به گزارش حوزه سینمای کمال مهر؛ “پانته‌آ بهرام” خوب بلد است در هر فیلمی سابقه‌ی ذهنی تماشاگر را خراب کند وشخصیت تازه‌ای بسازد؛ شخصیتی که نسبتی باتجربه‌ی قبلی‌اش نداشته باشد.یک سال پیش(در گفتگو با ۲۴) گفته بود دوست دارد سراغ کارهای عجیب برود، کارهایی که خیلی‌ها دوست ندارند آن را انجام بدهند. اما گاهی این تجربه‌ی عجیب و غریب در زنده کردن یک کاراکتر معمولی اما پیچیده به دست می‌‌آید. در روز روشن او زن بی‌پناهی است که در چند ساعت باید به داد عشقش برسد. با این که با «امید» شروع می‌کند، اما مدام در معرض تهدید و تحقیر قرار می‌گیرد. انگار مدام باید سقوط کند تا بتواند باقی آدم‌ها را راضی به شهادت بکند. او لحظه به لحظه از شخصیت مقتدری که ابتدا می‌سازد فاصله می‌گیرد و تبدیل به زنی شکست خورده می‌شود. اما جان سختی‌اش را حفظ می‌کند؛ اگر گریه می‌کند، بی‌صداست، اگر ناراحت است سکوت می‌کند. بهرام با هوشمندی تمام سعی می‌کند این روند نزولی را درونی کند و آن را نه با اغراق(که طبعا مناسب فیلمی رئالیستی مثل روز روشن نیست)، که با ریتم و مکث به نمایش بگذارد.