از این دست رسوایی های اخلاقی در رعایت عدالت و برابری در دنیای فوتبال کم نبوده و نیست اما نکته جالب آنکه رسانه های مدعی آزادی بیان و غرق در نقد سالم و ادعاهای غلیظ و قطور در امر خبرنگاری در قلب قاره سبز در این خصوص سکوت اختیار کرده اند. سکوت این رسانه ها تلخ تر از سکوت حاکمان فوتبال و سیاسیون اروپایی است.
هم روسیه برای میزبانی جام جهانی ۲۰۱۸ و هم قطر برای میزبانی جام جهانی ۲۰۲۲ به فیفا رشوه و باج دادند و امروز این موضوعات دیگر توهم مدیریت پنهان جهانی یا پاره ای از تصورات نیست، بلکه پس از بازجویی های شدید از بلاتر و پلاتینی تمام این موضوعات مشخص و ثبت شده است.
روزنامه گاردین چاپ لندن در این خصوص بسیار محتاطانه می نویسد: معلوم نیست این همه پول شویی نجومی و اختلاس و رشوه و فساد اخلاقی و مالی در فیفا و یوفا چگونه در یک حکم یک جمله ای خلاصه و تمام شد؟ پرونده قطور آقای بلاتر چگونه بدون قرائت حتی یک صفحه از آن مختومه اعلام شد؟
البته گاردین نیز اگر انگلیس به نان و آبی از فیفا رسیده بود، به جمع روزنامه های ساکت و خفقان گرفته اروپایی ملحق می شد. در این میان اما سر انگلیس بی کلاه ماند و نه میزبانی گرفت و نه رشوه ای و نه حق السکوتی. به همین دلیل است که رسانه های ورزشی انگلیس در جریان رسوایی مالی فیفا و بازداشت مقامات این سازمان توسط نیروهای امنیتی آمریکا و سوئیس بیش از سایرین شلوغ کردند و جو رسانه ای را متشنج توصیف کردند.
عجیب است که رسانه های ورزشی اروپایی که مدعی نقد سالم و آزاد هستند، چیزی درباره برده داری در قطر نمی نویسند، اشاره ای به پولشویی نجومی یوفا و فیفا در چند سال گذشته ندارند، به فریب تاریخی فیفا در استفاده ابزاری از خیریه ها برای معافیت های مالیاتی نمی پردازند.
رویترز که خود منبع خبری برای بسیاری از منابع است، در خبری به اندازه دو پاراگراف آن هم به نقل از وب سایت حقوق بشر سازمان ملل متحد، از اوضاع بد کارگران نپالی در قطر می نویسد و در چندین نقطه از صفحه وب سایت خود تاکید می کند که این نظر رویترز نیست بلکه مطلبی است به نقل از وب سایت حقوق بشر سازمان ملل متحد!
منبع: مشرق
انتهای پیام/