانیم.“
همان طور که اشاره شد در آن مقطع نیز مانند طرح “آشتی ملی” یک تهدید خارجی (حمله آمریکا) به عنوان مستمسک برای پیشبرد اهداف داخلی تراشیده شده بود و راه حل مواجه با آن را آشتی با مردم، وحدت ملی، نه به توپ و تانک و موشک، کوتاه آمدن حکومت عنوان کرده بودند.
در حالی که نه آن زمان و نه امروز حمله آمریکا به ایران در هیچ جای دنیا و نه حتی در خود آمریکا به عنوان گزینه در نظر گرفته نمی شود(حتی ترامپ هم به این مسئله تاکید کرده که به دنبال جنگ با ایران نیست) و در برنامه ریزی ها و تصمیم های کلان کشور به عنوان تهدید قابل اجرا، جایی نداشته است.
در هر دو مقطع این گزینه که توان دفاعی(توپ، تانک و موشک) قابلیت جلوگیری از تهدیدات و جنگ را ندارد و باید به دنبال مولفه ها و گزینه های دیگری باشیم هم مطرح می شود. امروز هم عده ای می گویند کشور به موشک و سلاح نیاز ندارد و آنچه که در برابر دشمن می تواند مشکل را حل کند سازش و تفاهم است.
نباید فراموش کرد روزهایی را که تندرو ترین رئیس جمهورها در آمریکا سر کار بودند و دو جنگ بین المللی را در منطقه راه انداختند و همین آقایان نامه تحقیر آمیز و ذلت بار برای جلوگیری از جنگ ارسال کردند و ما دیدیم که هنگامی که دولت به تعبیر آقایان تندرو در ایران هم سرکار آمد بازهم هیچ کشور جرات حمله به کشور را نداشت.
این طرح آشتی ملی از این جهت عقیم است که بر پایه یک پیش فرض دروغ و غلط( جنگ و تهدید نظامی) پایه ریزی شده است و مطالباتی دارد که کاملاً در تناقض با پیش فرض مذکور است؛ به این معنی که امروز کشور و مردم باید برای جلوگیری از جنگ با آمریکا به عده ای دست آشتی و دوستی بدهند که روزی دست در دست آمریکا و اسرائیل آن فتنه خیانت آمیز را به ملت تحمیل کردند؛ کسانی که دقیقاً به علت پیروی و همکاری با دشمن طرد شده اند را برای مقابله با آن دشمن بپذیریم!
ورشکستگان سیاسی فتنه نه با این برنامه ها و نه هیچ تاکتیک دیگری مورد پذیرش مردم قرار نخواهند گرفت و بهتر است به فکر توبه حقیقی و برائت از عملکرد خود باشند.
انتهای پیام/